Ik zag plots na het zandboarden een lege "bromfiets" staan en greep mijn kans om er eens in te gaan zitten en een foto te trekken (zie foto voor resultaat). Op de andere foto staat Bellon, een Australiër die ook vrijwilliger is in el mundo de niños. Hij rijdt trots(!) door de straten van Huanchaco met de gigantische fietskar om 3(!) mini-vuilnisbakken te vervoeren voor het recycleringsproject die el mundo de niños organiseert. We hebben al veel gelachen met de manier van aanpak in de organisatie, maar we hebben ons ook al geërgerd. (niet slecht bedoelt, maar alles gebeurt zo suuper traag, alsof elke stap een teveel is...) Ik denk dat ik vrede zal moeten vinden met deze manier van werken en leven. Uiteindelijk zie ik het opnieuw als een mooi leerproces om alles wat te relativeren en die Europese werk -en prestratiedruk even achterwege te laten! Ja, ik ben mezelf hier al meermaals tegengekomen in de afgelopen 2 weken! (Ik maak geregeld een aantal boeiende reflecties hier :).

Sandboarding

Woensdag ging ik zandboarden en het was zalig!! Het uitzicht was prachtig, de tocht op de zandberg was best vermoeiend, maar eenmaal je op je board staat en je naar beneden glijdt vergeet je dat gewoon. Het is te vergelijken met snowboarding, alleen met dat verschil dat je zachter landt en het mogelijk is dat er vervolgens overal zand zit, zelfs tussen je tanden... Het kan natuurlijk niet anders dan dat ik een paar keer op mijn bek ben gegaan, maar ik heb ook heel vaak recht kunnen (blijven) staan, hoewel ik een enorme snelheid had! Het was machtig! De fotos spreken boekdelen.

Een sterk contrast

Gek hoe bepaalde scholen voor kinderen met een beperking als het ware meer subsidies krijgen dan andere kinderen die leven op de rand van of zelfs buiten de maatschappij... Op de fotos zie je een welverzorgde speelplaats, een snoezelruimte (om de zintuigen van de kinderen te testen) en een luxueus massagebad. De kinderen leren er hout bewerken, bakken (superlekkere appelflaps!!)

Op een andere school voor blinden leren ze dan weer muziek, masseren, via braille werken enz.

Ten slotte bezochtten we het laatste project: een hondenasiel. Er lopen enorm veel honden los rond op straat in Huanchaco dat je zou denken dat het allemaal wilde honden zijn, maar normaal gezien zou elke hond wel zijn baasje hebben ergens. De anderen echter belanden in het asiel waar een stuk of 60 honden verblijven en volledig afgesloten van de buitenwereld. Maar zoals je ziet stellen ze het ook zeer goed. (Geen enkele hond is hier echt verzorgt, als hij eten krijgt is dat voldoende.)

Schrijnende werkelijkheid!

Ik zag ook heel wat schrijnende toestanden! Mensen die buiten de maatschappij "leven" die zelfs niet geregistreerd staan en dus in feite onbestaande zijn. Ze wonen in een soort getto die "Mirakel(!)" genoemd wordt en uitkijkt op de gevangenis. De mensen wonen onder zwarte platieken zeilen tussen de vuilnis. Ik zag er enkele vuurtjes en zwarte rook opstijgen en er ging een verschrikkelijk doordringende geur van vuiligheid en miserie!! Ik kwam vanalles op de "weg" tegen: een kapot playstationbakje, een verloren schoen, plastiek flessen, wilde honden en varkens... Ze hebben geen toegang tot water (wat een basisrecht is!!!) Meer dan de helft van de bevolking in Peru leeft onder de armoedegrens!! En meer dan 1/4 leeft in extreme armoede (=geen toegang tot water)!! VERSCHRIKKEIJK! (om stil van te worden) Ik heb uit respect voor de mensen die er leven geen fotos getrokken op onze wandeling door de getto...

Dinsdag bezocht ik een aantal andere projecten (waar ook vrijwilligers actief zijn) van Otra Cosa met een minibusje waar we met 16 opeengepakt in zaten. We bezochten o.a. 2 scholen voor kinderen met en zonder beperkingen (je leest het goed ook deze kindjes zijn hier geïntegreerd ;). Zie op de foto hoe creatief ze hier zijn voor rolstoelgebruikers.

