Thomas in Peru

Eindelijk was het zo ver!! ;) Mijn liefje was op komst! Gisterenochtend om 7u is mijn lieve schat opnieuw huiswaarts gekeerd. Heb voorlopig even het gevoel dat ik in een gat val. Weet even niet wat ik moet denken, doen of zeggen... Ben weer alleen en probeer draad van alledag terug op te pikken. Hopelijk kan ik me nog 2 maanden bezig houden, want eerlijk gezegd heb ik het er voorlopig moeilijk mee...
Na een weekje te reizen met mijn schat en nadien een weekje in Huanchaco te vertoeven, voel ik me als een echte toerist. Heb dan ook niet veel omhanden gehad hier en begrijp de mensen nu wel die me met grote ogen aankijken als ik ze vertel dat ik hier bijna 6 maanden blijf. Waar is de tijd dat ik geen tijd had voor zaken, dat ik uren tekort kwam in een dag om alles gedaan te krijgen?
Nadat ik mijn lieve schat in de luchthaven had uitgewuifd ging ik met een emmer glas en wat tegenzin naar MdN (Zoals beloofd aan Lizzy voor het recycleringsproject). Bleek dat ze niet zo goed was en terug naar huis gekeerd is. Ook de jongens zelf waren spoorloos. Op mijn terugweg langs het strand kwam ik ze tegen. (Kijkend naar de surfkampioensschappen)
Ik vond het leuk om ze alsnog tegen het lijf te lopen en bleef wat hangen om te babbelen en onozel te doen. (De barman van een resto hier kwam flyeren en deelde gadgets uit. Hij was zo rond om een aansteker (als reclamestunt) te geven aan een jongen van MdN. Ik sprak hem erop en hij dacht dat ik de aansteker wou, dus gaf mij er ook een. Ik dacht; snapt hij het nu niet of wil hij het nu niet snappen? In elk geval had ik nadien veel moeite om de aansteker aan Naiser terug te vragen, maar met resultaat.
Laat ons even terug gaan in de tijd... althans voor een twee-tal weken. Ik stond nerveus en vol ongeduld Thomas in de luchthaven van Lima op te wachten. Ik had al een lange busrit vanuit Trujillo achter de rug. Toen ik mijn schatie zag, kon ik het bijna niet geloven. Hij is echt in Peru!! Eerste nacht bleven we gezellig in onze hotelkamer (niet dat we ver gingen lopen, want we zaten toch wel een heel eind van het centrum.) De volgende dag bezochten we Lima en bleek dat het de 475ste verjaardag was van de stad en een grote stoet van heiligen (gedragen door stoere... en ook minder stoere mannen), danskoppels (jong en oud die de marinera (typische dans met de fameuze zakdoekjes) dansten), muziekanten en acteurs maakten de straten onveilig. Ook Plaza de Armas en de vele kerken en andere belangrijke gebouwen er rond ontbraken natuurlijk niet aan ons bezoek. s Avonds gingen we een kijkje nemen bij de prachtige fonteinen (heel romantisch... en nat). Blijkbaar werd veel geld in de constructie ervan gestoken met als doel toeristen te lokken... tot ergernis van heel wat inwoners. (Stel je voor hoeveel mensen ze van drinkwater hadden kunnen voorzien ipv dit complex te bouwen bijvoorbeeld.)
Na 1 dag en 2 nachten in Lima vertrokken we met de vlieger (zie magnifieke fotos) richting Cuzco. Na een uitgebreid ontbijt en een korte vlucht (1u) zochten we de bezoekmogelijkheden voor de MP. Deels met de taxi, deels al wandelend (en sleurend met de rugzakken) vonden we redelijk vlot waar we al onze tickets moesten kopen. (toch wel voor een stuk dankzij mijn voorbereidingen ;)) 18 jan. waren we dan ook al op weg naar Agua Calientes (stadje dichtbij MP, waar nu zoveel toeristen vastzitten omwille van de enorme regenval!... hadden wij even geluk dat we daar op tijd vertrokken waren!!) met de trein (de fameuze backpacker trein) eerst naar Ollantaytambo. Vanuit de trein konden we al een aantal mooie kickjes nemen van de jungle met prachtige groene schakeringen, er tussen de bruine, wilde rivier en op de achtergrond de reusachtige bergen. Ook kregen we al een voorsmaakje van de terrasbouw. Eenmaal in AC werden we overspoeld door artesaniamarktkraampjes. (een paradijs voor mij maw!) Prachtig zeg maar; het stadje, de spoorwegen, de bergen en dat alles in het groen. Natuurlijk mag daar een romantisch etentje niet aan ontbreken in een supergezellig restaurantje. Alleen viel mijn lieve schat hier van de 'gezelligheid' een aantal keer letterlijk in slaap.
