Grootse avonturen in Ecuador

Zaterdagavond 5 dec. neem ik afscheid van Marico, Louis en Huanchaco. Het lijkt alsof ik naar België moet terugkeren en ik heb het er enorm moeilijk mee, het water staat me hoog. Ik probeer me te realiseren dat ik samen met 4 andere vrienden alweer een nieuw avontuur tegemoed ga in Ecuador en het nog geen tijd is om terug te keren... GELUKKIG!! We rijden de hele nacht door met de bus tot we in Mancora (noorden van Peru, ook wel dé plek om te surfen en uit te gaan genoemd) aankomen. We vinden s morgens halfslapend een hostel en kruipen nog even onder de lakens. (Zonder goed te beseffen dat dit het ritme van de hele trip zou gaan zijn) We treffen het goed en gaan lekker luieren op een afgelegen strand, zoeken afkoeling in het bruisende water en drinken kokossap, maar van surfen komt niks in huis. De golven lijken ons veel te klein en een plank veel te duur, dus laten we het maar zo. s Avonds hebben we het enorm naar onze zin met ons vijven! We kaartten erop los met de nodige cocktails, dronkemanspraat -en leute, uitdagingen voor de verliezers en placeren zelfs nog een dansje.
De volgende stop was in Ecuador in Cuenca. ( Tom en Imara moesten mee tot over de grens om hun visa te verlengen, Randa ging mee en zou vervolgens doorreizen naar Colombia en Vincent en ik wilden Ecuador verkennen voor 2 weken.) (Louis liet me beloven terug te zijn voor 20ste om samen met zijn familie in Lima Kerstmis te kunnen vieren. :))

Mijn eerste indruk was dat Ecuador er rijker uitzag dan Peru met zijn asfaltwegen en nette straten. Soms waande ik mij in Zwitserland met de vele balkons en bergen. Hoewel je aan de kerken kon zien dat het geloof en de eerbied er niet op veranderd was. Elke heilige kreeg nog steeds zorgvuldig zijn eigen plekje in de kerk en werd overspoeld met bloemen en goudwerk. Hoewel we ons alle 5 niet echt bewust waren van de nabijkomende Kerst, omwille van het gebrek aan sneeuw en koude, lieten de kerstbomen niets aan het toeval over...

Ik begon in Cuenca mijn lange zoektocht naar een sombrero. Op onze weg kwamen we riviertjes tegen, bezochten we een museum en een "natuurpark" en sloten onze dag af met een uitzicht over de hele stad. (Achteraf bekeken was dit een van de mindere steden die we bezochten...)

...mijn verhaal gaat verder...

Donderdag 26 nov. was er een afscheidsfeestje voor Adrian en nadien een voor Emma en Marie-Ann. Het laatste eindigde echter in een "passieve pokeravond." (lees: enkelen speelden poker en enkelen, o.a. ik, hadden diepfilosofische gesprekken:) Vrijdag ging ik surfen en vervolgens volleyballen. (Bij deze was er een nieuwe start gegeven voor het surfen. Volhouden is nu de boodschap om elke dag of max. om de 2 dagen te gaan surfen!). Zaterdag ging ik opnieuw surfen aan de linkerkant (moehahaaa!) samen met Louis. Superm maar een bikkelharde strijd om door de branding te geraken. De boodschap luidt: "peddelen, tandenbijten, niet vergeten te ademen of 8-10 min. wachten tot de golven weer wat kleiner worden. (= ong. 6 golven). Ik stel mezelf gerust, zelfs al kan ik geen enkele golf nemen. Ik leer dat je veel geduld moet hebben en van tijd tot tijd op adem moet komen. In het begin wou ik bijvoorbeeld elke goeie golf die afkwam nemen, maar ik was er niet altijd klaar voor...

Zondag had ik een fijne dag met Marico. We bezochten Huaca (del sol y) de la luna. Impressionant! (zie fotos)

Daarna gingen we naar de cine, waar ik met luddevude (= liefdesverdriet) van terugkwam. (Voor diegenen die de Twilightfilms of boeken volgen, zullen me wel begrijpen.) Vol goesting en met de vele, mooie momenten van Thomas en ik in mijn gedachten, verliet ik de filmzaal.

