Ik zag plots na het zandboarden een lege "bromfiets" staan en greep mijn kans om er eens in te gaan zitten en een foto te trekken (zie foto voor resultaat). Op de andere foto staat Bellon, een Australiër die ook vrijwilliger is in el mundo de niños. Hij rijdt trots(!) door de straten van Huanchaco met de gigantische fietskar om 3(!) mini-vuilnisbakken te vervoeren voor het recycleringsproject die el mundo de niños organiseert. We hebben al veel gelachen met de manier van aanpak in de organisatie, maar we hebben ons ook al geërgerd. (niet slecht bedoelt, maar alles gebeurt zo suuper traag, alsof elke stap een teveel is...) Ik denk dat ik vrede zal moeten vinden met deze manier van werken en leven. Uiteindelijk zie ik het opnieuw als een mooi leerproces om alles wat te relativeren en die Europese werk -en prestratiedruk even achterwege te laten! Ja, ik ben mezelf hier al meermaals tegengekomen in de afgelopen 2 weken! (Ik maak geregeld een aantal boeiende reflecties hier :).