De volgende dag vroeg uit de veren om in de rij te gaan staan om de bus te nemen naar de MP (4u). Toen begon het een beetje te spetteren en werden de regenponchos bovengehaald. Vervolgens gingen we met de grote rugzakken de bus op en zaten geplet tussen raam en zetel. Tijdens het rijzen van het ochtendlicht, de wolken en de vele toeristen, arriveerden we aan MP. (=de oude berg) Het was PRACHTIG!!! (We zagen zelfs lamas lopen op de MP.) Na er 6u! (redelijk lang toch wel, maar we haalden dan ook alles uit het geld dat we ervoor hadden betaald ;)) rondgelopen te hebben hadden we het zowat gezien ;). Ons bio-ritme had een draai gekregen en terwijl anderen nog aan hun dag moesten beginnen, waren wij al moe gewandeld. Na ons magnifiek bezoek door wind, regen en zon gingen we relaxen in de warmwaterbaden van AC. Er was een prachtig restaurant/bar met diverse kleuren (typisch) die mijn kamer zou kunnen/mogen zijn :).
De terugrit was in de Vistadome trein waar we een snack, ramen zijwaarts en boven ons + een modeshow kregen. We waren redelijk 'versleten' toen we in Cuzco aankwamen met de taxi. Vanuit het hostel, op het dakterras, hadden we een mooi uitzicht over de stad. Onze mutsen die we kochten in Lima kwamen goed van pas. In de straten vonden we de volgende dag kraampjes, typisch geklede mensen (al dan niet met lama) vragend voor fotos, bedelaars, straatverkopers, masseuses enz. (van deze laatste profiteerden we met volle teugen!) Ook genoten we van de nacionale 'lekkernijen' zoals ceviche (vergelijkbaar met picante sushi-> niks voor ons dus!), gevulde peper (natuurlijk super pikant) en zo. Gelukkig konden we ook genieten van pastas, hamburgers en ... pizzas! ;)
De volgende dag organiseerden we een bustrip naar een aantal steden in de buurt. (Pisac, Ollantaytambo en Chinchero.
In Pisac bezochten we de typische markt en ruines o.a. In Ollant. nog ruines en in Chinc. een zeer mooi en autentiek kerkje.
We hadden soms kibbelingetjes, maar ook ook zeer veel mooie, lieve, romantische en soms ook gewoon hilarische momenten samen!! :)
Eenmaal veilig en wel thuis (in Huanchaco) bezochten we de verschillende plekjes, restos, enz. die moesten gezien zijn. Mijn verjaardag was zeer speciaal omwille van het feit dat het hier gebeurde in Peru en ondanks de afstand kreeg ik kaartjes en zelfs cadeautjes vanuit Belgie (waarvoor trouwens dank (speciaal aan Kerlijn, verrassend!!). Ik kreeg verder een armbandje, de Spaanse versie van Harry Potter, een licra on te surfen, een taart (waar ik bijna met mijn neus werd ingeduwd), een typische biscuitkoek en een liedje op de gitaar! (super!) s Avonds gingen schatie en ik uiteten en waren we als het ware op stap in onze trouwkledij. (Geen paniek dat is nog niet voor meteen!)
Het waren leuke dagen samen; surfen, zwemmen, Chan Chan bezoeken, een kijkje nemen in de kerk en op de pier, galgje spelen, koken, elkaar met bloem besmeuren, uit eten, urenlang op lookbroodjes wachten, verhaaltjes voorlezen, kruiswoordraadsels oplossen, filmpje bekijken, shoppen, afdingen, uitgaan naar Sunkela, kibbelen, serieuze conversaties,... en zo veel meer tot we op 29 januari om 7u in de luchthaven zaten en beseften dat de tijd voorbij gevlogen is, we elkaar nog enorm graag zien en we elkaar nog voor 2 maanden moeten missen...