Dinsdag speelde ik weer volley met de vrijwilligers en s avonds maakte ik een vuurtje op het strand met Louis, Marico, Isabel (nieuwe bewoonster), de dumdjeridum en de houten kast met het gat in. ;) Samen met nog enkele anderen maakten we er een gezellige boel van.

Woensdag was ik opnieuw beter in mijn maag en ging om 7u. (a.m.) lopen met Mira en Miguel. Het was zalig! Vervolgens ging ik naar el centro de salud en el MdN en leerde Eyner een beetje volley. Nadien leerde ik hem "de tafels van vermenigvuldigen, delen en cijferen" ahv "snoepjes" en "kindjes":) Ik had heel wat improvisatie en wilskracht nodig om zijn aandacht op de studie te vestigen en te behouden. Uiteindelijk beloonde ik hem met een partijtje "memory" (=kaartspel). Om 12u ging ik surfen en ik kon een lange golf nemen terwijl ik rechtstond!! Trots dat ik was! Later had ik Spaanse les en daarna zou ik William (van el MdN) helpen met zijn examen voor de dag erop, maar hij had zijn boek in school vergeten... dus speelde ik met een aantal "UNO" en keek naar een partijtje voetbal als afsluiter. Hopelijk houd ik mijn sportprestaties vol! (zullen zien...)

Vrijdag 4 dec. was het Marico haar verjaardag, Randa haar afscheidsfeestje en dat hebben we gevierd. Lichtjes aangeschoten en mega gelukkig met wat chocolade...

Van weg geweest

Op algemene aanvraag neem ik wat tijd om mijn blog aan te vullen ;)! Ik stel het super en ben niet meer zo ziek (misschien ondertussen wel weer wat krampen en "den platten", maar geloof me vrij dat gaat wel weer over! Ik tracht opnieuw de draad op te pikken aan de hand van mijn dagboek en fotos...
Woe. 11 nov. ging ik in de namiddag voetballen met de jongens (van el Mundo de niños) en het kind uithangen op het speelpleintje. Het was super om eens iets actiefs te doen met die bengels!! De dag erop zou ik opnieuw in de namiddag komen (mijn Spaans is al wat beter en ik wil iets meer betekenen dan dat meisje die enkel in de voormiddag komt om de bibliotheek te decoreren en met de vuilbakken rond te zeulen voor het recycleringsproject...) Ik was van plan om enkele jongens te helpen met hun huiswerk, maar natuurlijk kwam daarvan niet veel in huis :). Toch had ik in de voormiddag reeds iets productiefs gedaan met Adrian (de kerel van Frankrijk die ook helpt in el Mundo de niños). We hebben namelijk jongleerballen (stuk of 15) gemaakt met zand, balonnen, heel wat humor en krantenpapier. Dit resulteerde in een jongleerinitiatie in de namiddag voor de kleine mannekes. Lang overleefden de ballekes niet (welgeteld 2 dagen). In het begin was ik wat kwaad dat we ze allemaal in een keer hadden gegeven en we ze voor de leeuwen hadden geworpen door ze daar te laten. Terwijl Adrian maar bleef relativeren en me overtuigde dat het om het moment ging en ze zich hadden geamuseerd. Ik denk dan alweer een stapje verder... als we ze hadden meegenomen hadden ze misschien meerdere plezierige momenten gekend. In elk geval is het geen drama en zijn we (althans ik) weer wijzer geworden. Ik toverde die dag ook een deel van de studiezaal om in een aquarium aan de hand van een aantal geverfde vissen een zeester, een haai en een inktvis. Van 18u tot ongeveer 20u gingen we sporten en rarara tot ieders verbazing werd het opnieuw voetbal(!)

De dagen daaropvolgend trachtte ik opnieuw wat te gaan surfen, maar ik raakte gefrustreerd dat ik geen golf te pakken kreeg. Ze waren ofwel te klein(aan de rechterkant van de pier) of we waren te groot en ik verdronk bijna(aan de linkerkant van de pier) of ik was te vroeg of te laat... pffff. Ik vond de timing maar niet. Mijn Spaans maakte gelukkig iets meer progressie. Maandag bezocht ik Chan-Chan met Marico, Gabriel, Emma en Maria-An. Het was niet mis, maar het museum op zich stelde niks voor. De ruïnes van het paleis waren impressionanter. (zie fotos)

