Afscheid nemen... nog nooit zo moeilijk geweest!

Toen ik terug in Huanchaco was, ben ik van het ene naar het andere moeten hollen!! Afscheid nemen, zak maken, de laatste mails en adressen uitwisselen met heel Huanchaco, cadeautjes kopen voor mijn Peruaanse familie, een fotocollage samenstellen voor MdN, een vuurwerk organiseren voor MdN en voor mijn vrienden,... Uiteindelijk was het super allemaal, maar met veel verdriet in het hart dat ik afscheid nam! Luis gaf me een prachtig kunstwerk die geduld en precisie vragen om rechtgezet te worden. Hij ging mee met me naar de luchthaven van Trujillo. Ik besefte pas in de wachtrij hoe erg ik hem zou gaan missen!! Hij was voor 6 maanden mijn levensgids geweest die me de weg wees in een nieuwe cultuur, een nieuw land, de mensheid, het leven en vooral mezelf! Ik heb enorm veel van hem mogen leren en daar ben ik ongeloofelijk dankbaar voor!!! Hij is soms een jongen, soms een geleerde die heel veel potentieel in zich heeft en enorm veel cariño te bieden heeft!! Voor mij was hij meer dan de moeite waard om mijn pad te kruisen!! Ik heb het dan ook heel mijn terugvlucht enorm moeilijk gehad met al mijn herinneringen en alle liefde die ik daar achterliet!! Ik heb het gevoel dat ik een mooi sprookje heb verlaten, alsof er geen plaats meer is op de volgende bladzijde voor me.

Terugkeren zou ik zeker willen doen en nog veel meer van dat!! Dit hoeft geen einde te betekenen, maar een nieuw begin met nieuwe visies!!

Lieve mensen die me hebben geholpen om mijn sprookje te verwezenlijken, die me op welke manier ook hebben gesteund, die ik op mijn weg heb mogen kruisen: een welgemeende MERCI!!

De Selva (Tarapoto en... San Antonio)

Louis had zijn papa (van 80 jaar) kunnen overtuigen om mee te komen naar Huanchaco om er enkele dagen te verblijven. (Dit deed hij voor zijn mama, want nu moet je weten dat de relatie tussen Louis en zijn papa niet zo super is) Ik trachtte dus wat spanning te breken en ging op een mooie zomerdag (zoals gewoonlijk haha) palletten met zijn papa op het strand en dat zorgde voor hilarische stoten.
Nadien had ik plots het superidee gekregen om eens de selva te bezoeken, omdat het mijn laatste weken in Peru zijn, ik nog een uitdaging, het groene en het avontuur miste. Daarbij wou ik Louis vooral meenemen op de trip, maar had natuurlijk niet aan zijn papa gedacht...
Ben uiteindelijk goed en wel vertrokken naar de selva (beter gekend als ´de jungle´), welliswaar woensdag in de vroege uurtjes en niet maandag zoals gedacht, maar alsnog supernieuwsgierig!! Samen met Kate, Louis ... en jawel zijn papa. Het was een superlange trip van stops en dergelijke van 23uren... Kan je de spanning voorstellen... Daarbovenop deed Louis knorrig tegen me en ik had geen flauw idee vanwaar zijn reactie kwam. Enkele dagen later tijdens de lunch dook een verklaring op voor zijn negativiteit tegenover mij... ik had gelogen tegen hem en dat kon hij niet verkroppen! Ik viel uit de lucht, omdat ik dacht dat ik steeds eerlijk was tegenover iedereen, zelfs al is de waarheid niet altijd even leuk om mee te delen. Ik had een hangmat gekocht met het idee om die mee te nemen naar België. Voor we naar Salpo vertrokken had ik een hangmat aan Louis gevraagd om te gebruiken in Salpo, omdat ik mijn nieuwe hangmat niet wou gebruiken. Hij had alles gedaan die hij kon om mij een hangmat te lenen. Voor we naar Tarapoto vertrokken (en ik opnieuw een hangmat wou meenemen) zei ik tegen Louis dat ik eigenlijk een had maar niet wou vuil maken en vroeg of hij dus nog een had voor mij. Het feit dat ik een had en gewoonweg niet wou gebruiken om hem niet vuil te maken, is bij hem in het verkeerde keelgat geschoten. Daarbij kwam het feit dat ik de laatste tijd veel aan België, Thomas, mama en vrienden dacht, met als resultaat dat mijn Spaans achteruit ging en dat ik niet genoot van de momenten die ik kon ervaren omdat ik in de toekomst leefde. Mentaal zat ik al in België! Eerst kon ik mijn oren niet geloven, maar bij enige reflectie nadien begreep ik de hele situatie en moest toegeven dat hij gelijk had. Ondertussen ben ik Louis heel dankbaar (op het moment zelf waren het harde woorden) dat hij dit zei tegen me en toegaf dat ik hem gekwetst had door te liegen. Ondertussen, na vele discussies en wandelingen, is onze relatie er weer op vooruitgegaan en dat doet me meer dan deugd!! Alleen is het spijtig dat de relatie tussen Louis en Kate ondertussen verwaterd is... :s