De handpoppen vond ik best leuk om te maken, maar ik had al snel door dat dit niet voor iedereen gelde. Ik vond het al vreemd dat de jongens (ze al een beetje kennende) eerlijkgezegd voor zoiets rustigs en geduldigs te vinden waren... Enkelen gaven al snel op, anderen zetten door, maar hun poppen haalden de volgende les niet en nog anderen waren mistevreden over het resultaat en maakten hun pop kapot... Dit resulteerde in heel wat frustratie van sommigen. Moet eerlijk zijn dat de persoon die de workshop gaf niet echt gestructureerd (stap voor stap bv.) te werk ging, noch veel gezag had over de jongens. Nu ja ieder zijn stijl natuurlijk! Later hoorde ik dat hij niet meer terug kwam, maar ze een vrouw hadden gevonden die de workshop wou geven. (:) haha!) Zij ging (zoals verwacht) anders en (naar mijn mening) beter te werk! :)

De volgende dag ging ik surfen met de jongens van MdN. (wel tis te zeggen zij gingen surfen en ik hielp een beetje en hield een oogje in het zeil.) Natuurlijk ook de unieke gelegenheid om fotos te maken van hen terwijl ze ongestoord in het water liggen te ploeteren of op het strand uitrusten. Eenmaal terug in MdN (de weg naar Un Lugar (=surfschool) en terug is altijd een herrie. (ze wachten praktisch nooit op elkaar, gooien hun vuiligheid op de grond of op het strand (als ze bijvoorbeeld iets lekkers kregen van me) of doden insecten en zeedieren... (op die momenten zijn het niet echt schatjes...)) kregen we een initiatie van een brandweerman omtrent het gebruik van een brandblusapparaat.

Een andere dag gingen we naar het strand nadat we opnieuw handpoppen hadden gemaakt. Enkelen namen een duik, anderen speelden voetbal op het speelpleintje.
Ik had monopoly in Lima gekocht voor hen, maar wou dit niet zomaar geven. Mijn muzikaalpak (met snoepjes in) van voor kerstmis was ondertussen spoorloos. Ik had een uurtje om s morgens iets te doen met hen voor we opnieuw gingen surfen. (ze hebben 3 keer surflessen in de week) Ik verzamelde ze in een kring in het klasje en gaf hen papier en iets om te schrijven. Ik herinnerde me dat Alejandro in de ochtends soms moraalverhaaltjes voorlas en hen nadien vragen stelde daarover. Ik had iets kleins in gedachten om de dag goed te beginnen... Ze moesten elk een complimentje bedenken voor de persoon die rechts van hun zat en vervolgens opschrijven. Als alles goed verlopen was, had ik nadien een nummer in mijn hoofd die ze moesten raden. De persoon die het nummer raadde, mocht het cadeautje openen. Ze vonden het allemaal enorm super en wilden het meteen spelen. Natuurlijk zou dit resulteren in chaos, maar mits de nodige begeleiding zou dit vlot kunnen verlopen. (en natuurlijk lukte me dat ook! ;))

Hondenasiel

Maandag ging ik voor de tweede keer mee met Linda naar het hondenasiel. Ook Alex en haar liefje vergezelden ons met de fiets. Opnieuw kwamen we een gigantische dode zeeleeuw tegen. Na het wandelen, raapte ik kilos stront (tja min of meer 45 honden…), kregen ze water in hun bakken en in het zwembad en kuiste ik het grote hok. In de namiddag ging ik naar MdN nadat ik mijn ticket verlengd had (ipv 13 jan. keer ik dus officieel terug 31 maart (dwz 1 april in België)) Ik besloot om min. 2 dagen per week ook in het hondenasiel te helpen, want daar werkt slechts een kerel en af en toe eens vrijwilligers. En in MdN heb ik de indruk dat er veel meer mensen helpen. Ik hou nog steeds van MdN (zeker en vast!), maar wil me nuttig blijven voelen! Vandaar dus mijn keuze. Ik kreeg een planning van Alejandro voor de zomervakantie (jan-feb). Ik wist niet dat ze dit hier kenden… (ze verbazen mij nog elke dag ;)) Volgende stap is natuurlijk zien hoe goed dit lukt… In elk geval wil ik ook mijn Spaanse lessen terug hernemen, want sinds ik van Ecuador terug ben (en dus veel Nederlands met Vincent heb gebabbeld) is het Spaans met HEEL wat haar op! En natuurlijk heb ik goede voornemens met surfen ook. Daarnaast wil ik in het hondenasiel en in MdN mijn steentje bijdragen,… en terwijl ik dit alles probeer in een schema te werken zit Linda met me te lachen en vraagt me hoelang ik nu al in Latijns-Amerika ben. J En ik weet dat ze gelijk heeft, ik hou mezelf voor de zot dat ik dit alles wil plannen, maar ik wil dan ook zoveel doen… Dit is iets dat ik hier nog moet leren, van mijn planning zien af te geraken. Zelfs nu op dit eigenste moment zou ik normaal aan het surfen zijn en zou ik al naar het hondenasiel geweest zijn…, maar ik ben vanochtend yoga gaan doen op het strand en ben later dan verwacht teruggekeerd ( ik loop hier niet meer rond met een horologe! SUPER!!) en ik wou me ook niet opjagen. Dus besloot om na mijn ontbijt wat tijd vrij te maken om mijn blog aan te vullen. Sebiet vertrek ik dan nog wel naar MdN om kennis te maken met een soort workshop omtrent handpoppen. (ik ben benieuwd) Ik heb niet zoveel tijd meer voor ik opnieuw weg ben naar Cuzco, maar ik tel dan ook al af om mijn schatje te zien!! (en terwijl geniet ik natuurlijk ook van de momenten hier!! ;-)