Vrijdag 20 nov. kreeg ik de vraag om elke dag om 9u. de vuilnisbakken (vooral karton) te checken in het ziekenhuis. Zodat het ziekenhuis proper bleef en geen vuilnisbelt werd (enkel ten voordele van el Mundo de niños). Alejandro vroeg me ook of ik elke do. en vrij. in de namiddag een 30-tal minuutjes met de gasten kon werken omtrent het recycleringsproject. Ik stemde in en verwachtte om meteen aan de slag te gaan. Blijkbaar waren de jongens niet even enthousiast, want ze bleven gewoon verder op de computer spelen. Ik was eerst verbaasd hoe weinig gezag Alejandro had en wou tussenbeiden komen, maar ik stel nu ook vast hoe geduldig en bewonderingswaardig zijn aanpak was. Misschien had ik met mijn aanpak nog minder bereikt... Uiteindelijk belandde ik alleen (met mijn alfabet) in de eetzaal. Leuk vond ik het niet, maar Alejandro vertelde me dat het allemaal een kwestie is van motiveren. (Ik ben er nog steeds niet uit wanneer je best een harde en wanneer best een zachte aanpak hanteert. Hopelijk komt dit naarmate ik de jongens en de organisatie nog beter leer kennen.)

Bijna elke week spelen we volley op het strand! Super!!)

Ik miste in het weekend enorm mijn liefje!! Gelukkig had ik wat verstrooïng zondag. Samen met Adrian en Jane (zijn vriendin) ging ik naar Simbal. (een stadje met zwembaden op 1u30 ongeveer hier vandaan in de bergen) Zeer schoon m.a.w.!! (zie fotos)

Ziekjes

Maandagochtend arriveerden we om 5u30 met de bus en ik had nog even de tijd om in mijn bedje te kruipen vooraleer ik naar el mundo de niños vertrok. Uiteindelijk heb ik samen met Mathilde (vrijwilliger in el mundo de niños, maar niet van Otra Cosa) in het ziekenhuis een aantal mensen warm gemaakt voor ons recycleringsproject, maar eenmaal terug in el mundo de niños bleek dat er niemand aanwezig was. ("Waarom had ik ook alweer zo vroeg opgestaan??") Gezien ik toch nog iets wou doen die dag met de jongens en wat fysieke inspanning niet overbodig was, ging ik voetballen met de jongens. (zalig!) s Avonds ging ik met een aantal in de Polleria (voor de verandering weer kip ;)) gaan eten en erna bekeken we een filmpje. (Echt vakantiegevoel! ;p). Nu heeft vermoedelijk de mayo (want de ketchup was niet te eten!) mij de das omgedaan. Resultaat was dat ik de hele nacht naar de WC moest lopen om over te geven en met de diaree... Ik voelde me miserabel alsof mijn maag en darmen binnenstebuiten gekeerd waren. (niet te vergelijken met de eerste keer dat ik diaree had, deze keer leek het eerder een voedselvergiftiging!) Zweet, koude rillingen en dalmatiers (=allerlei zwarte vlekken) wisselden elkaar af. Ik bleef bijna de hele dag in bed en "overleefde" op thee, water en wat crackers. Maar morgen is een andere dag en hopelijk ook een betere... ;).