Eenmaal in Tarapoto vonden we uiteindelijk een zalig hotelletje in de ´broeze´, waar we gingen baden in de rivier en wandelen tussen het groene. Dit was echter nog niks in vergelijking met ons bezoek later aan San Antonio!! We genoten in ons hotel in Tarapoto van de heerlijke druivenwijn en kookten samen met enkele uitbaters van het hotel. ´s Avonds genoten we nog meer van de heerlijke druivenwijn onder het kaarten op de rivier!!
De volgende dag vroegen we een kennis van Louis, Yolanda, of zijn papa bij haar kon logeren. Het zou namelijk te moeilijk worden om zijn papa in een hangmat te plooien in de wildernis tussen 1001 muggen. Hij zou zijn behoeften moeten doen in een gat in de grond, terwijl stabiliteit niet zijn grootste troef is, wellicht in een minder comfortabele woning verblijven, waarbij zijn grootste voedingsbron fruit zou zijn. Haha redenen genoeg dus om die man dat niet aan te doen! Zo gepland, zo gedaan; we gingen met z´n drieën naar de werkelijke jungle, San Antonio. Ik moet zeggen dat het een dorpje is die een plaatsje in mijn hart veroverd heeft!!

Na de eerste nacht in de hangmat geluierd te hebben, kreeg ik in de ochtend een rondleiding van de kinderen van het dorp. Eerst ontmoette ik twee kinderglimlachen die al nieuwsgierige rond het huis aan het lopen waren. (want iedereen van het dorp had gezien hoe Don Luis met 2 toeristen en gevulde plastickzakken aankwam. Daar moesten wel cadeautjes inzitten!) Hoe verder we onze trip door San Antonio maakten, hoe meer kinderen opdoken en ons vergezelden!! Ik kreeg te horen, te zien en te proeven van al het lekkers die we op onze weg tegenkwamen! Ongeloofelijk alsof we ons in de tuin van Eden bevonden!! Het fruit was er letterlijk voor het rapen!! Later op de dag gingen we ons wassen in de rivier en speelde ik voor boa. De volgende ochtend was ik vroeg uit de veren om een misviering met de kinderen mee te maken. Kate lag ondertussen ziekjes in bed en Luis speelde huisvader en deed het gras af in de tuin met een machete, zorgde voor positieve energie en het eten.
Een andere dag gingen we naar het schooltje met alle plastickzakken vol ballen. Ze ontvingen ons met open armen en waren zeer tevreden met de voet-volley -en basketballen!!
Nog een andere dag gingen we een bezoekje brengen aan een leegstaande herberg (waar Luis vrijwilligers in de toekomst zou willen ontvangen die dan in het schooltje zouden helpen). Kate werd maar niet beter en moest veel rusten. Luis en ik bezochten ondertussen enkele mooie stekjes in de wildernis!! Toen Kate iets beter was gingen we samen op tocht langs de rivier op zoek naar watervallen om in te baden en rotsen om van te springen! Na een ongeloofelijke en onvergetelijke belevenis in de natuur en een dorpje met immens veel cariño drong de tijd om terug huiswaarts te keren. Kort voor we vertrokken maakte ik nog een wandeling naar de velden waar de oogst van het dorp verzameld werd. Tot aan de velden geraakte ik niet, maar ik kwam de priesteres tegen met haar rieten mand op de rug vol lekkers en ik kreeg de kans om haar te helpen. Zo een last dat die mensen elke dag op hun voorhoofd en rug moeten dragen!! Maar telkens vrijgevig met een glimlach, een goeiedag en iets van hun oogst! Ik voelde een cultuurverschil tussen la costa, la sierra en la selva en hoe verder van het stadgebeuren hoe groter de warmte van de bevolking werd!! De tijdsdruk en de stress verdwijnt samen met de hoge gebouwen, de serieuze en haastige blikken en maakt plaats voor een groet, een babbel, een glimlach, cariño... de simpele dingen!!
We waren al opnieuw op weg naar Tarapoto, maar te laat om nog een bus te boeken en dus besloten we om nog maar een nachtje in San Antonio te blijven. De man naast de taxichauffeur (die ons naar Tarapoto zou brengen) stelde voor om in zijn woning te overnachten. Vriendelijk, uiterst vriendelijk op het eerste zicht. (Weet dat sommige mensen het goed voor hebben met je en anderen toch iets meer verwachten...)
In Tarapoto boekten we de volgende dag onze bus en Kate werd opnieuw ziekjes. We besloten om er nog even te blijven en bezochten een opvangcentrum voor dieren uit de selva die moesten herstellen. Er zaten apen, papegaaien, slangen en andere diersoorten waarvan ik de namen niet meer weet. Eenmaal ze er weer bovenop waren, lieten ze de dieren terug vrij in de wildernis.
Toen Kate goed genoeg was om de bus op te kruipen, vertrokken we naar Chachapoyas. (een tussenstop en op deze manier werd een lange busrit van 23u onderbroken!) We gingen ontbijten op de markt en bezochten de watervallen even buiten het stadje. Toen begon de tijd echt te dringen om terug te keren...