Nieuwjaar in Huanchaco

Terug in Huanchaco werd het opnieuw een voorbereiding op feesten, maar dan voor Oudejaar en Nieuwjaar. Ik moest iets geels zien te vinden om het nieuwe jaar in te gaan. Ik kocht dus een gele bloemenkrans en een geel maskertje. s avonds speelde ik met Linda (super Belgische vrijwilligster in het hondenasiel, Melanie (toerist uit Engeland), Louis en Daniel (vriend uit Lima) “uno” met sancties (halve ajuin opeten, looksap opdrinken, koffiepoeder eten,… wat voor grappige stoten zorgde!
De volgende dag ging ik samen met Linda voor de eerste(echte) keer mee naar het hondenasiel. Het is een kunst om er binnen en buiten te geraken, zonder al te veel honden mee te nemen! (zeker als je met de fiets bent en die eerst wil binnen zetten bijvoorbeeld) We gingen wandelen en ik (met mijn Europees gedachtengoed) dacht dat al die honden mooi aan de lijn gingen. Haha, niet dus! We namen een stuk of 14 honden mee naar het strand voor een wandeling en met enig gezag en geklap komen ze telkens naar je toe gelopen. Zo kwamen we op onze weg een dode dolfijn en een dode geit tegen. Eerder had ik daar ook al een aantal dode zeeleeuwen aangetroffen toen ik er eens ging lopen langs het strand. De honden waren zeer wild en enthousiast, maar doenbaar en lief! s Avonds ging ik naar de cine met een aantal vrienden om opnieuw twilight te zien. Bij onze terugkeer hadden we het enorm getroffen met onze taxi! We kregen goede muziek te horen en te zien via de zonneweerder naast de chauffeur. Nadien brachten we nog een bezoekje aan de bar van Omar en Louis die deze avond officieel open ging.
De volgende dag was al Oudejaar en s avonds ging ik eten in Otra Cosa restaurant met een 20- tal andere vrijwilligers. Daar kregen we nog een bloemenkrans en een feesthoedje (tuurlijk allemaal in het geel) en een lekker buffet voorgeschoteld. Later gingen we naar de bar van Louis en Omar om er verder te vieren.
Nieuwjaarsdag sliepen we allemaal uit en in het weekend regelde ik de tickets voor Cuzco, zodat dit inorde was voor mijn schatje en ik. (Thomas komt (eindelijk! ;-)) 16 jan. in Lima aan en dan gaan we samen naar Cuzco en de Macu Piccu voor een weekje. Na ons avontuur daar gaan we richting Huanchaco voor een weekje om nog wat na te genieten van de MP en van elkaar natuurlijk! ;) (en ook een beetje om mijn verjaardag te vieren hihi)
Zondag vervolgens stond ik op om 6u ong. om een dagje te gaan surfen in Chicama (ong. 2u van Trujillo). We zaten met 4 pers. op de achterbank, 2 naast de chauffeur en 6 surfplanken op het dak. (en het is niet dat we een caravan of zo hadden…) De golven zijn er als het ware zeer kunstmatig. Het lijkt alsof iemand de golven ergens aan het fabriceren is, omdat ze zo gelijkmatig en lang zijn. (typisch voor Chicama blijkbaar) In de voormiddag heb ik 3u in het water niets anders gedaan dan gepeddeld L. Ik was zo gefrustreerd dat ik geen golf te pakken kreeg. De stroming was er zeer sterk en peddelen hielp je praktisch niet vooruit, enkel ter plaatse blijven hielp daarmee. (wat ook al heel wat was) Ik moet er heel hulpeloos uit gezien hebben, want ik kreeg een keer de kans om met de boot mee te gaan tot voorbij de branding om vervolgens terug in het water te springen en een golf te nemen. Normaalgezien betaal je voor zo een boot… J De tweede keer echter weigerde ik, omdat ik wilde bewijzen dat ik het kon… maar zonder resultaat. In de namiddag waren de golven me beter gezind!! Ze waren ook iets groter, maar ik had terug volle moed en was vastberaden. Achteraf was ik tevreden, want ik had toch zeker 4 golven rechtgestaan! (en dat wel met mijn kleine, onstabiele plank!) De golven zijn er normaalgezien wel iets kleiner en gelijkmatiger dan in Huanchaco, dus hopelijk lukt het me daar dan ook met deze plank… Na een uitputtende dag kregen we bij onze terugkeer als beloning een mooie zonsondergang te zien in Huanchaco.