Weekendje Cajamarca

De week vloog voorbij en voor ik het goed besefte zou het weekend beginnen. Ik ging tijdens de week van 18u tot 20u om met de jongens te sporten (=vooral voetbal :s) of om onozel te doen op het speelpleintje met enkele sloebers. We speelden tikkertje en ik voelde me weer een kind :).
Vrijdag was ik zo druk in de weer met het plannen van het weekend naar Cajamarca dat ik mijn gratis surfles, die ik de dag voordien had gewonnen bij de pool, liet varen. In de plaats daarvan zat ik te stressen om mijn busticket. Uiteindelijk na veel moeite en weg en weergeloop had ik een enkel ticket naar Cajamarca. Een retourticket zou ik daar nog moeten bemachtigen. Ik vertrok met veel zin in een nieuw avontuur!! Ik vertrok samen met 4 andere vrijwilligers met de bus richting Trujillo om daar de nachtbus van 22u richting Cajamarca te nemen. Ik had het geluk dat ik naast een corpulente man mocht zitten die de voorkeur gaf aan anderhalve zetel, terwijl ik het mocht stellen met de overige helft(!) Het was best irriterend hoe zijn arm steeds van zijn buik rolde tegen mij, telkens zijn buik de lucht inging en hij indomelde. Ondanks de vele slaaploze momenten genoot ik van de donkere bergen, de sterren en uiteindelijk een groot verlicht Cajamarca. Ik ben gelukkig dat ik niet snel wagenziek ben, anders had ik hoogstwaarschijnlijk de hele nacht zitten overgeven. Ik ben ook dankbaar dat ik de rit zonder al te veel blauwe plekken, overvallen of ongelukken (diepe kliffen en smalle wegen) heb overleefd! In Cajamarca vonden we eerst geen vrij hostel. Uiteindelijk kwam een man zelf naar ons toe en bood voor 70S/. voor 5 pers. een slaapplaats aan. (goedkoop!) Het was geen 3-sterren hotel, maar we waren blij dat we iets veiligs en goedkoop hadden gevonden. Na een korte siesta verkenden we de stad en trokken meteen als echte toeristen naar " Los Frailones" (reusachtige rotsen die door erosie de vorm van monniken met kappen hebben gekregen. (zie foto) We voelden ons soms als een toeristische attractie (Peruanen staan graag meermaals op de foto met een gringo(a) = toerist(e).) Dit is natuurlijk (zoals elke toeristische plaats) een uitgelezen plaats om te bedelen, allerlei souvenirs of snoepgoed te verkopen. Vaak waren we aan het lachen met de gids, omdat we zogezegd in heel wat rotsen bepaalde vormen (vb.:dieren) zouden kunnen herkennen. Natuurlijk waren sommigen echt mooi en verrassend, maar soms leek het alsof de fantasie van de Peruanen gewoon op hol geslagen was, heoewel we prachtige panoramas konden aanschouwen (zelfs vanuit het busje). s Avonds bezochten we de "Zetel van de Inca" met de bedoeling om de zonsondergang te zien, maar we zaten nog niet hoog genoeg en de zon verdween vervolgens achter de bergen. We waren nog steeds moe van de trip en we ruilden uiteindelijk een dansavond in voor een gezellige drink, babbel en "Wie is het?" avond.
Ook de zondag was een geslaagde dag met schitterend zomerweer aan het zwembad (= Baños del Inca), een warmwaterbad die geneesende krachten zou hebben. Later bezochten we de "Ventanillas van Otuzco" ("ramen" in de rotsen uitgehouwen die als begraafplaats dienden voor de oude indianen.) Vervolgens brachten we ook een bezoek aan de kaasfabriek van Cajamarca. Leuk was dat we op elk uitje wel iets kregen om te proeven. Prachtig stadje met veel groen. Anders dan Huanchaco die mij veel droger lijkt. We sloten ons weekend af met een oven(r)heerlijke pizza en een bezoek aan de Sint-Franciscuskerk. De terugrit verliep eveneens vlekkeloos en ik had een heerlijk weekend achter de rug :) :) :)! Imara vertrekt volgende week woensdag naar de jungle met nog een aantal vrouwelijke vrijwilligers wat me aan het denken heeft gezet...

Vrijdag ging ik boodschappen doen met Unberto in Trujillo. Ik kocht wat karton, silicone en een soort van microvezelachtige stof. Dit zou dienen om de bibliotheek te decoreren met het alfabet. Ondertussen keek ik uit voor wat Halloweenattributen voor het feestje zaterdag. Ik vond er op de markt een heksenhoed met haar en een kleine bezem. Thuis had ik zwarte kleren genoeg, dus daar hoefde ik al niet mee in te zitten. s Avonds ontmoette ik de mama en de zus van Alexandra. (zij zouden hier 15 dagen verblijven in het huis van Louis, gezien de mama normaal in Italië woont en de zus in Lima. Gek als je het mij vraagt voor een gescheiden koppel dat zij hier nu zomaar kan logeren...) Uiteindelijk werd het een leuk feestje zonder veel problemen. (Deze keer danste ik met verschillende jongens ;)) Zondag sliep ik uit en rarara wie zag ik nog eens: Louis! Hij moest niet werken, omdat het allerheiligen en allerzielen was. Toch vertelde hij me dat hij daar niet op had gerekend, want hij wou in feite zijn ex-vrouw niet zien. (daar komt de aap uit de mouw). We belandden op deze manier weer in een paar diepgaande en interessante gesprekken!! (ik hou echt van die man!=> lees: hij is een zeer aangenaam gezelschap en een boeiende gesprekspartner.) Maandag ging ik naar el mundo de niños en bleek dat een van de jongens (diegene die laatst bijgekomen is) weggelopen is. (de deur is er altijd gesloten, om zulke situaties te vermijden.) Een andere jongen gaf me de indruk dat hij ook wou ontsnappen, doordat hij plots nergens te bespeuren was en toen op het dak opdook. s Avonds ben ik gaan kijken hoe de jongens van el mundo de niños een voetbalmatchje spelen en daarna ontmoette ik Nilo. (een gast die in het Otra Cosa restaurant werkt en er min of meer opgegroeid is met een aantal jongens van el mundo de niños. Ook met hem had ik een interessante babbel. Later op de avond ben ik met Louis en zijn chef opnieuw naar het strand gegaan, een kampvuurtje gemaakt en wat muziek gespeeld. (gezellig was dat!)