Het is ondertussen al een eindje geleden dat ik nog mijn blog heb aangevuld, maar ik ben dan ook zo een bezige bij ;). Vrijdag was iets minder hectisch... gelukkig. Ik skipte de surfles, gezien ik nog stijf was van de dag voordien. De dag erop wou ik opnieuw gaan surfen, maar het werd laat doordat ik de juiste weatsuit niet vond. Ik besloot uiteindelijk om toch niet meer in het water te gaan, want 30 min. later zou het al donker worden en het werd er ook niet warmer op. s Avonds heb ik eerst 2u geslapen en ben dan redelijk laat (01u, want dan begon het pas!) naar de reggaeparty vertrokken. Ik amuseerde me er ROT en heb de benen vanonder mijn lijf gedanst!! (De salsabewegingen zitten nog steeds in mijn lijf.) Ondanks de fijne avond die ik had, eindigde hij een klein beetje in mineur. Ik leerde er een gast kennen die een "neen" als een "ja" beschouwd en mij trachtte te versieren met mooie woordjes. Blijkbaar (zonder vooroordelen) komt dit hier wel vaker voor. Velen hadden me hier reeds over verteld en blijkt dat sommige Peruanen inderdaad andere normen en waarden nastreven dan ik. (Natuurlijk wie ben ik om te oordelen wat goed en fout is, maar dit is althans hoe ik het ervaar!) Ik wees dan ook de uitnodiging voor een fiesta in Trujillo, met hem de dag erop, af. In plaats daarvan heb ik een dvd (jawel dat kennen ze hier ook) op de laptop bekeken met een andere vriend die ik ook op de reggaeparty heb leren kennen. Hij is een schilder en ik zag reeds enkele van zijn mooie kunstwerken. Gezien de dingen hier vaak anders uitdraaien dan verwacht (internet die plots uitvalt, iemand die later of niet komt opdagen, als vrijwilliger in el mundo de niños vooral bezig zijn met praktische taken zoals een bibliotheek inrichten ipv met de kinderen bezig te zijn... en zoveel meer) kon het bijna niet anders dan dat een filmavondje anders zou verlopen dan in Belgie. Uiteindelijk was het best grappig, we hebben er bijna 2u overgedaan om een film te vinden in het Engels met beeld en klank. Uiteindelijk is het een stomme film geworden op een minuscuul schermpje en monteerden we dan maar wat eigen muziek als achtergrond. :) Zondag deed ik opnieuw de was en de plas (denk dat dit zo een beetje mijn vast ritme zal worden... als dat hier al bestaat) en vooral de rest van de dag achter de pc doorgebracht. Ik heb eveneens mijn mamatje eens gehoord :) en mijn liefje zelfs gezien via de webcam :). Ik heb opnieuw weer een paar mooie fotos genomen van de zonsondergang en enkele surfers, een bezoek aan Trujillo in het supergroot winkelcentrum met o.a. een pizzahut, Mc Donalds, een cinema (zalen vergelijkbaar met Kinepolis!) veel klerenwinkels en een grote (maar relatief dure) supermarkt. Toen ik er doorliep had ik alles behalve het gevoel dat ik in Peru was! (Behalve misschien het feit dat je extra voorzichtig moet omspringen met je fototoestel, geld en waardevolle spullen.) Ik nam ook een kickje van een fameuze boemelbus met gigantische versnellingspook, de chauffeur en de portier die altijd staat te roepen en te fluiten naar voorbijgaande mensen met de bedoeling hen te lokken. haha.

De tijd vliegt voorbij

We zijn ondertussen donderdag (ben hier al een week, man gaat dat snel!!) en ik begin hier al redelijk mijn draai te vinden. Ik zou zelfs durven zeggen dat ik mij al een beetje begin thuis te voelen, vooral bij mijn gastfamilie!! Ik kan niet genoeg benadrukken hoe vriendelijk Louis en Alexandra zijn!! Het zijn echte schatjes. Gisteren had ik de tijd niet om mijn blog aan te vullen, gezien mijn programma volledig volzet was!!! Ik ging van 09u tot 13u naar El mundo del niños dan eet ik snel een hap, vervolgens tracht ik om 14u te chatten met mijn schatje (die er niet altijd is ;) (grappje hoor keppe ;)) daarna had ik Spaanse les en meteen daaropvolgend had ik surfles... Toen ik terug was van de surfles mocht ik opnieuw vertrekken voor de intercambio ( uitwisseling van Spaans en Engels). Ik was zo dood toen ik thuis kwam, toen zag ik dat Louis nog eens thuis was (hij is niet vaak thuis, want hij werkt keiveel) en geraakte ik helemaal niet in bed... We hebben nog wat fotos bekeken en gebabbeld.Mijn eerste surfles waren trouwens SUPER!! Mijn professor is wel streng en heeft weinig geduld, maar hij is goed! Ik was doodop achteraf en had overal pijn, terwijl hij maar bleef roepen: "pedelen!"