Kerstmis in Lima

We vertrokken met een ITTZA bus (een van de duurdere busmaatschappijen) naar Lima. Ik moest even wennen aan de semi-cama (=half-bed), de veiligheid en het feit dat we eten en drank kregen op de bus. Dit was echte luxe in vergelijking met onze reistoestanden in Ecuador! Ik had de eer en het genoegen om naast Alex, mijn Peruaanse zus te mogen zitten. Heb de indruk dat deze trip ons meer naar elkaar heeft gebracht. We verbleven in het huis van een tante die momenteel in Frankrijk woont. Het was super om mijn kerstvoorbereidingen eens op verplaatsing mee te maken. Ook hier ontbreekt de kalkoen niet en zeker niet de lol om er een te vinden. Er was namelijk een plaats waar we een gratis konden afhalen, maar gezien dit ook voor de andere inwoners gelde, ontstond er een enorm lange rij van (niet overdreven) 4-5 straten!! Het moment dat ik er langskwam kon ik het niet geloven en vond ik het spijtig dat ik mijn fototoestel niet mee had. Met goede moed sloten we achteraan aan. Een man voor ons riep naar voorbijgangers 2 Soles. Eerst begreep ik niet waarover het ging en dacht aan “loesje” zaken, het volgende moment had ik door dat hij zijn plaats verkocht en opnieuw achteraan in de rij ging staan. Na 15 min. in de rij passeerde er een taxi met de boodschap dat er elders een minder lange rij stond en het voor de taxi maar 1 Sol was. Alex, Louis en ik keken naar elkaar en wisten eerst niet of hij te vertrouwen was. Vervolgens verkocht Louis zijn plek voor 5 Soles en ging hij alleen de kalkoen achterna. Alex en ik bleven in de rij in geval hij er toch geen vond. Ondanks we ongeveer 2uren in de rij stonden zonder de ingang van de winkel te zien, hadden we enorm veel lol met het proberen te verkopen van onze plek! Louis kwam even later terug met een kalkoen en Alex en ik smeten ons volledig voor onze verkoop… met resultaat ;). De dag was snel voorbij en we hadden nog geen cadeautjes. s Avonds zag ik Daan van CATAPA (vorige stageplaats) wat een leuke verrassing was en samen met Louis babbelden we de hele avond. Louis was niet zo in to shopping de volgende dag, maar ik hielp hem bij het kiezen van de vele cadeautjes. (hij kocht voor ieder familielid (12) een cadeautje, hoewel zijn mama hem vorig jaar al zei dat hij dit niet hoefde te doen.) Ik kocht voor de familie “paneton” (=typisch kerstgerecht, doet met denken aan rozijnenbrood met extra zoetigheid in.) en wat wijn. Voor mijn zusjes (Alex en Jessica) en Louis kocht ik iets extras. Ik had ook nog strandballen van base over (heb al enkele gegeven aan MdN en andere meegegeven met Louis voor de arme kindjes in de sierra) die ik voor Cammy en Joaquin (de 2 kinderen van 5 en 6 jaar) heb ingepakt. Louis gaf ik mijn laatste stuk melkchocolade van côte d or (waar hij zo zot van is), een kokoskaars van MdN en een beeldje van 2 uilen. (een grote die een kleine iets aanleert) Ik vond het perfect toen ik het zag staan! Louis (de grote uil) die me (kleine uil) iets bijleert van het leven, surfen, Spaans, … met veel geduld en passie! Voor Alex kocht ik 2 vanillekaarsjes van MdN en oorbelletjes van het playboykonijn. (wat ze wel degelijk leuk vond) Voor Jessi een fotokader in haar lievelingskleuren. Na mijn inkopen deed ik een telefoontje huiswaarts die me even met mijn beide voeten op de grond plaatste. Ik had met mijn hoofd in de wolken gelopen en niet meer gedacht aan Ecuador en mijn visakaart. Ik besefte plots dat er een grote kans bestond dat ik mijn geld kwijt was en daarmee verdween ook alle pret. Ongerust ging ik kerstavond tegemoet… Uiteindelijk deden alle lachende, dansende, zingende en zotte gezichten van de familie, kerstmutsen, vuurwerk (illegaal om het zelf af te schieten, maar geen mens die daar naar kijkt!!) cadeautjes (een gele onderbroek van Louis (typisch voor nieuwjaar in Peru), een ketting, armbandjes en patchouly. (zouden ze denken dat ik van artesania hou? ;)) karaoke en de kalkoen me snel van gedachten veranderen!! Op kerstmis pas belde ik om mijn kaart uiteindelijk te blokkeren. Nadien was het een dagje van alles mag niks moet. We zongen opnieuw karaoke en ik begon al aardig in het Spaans mee te zingen. Ook oma van 81 wist me opnieuw te verassen met een van haar “goocheltrucs”. Een van de volgende dagen bracht ik nog een bezoekje aan Miraflores met het park der liefde en de prachtige koeien! Ten slotte schakelden we ook een meidendag in; Alex, Jessi en ik gingen shoppen in een van de goedkoopste straten van Lima in Gamarra op zoek naar leuke kledij. Natuurlijk was voorzichtigheid (en afdingen) hier zeker op zijn plaats. Bij de terugkeer werd Jessi wat nerveus, omdat het al donker was en er enorm veel volk rondliep. (Zowel Alex als Jessi hadden al minder leuke ervaringen met o.a. overval). Maar uiteindelijk verliep alles goed. Tante Patty heeft me enorm gesteund trouwens op het moment dat ik mijn bankrekening consulteerde. Ik belde de klantendienst en ze wisten me te vertellen dat ik slechts 500 euro meer op mijn rekening staan had. Een moment later had ik plots maar 35 euro meer. Ik begreep er niets van en begon te crashen. Ik viel in een gat en wist even niet wat ik moest denken of doen, behalve dat ik zo stom geweest was… Tante Patty kalmeerde me en tot mijn verbazing begon ik al snel te relativeren. Ik dacht aan het feit dat dit het einde was van mijn trip en ik zou terugkeren naar België, dat ik dankbaar was om wat ik heb mogen ervaren en blij dat ik zoveel mensen op mijn weg ben tegengekomen. Misschien dat ik kon terugkeren met Thomas als hij kwam. Het was niet dat ik er naar uitkeek om al terug te keren en afscheid te nemen, maar er was geen andere manier. Ik had gelukkig de man verkeerd begrepen en toen ik opnieuw belde legde hij me rustig uit dat ik een limiet had om uit te geven en het bijna niet kon dat al mijn geld reeds weg was. Nadien bleek dat ik inderdaad geld kwijt was, maar gelukkig niet alles! ;-)