Dinsdag, vandaag, begon ik eindelijk door te krijgen hoe het recycleringsproject, die Alejandro van el mundo de niños zonet opzette, in zijn werk gaat. Alejandro en ik gingen naar het "ziekenhuis" (stel je een grote wachtkamer voor die vol zit met vooral vrouwen en kinderen) en trachten de wachtende patiënten te sensibiliseren door een woordje uitleg te geven over het recycleringsproject ahv een geschreven poster. Alejandro had al 3 mini-containers gemaakt voor in het ziekenhuis voor glas, PMD en papier, die ondertussen al vol zaten. Deze namen we mee met de tricycleta (de prachtige, maar wat onhandige bakfiets die je al eens eerder op een foto kon zien met Bellon.) Het is dus de bedoeling dat er op verschillende plaatsen in Huanchaco containers komen, waarin iedereen zijn vuilnis kan deponeren en die vervolgens door de kinderen van el mundo de niños zal worden gesorteerd. Nu moet je weten dat iedereen die gesorteerd afval naar de fabriek brengt daar geld voor krijgt, omdat de fabriek dit vervolgens kan verwerken en opnieuw gebruiksklaar maken. Net zoals de mensen (zoals in een vorig blogbericht beschreven) in de "getto": "Het mirakel" te werk gaan. Op deze manier leren de kinderen recycleren, helpen ze mee aan een betere wereld, ontvangen ze opnieuw een beetje geld voor de organisatie en worden ondertussen gesensibiliseerd. Alejandro sprak zelfs om de tricicleta te gebruiken voor carnaval, wat ik een schitterend idee vind!

Ik zag plots na het zandboarden een lege "bromfiets" staan en greep mijn kans om er eens in te gaan zitten en een foto te trekken (zie foto voor resultaat). Op de andere foto staat Bellon, een Australiër die ook vrijwilliger is in el mundo de niños. Hij rijdt trots(!) door de straten van Huanchaco met de gigantische fietskar om 3(!) mini-vuilnisbakken te vervoeren voor het recycleringsproject die el mundo de niños organiseert. We hebben al veel gelachen met de manier van aanpak in de organisatie, maar we hebben ons ook al geërgerd. (niet slecht bedoelt, maar alles gebeurt zo suuper traag, alsof elke stap een teveel is...) Ik denk dat ik vrede zal moeten vinden met deze manier van werken en leven. Uiteindelijk zie ik het opnieuw als een mooi leerproces om alles wat te relativeren en die Europese werk -en prestratiedruk even achterwege te laten! Ja, ik ben mezelf hier al meermaals tegengekomen in de afgelopen 2 weken! (Ik maak geregeld een aantal boeiende reflecties hier :).

Sandboarding

Woensdag ging ik zandboarden en het was zalig!! Het uitzicht was prachtig, de tocht op de zandberg was best vermoeiend, maar eenmaal je op je board staat en je naar beneden glijdt vergeet je dat gewoon. Het is te vergelijken met snowboarding, alleen met dat verschil dat je zachter landt en het mogelijk is dat er vervolgens overal zand zit, zelfs tussen je tanden... Het kan natuurlijk niet anders dan dat ik een paar keer op mijn bek ben gegaan, maar ik heb ook heel vaak recht kunnen (blijven) staan, hoewel ik een enorme snelheid had! Het was machtig! De fotos spreken boekdelen.