Ik was uiteindelijk tevreden over mijn dag, maar besloot dat ik het mezelf niet zo lastig zou maken de volgende dagen. Ik ga elke dag Spaanse les volgen, maar niet elke dag gaan surfen. (hoewel de afwisseling tussen de fysieke en psychische inspanning deugd doet)

Vandaag ging ik lunchen met de andere vrijwilligers van Otra Cosa en leerde opnieuw mensen kennen. Er was trouwens ook een vrijwilligster van Nederland. Het was aangenaam, maar terwijl ook al raar om onieuw in het Nederlands te praten. Ik keek er zo naar uit om er een weekendje van te maken naar Salbo (prachtig landschap, absoluut niet toeristisch, heb er zelfs een afspraak met el mundo del niños voor gelaten...) met de andere vrijwilligers. Blijkt nu dat ik de enige ben die geïnteresseerd is... Boe!! Het weekend wordt dus geanulleerd! Mega jammer maar Louis heeft me al beloofd dat we eens samen kunnen gaan ;). Ben trouwens net terug van Trujillo, waar ik een pizza gaan eten ben met Louis en zijn (een andere dan de vorige keer) baas. Ik heb ondertussen een paar kickjes kunnen nemen van la plaza major de Trujillo. (Trouwens Louis zijn expositie van zijn beeldhouwwerken waren er te bezichtigen.)

Poco a poco (beetje bij beetje)

Ik dacht dus dat mijn eerste werkdag gisteren (maandag) zou zijn... Mooi niet dus. Ik stond op en ging naar de bakker en genoot van een lekker ontbijt (zoals meestal: broodje kaas met tomaat en komkommer en een kaneelthee ;)). Ik stond om 11u aan Otra Cosa met mijn zak vol speelgoed voor de kindjes. Daar ontmoette ik 4 andere vrijwilligers, waarvan een ondertussen in de bergen zit voor zijn project. Ik kreeg opnieuw de praktische uitleg van de organisatie te horen... De rondleiding was dit keer gelukkig uitgebreider en ik kreeg de kans om in zo een "bromfietsje" te zitten. Het was een superbelevenis! We zaten met 3 op de achterbank en al schuddend bereikten we onze bestemming. (zie foto in het donker)

Samen met Miguel bezocht ik El mundo del niños. Ik was superblij dat hij me vergezelde, gezien ik ondersteuning (vooral wat betreft de taal) kon gebruiken! Ik was poepnerveus en kreeg de zenuwtrekjes in mijn ogen maar niet onder controle. Ik begreep dat er 12 kinderen verblijven tussen de 6 en de 15 jaar. Ik mag er 5 dagen per week helpen van 9u tot 13u. In de namiddag zijn er al 2 andere vrijwilligers. Ik gaf hen elk een sleutelhanger van base en een speeltje voor er aan. Ze leken tevreden ermee. Na mijn bezoek moest ik stoom afblazen!! Het is ZO FRUSTREREND wanneer je niet op je woorden kan komen! Miguel stelde me gerust dat dit nog zou komen, maar dat ik rustig moest blijven en het beetje bij beetje zou leren. (typisch ik he, wil het alweer allemaal kunnen). Ik was nadien blij dat ik alleen kon genieten van mijn lunch en maakte vervolgens een avondwandeling door de stad.



Ik ontmoette er mensen op de pier en had opnieuw snel "vrienden" gemaakt met de plaatselijke bevolking. (Wat vragen om een foto te trekken toch allemaal teweeg brengt?! Die mensen zijn hier zo vriendelijk!)

Ik bedacht vervolgens thuis al wat spelletjes om de volgende dag te spelen en trachtte eens "uno" uit te leggen in het Spaans.