Voorbereiding kerstmis voor el Mundo de niños

Ik kwam de 20ste december s morgens terug aan in Huanchaco (zoals beloofd) en de 22ste zouden we (Louis, Alexandra en ik) vertrekken richting Lima om er kerstmis te vieren met de rest van de familie. Ik had dus nog 2 dagen de tijd om kerstcadeautjes voor el Mundo de Niños te kopen en er mee binnen te springen. Zogezegd zogedaan. Ik kon Louis overtuigen om me te vergezellen naar Trujillo, om er in de Zela (straat met goedkope (en dus ook wat peligroso) kledingwinkels) te gaan shoppen. Voor mijn vertrek had ik, onder het spelen met Wiliam, gezien dat zijn broek openstond en hij geen onderbroek aan had… Ik vroeg hem of hij geen onderbroek had of hij dit gewoon niet graag aan deed. Hij vertelde me dat niet alle jongens er zoveel ondergoed hadden, dus kocht ik in Trujillo voor hen onderbroekjes en kousen. Ze hadden reeds van andere vrijwilligers sportschoenen gekregen (en shorts )(om te voetballen natuurlijk), maar zaten er met hun blote voeten in. Vandaar dus het idee om hen dit te geven. Ik maakte voor elke gast een cadeauzakje met daarin 2 onderbroeken en 2 paar kousen, een stuk chocolade, een lekstok, een stylo (die ik eerder voor hen ook al had gekocht) en een klein stukje speelgoed. Ik kocht in Trujillo vervolgens ook een zak snoepen, met het idee om deze in een muzikaal pak (= op muziek wordt een pakje krantenpapier doorgegeven, wanneer de muziek stopt mag de persoon die op dit moment het pakje vastheeft een laag verwijderen. Daar staat een opdracht geschreven die moet worden uitgevoerd. Wanneer de opdracht goed is volbracht gaat de muziek weer aan en wordt het pakje opnieuw doorgegeven… enz. Op het einde zit er een verrassing in het pakje.) Ik zou er met kerstmis zelf niet zijn, maar dacht dat het leuk zou zijn om voordien de pakjes te geven en een activiteit te doen samem om zo toch een beetje kerstmis samen te vieren met hen. Zoals je waarschijnlijk al kan raden, klinkt dit allemaal heel mooi, maar te gepland… We zitten tenslotte nog steeds in Latijns – Amerika, dus waar zat ik met mijn gedachten toen ik dit allemaal regelde?! Natuurlijk liep niet alles zoals gehoopt (zelfs al had ik de zaken voordien bevraagd en besproken met een van de opvoeders) en uiteindelijk kwam van het muzikaal pak niks in huis. Toen ik er aan kwam, waren eerst en vooral niet alle jongens er aanwezig en tegen de avond hadden ze reeds andere activiteiten gepland… Positief was wel dat ik me die dag met diegenen die er waren heb geamuseerd! Ik maakte filmpjes van zingende, dansende jongens, fotos van de kerstversiering, het onderling zot doen en we speelden zelfs “blinde manneke” (ongepland! ;-))
Ik kreeg de kans niet om de cadeautjes zelf te geven… L Ik kon ze daar laten en zij zouden ze op kerstmis dan geven. Minder leuk nieuws natuurlijk, maar ik had weinig keus, want ik zou die avond nog de bus nemen richting Lima.

Tom en Imara keerden terug (achteraf bekeken,veel te vroeg natuurlijk) en de rest van bende zette zijn reis voort...
De volgende dag in Cuenca bezochten we Cajas, wat voor magnifieke panoramas zorgde!!! Een plaats die je dromen te boven gaat en waar je je een kan voelen met de omgeving! Vrije natuur zonder in de verste verte een bewoonde wereld te zien, horen of ruiken. OVERWELDIGEND!!!

Van Cuenca naar Baños werd een gezin van hun geld beroofd en onmiddelijk stond heel de bus in rep en roer. Ondertussen moesten wij (nog halfslapend, gepakt en gezakt) uitstappen in het holst van de nacht om op een afgelegen plaats een volgende bus te nemen... Je kan je waarschijnlijk voorstellen hoe we ons op ons gemak voelden, na onze eerste kennismaking met diefstal. Het was echter wel leuk dat we op deze plaats een bus richting Riobamba aantroffen met schapen op het dak. Duidelijk is de foto niet (de witte dingen bovenaan zijn de schapen), maar snel een kiekje maken was de boodschap, vooraleer iemand je fototoestel had gezien.
Baños was uiteindelijk heel mooi en anders dan verwacht. Ik vond er een leuke, warme muts en s avonds gingen we relaxen in de warm(geel-bruine)waterbaden. Nog later op de avond trokken we met een party-bus (en heel wat aangeschoten, maar grappige toeristen) naar de top van de berg om er een mooi verlichte stad aan te treffen. Er was ook een kampvuur en gitaar, wat uitraard zorgde voor een supersfeertje. We gingen dan ook met die zotte bende nadien nog karaoke zingen en de benen van onder ons lijf dansen.

De volgende dag vroeg uit de veren om van de St.-Franciscusbrug te "bungee jumpen". Gezien het uitzicht er opnieuw formidastisch was en er een fotograve van dienst nodig was om alles vast te leggen, moest ik jammer genoeg mijn sprong en het slingeren in het diepe aan me laten voorbij gaan ;p. In de namiddag profiteerde ik echter wel van een prachtige rit met de mountainbike naar de vele watervallen. Daarbij kwam onverwacht een lekkere (en goedkope) lunch in een soort boshut met uitzicht op een van de watervallen. Bij de laatste waterval namen we een duik in het ijskoude water.

De volgende stop was Otavalo (boven Quito, de hoofdstad van Ecuador) en daarmee ook het meest noordelijke punt die we bezochten in Ecuador. Daar konden we de typische weekelijkse markten bezoeken; dierenmarkt, artesaniamarkt, voedselmarkt,... Je vond er echt vanalles! Van de typische zwarte schoentjes en witte blousen van Otavalo, sieraden, de duizenden gebreien truien, mutsen en hangmatten, opeengehokte kippen, varkens en cavias tot paarse, levende krabben bijeengebonden en dode hele koeien.
Het werd uiteindelijk een grote shopdag en we waren niet weg te slaan van de verschillende boeiende, welruikende(!) en kleurrijke markten. s Avonds maakten we het gezellig bij het afscheidsetentje van Randa met een taart, een ijsje, een waterpijp en superveel lol!!

Vincent en ik besloten om aan onze terugreis te beginnen richting Mitad del Mundo. Daar bezochtten we een museum die een woordje uitleg gaf omtrent de evenaar (we zaten op 00º00·00"), een stukje geschiedenis en enkele proeven zoals een ei in evenwicht houden op een nagel (ik kreeg daar trouwens een certificaat van, omdat ik een van de weinigen was die er in slaagde), water laten wegstromen die noch wijzerzin, noch tegenwijzerzin draaide,...

Mindo was de naam van het volgende dorpje waar we het regenwoud zouden bezoeken. Het was er dan ook mistig en nat... We vonden er echter een leuk hostelletje waar we even konden op adem komen van onze vele nachtbussen. De dag erop reden we met de jeep naar boven om er te gaan canopingen. (dit is van een boom naar een andere (soms op toch wel een serieuze afstand) slingeren via kabels) De timing van de organisatie waar we onze dagtrip boekten, kwam niet zo goed overeen met onze dagplanning. Ze kwamen te laat (Ecuadoriaanse, Peruaanse of moet ik zeggen Latijns-Amerikaanse tijd) met als gevolg dat we een heel stuk te voet mochten lopen. Het geluk zat ons mee, want we kregen een lift van een brommer (samen (met 3) op de moto :).

In de namiddag gingen we wandelen in de regen (is eens iets anders) om er de watervallen te bewonderen.
Een groot dilemma deed zich voor toen we Mindo wilden verlaten. We wisten niet hoe we het zouden regelen met de nachtbussen om onze veiligheid te garanderen en aan de andere kant geen tijd te verliezen. Vooral het feit dat iedereen ons afraadde om s nachts (of zelfs overdag) door Quito rond te slenteren. De kans dat je overvallen werd of te maken kreeg met dergelijke ongemakkelijkheden was SUPERgroot. Uiteindelijk was onze doorrit er zeer kort, maar noodzakelijk. Dus daar gingen we dan, 2 blanke prooien met grote rugzak in de bus. Uiteindelijk werd gelukkig alleen mijn water gestolen.
Als ik me goed herinner was het plan om naar Alausi te gaan en er nu wel de trein te nemen die ons naar el Nariz del diablo zou leiden. (wat in het doorgaan niet lukte omwille van plaatsgebrek) Uiteindelijk zat de trein er opnieuw vol en moesten we toch al doorreizen naar Riobamba. De trein was wel eens leuk om te zien, maar ik denk dat we er beiden meer van hadden verwacht. De uiteindelijke "neus van de duivel" leek niet zo impressionant, maar vertelde wel de geschiedenis van de vele mensen die er gestorven zijn door de treinrails (een van de moeilijkste ter wereld wordt wel beweerd) aan te leggen op toch wel zeer steile hoogte.

Gezien we nu al zo veel gedaan, gezien en gereisd hadden in die paar dagen tijd, maar nog steeds geen vulkaan hadden beklommen, zaten we beiden met de kriebels om dat nog te doen voor we het land der vulkanen verlieten. Jammergenoeg beseften we beiden dat we daar niet echt op voorzien waren... Uiteindelijk besloten we om Chimborazo te bezoeken, die ons heel wat dichter bracht bij onze droom. Daarbij ook het feit dat we dit jaar dan toch eens wat sneeuw zouden hebben gezien ;). We hebben hem niet echt beklommen, maar hebben genoten van de prachtige panoramas, de koude en hadden een reden om onze nieuwe mutsen te testen.

Ten slotte eindigden we in Vilcabamba, waar ik eerlijk kan zeggen dat we in een paradisio beland waren! Het hostel (wel iets duurder dan al andere, maar was einde van de trip dus konden we ons dat wel veroorloven (een goed bed doet bijvoorbeeld wonderen!).) was magnifiek! (ontbijtbuffet, zwembad, prachtig uitzicht over de stad, pool, bar)

Na een bezoek aan het stadje zelf, gingen we gaan paardrijden. Dat was een MEGA- ervaring!!
Uiteindelijk vonden we na deze uitputtelijke dag met de prachtige, maar wilde galoperende paarden een hostel met nog meer faciliteiten (zelfs bubbelbad, sauna en turksstoombad waren aanwezig!) Een full-body massage zou die avond compleet gemaakt hebben omwille van de enorme pijn en stijfheid in mijn spieren van het paardrijden. Maar ik was al zeer gelukkig met een pizza en een filmpje om de avond af te sluiten. Het was perfect! Na dit prachtige avontuur gingen we richting onze thuis in Huanchaco via Piura. Uiteindelijk ondervonden we geen problemen met paspoort of dergelijke aan de grens. Enkel had ik wat problemen met mijn visakaart in Ecuador. Ik kon namelijk geen geld afhalen en later bleek (mede door mijn fout) dat er gefraudeerd was met mijn kaart. Gelukkig ben ik niet zooo veel geld kwijt en heb ik hier reeds leren relativeren en genieten van de dingen!! Allesinds geen reden om terug te keren of zaken te annuleren. (gelukkig!) Ik ben veilig, gezond, had goede compagnie, heb enorm veel genoten van alle zaken en ben heel dankbaar dat het allemaal zo goed is verlopen! Dus denk dat dit dubbel zo hard telt. Nu even acclimatiseren in Huanchaco voor een 2-tal dagen en dan richting Lima om er kerstmis te vieren met mijn Peruaanse familie! JOEPIE!!