Alle zottigheid op een stokje

Morgen zijn we al donderdag. Ik ga naar MdN en eens luisteren hoe het zit met een bezoek aan JC zijn familie + de zaken regelen voor vrij. om naar cine te gaan. Ben ook zeer blij dat ik mijn schatje nog eens heb gehoord na Salpo, want de loodjes beginnen serieus zwaar door te wegen!!
Dit geldt ook voor het samenleven met anderen, het is namelijk alles behalve gemakkelijk rekening te moeten houden met zoveel verschillende mensen!!
Jammer dat Linda en Beth binnenkort alweer vertrekken. Ik besef het nog niet goed, maar binnen een kleine 5 weken moet ik hier ook afscheid nemen...
Het bezoek aan JC werd uiteindelijk verplaatst naar di. De film naar woe. Ik verdiepte me opnieuw wat in de 'cases' van de jongens. Vrijdag ging ik als hond verkleed naar de vergadering met de vraag of er enkelen hun steentje konden bijdragen voor onze watertank. Erna ging ik mee surfen en daardoor voelde ik me in de namiddag zo moe en slap als een schotelvod. Lang nagenieten van mijn middageten zat er niet in, gezien ik beloofd had om mee te helpen in MdN met het familiebezoek. Maandelijks is er namelijk een uitnodiging van de families om samen met hun zoon iets speciaals te doen. Deze keer zouden we samen wat spelletjes spelen om de relatie tussen moeder en zoon te verbeteren. Ik zou daarbij assisteren en volle bak mee entousiasmeren... en dat lukte vrij aardig! (Hoewel ik het Spaans nog niet volledig onder de knie heb, leek dit geen drempel voor mij.)
s Avonds bleef ik thuis en keek ik naar mijn nieuwe verslaving sinds enkele dagen... "Prison Break".
Zaterdag sliep ik uit en ging gaan surfen (enkele schone golven kunnen nemen). s Avonds was er een spetterende carnavalsparty met een stoet voorafgaand. De fiesta was schitterend. Tot vroeg in de ochtend danste ik erop los met een gezichtstatoeage als camouflage.
Met het hele feestgebeuren vergat ik zowat het tsunamialarm. Door de zware aardbeving in Chili is er een tsunamigevaar voor de hele pacific. Toch moet ik zeggen dat verschillende verhalen de ronde doen. Sommigen leven gewoon hun leven anderen zijn dan minder op hun gemak en spreken van naar hogere oorden te trekken. Ik ben er eerlijk gezegd niet zooo gerust in vooral als ik zie hoe ver de zee naar achter getrokken is...maar denk dat het best is om me niet druk (lees: zot) te maken, maar te leven! Hopelijk komt alles goed en vallen er niet nog meer slachtoffers!!
Zondag sliep ik opnieuw uit en ging na een lekkere maaltijd skypen met mijn lover. Voor ik het wist was het opnieuw avond!
Maandag ging ik naar de hondjes en in de namiddag was ik van plan om naar MdN te gaan, maar ik kwam redelijk laat terug en na het eten en een douche had ik de fut niet meer om nog te vertrekken. Dinsdag ging ik van 8u s morgens naar Trujillo om er Annie te ontmoeten en dan samen een huisbezoek te brengen aan de ouders van JC (zij wonen niet direct in de buurt zo bleek, we reden bijna een uur met de bus naar zijn huis). Ik ontmoette zijn mama en zijn broer. Ze wonen in een huis naast het kerkhof, waar zijn broer water verkoopt. Ik kwam binnen in een ruimte, die de woonkamer voorstelde en nam plaats op een van de 3 stoelen die er stonden. Verder was er niets... behalve het verhaal van de moeder en de littekens die ze droeg...
Nadien bezochten we de moeder van Omar (van Mundo de Jovenes) en voor we het wisten was het middag. We staakten onze familiebezoeken voor vandaag en gingen eten in de mall met Daniel, Alejandro en Eding. Wat eerst een gezellig etentje onder de collega's zou zijn, monde uit in een gesprek over een mogelijke aardbeving en tsunami in Peru. Opnieuw was de spanning te voelen!
Na de lunch ging ik de films en de filmuren checken voor morgen. (Zoals beloofd zou ik de jongens woe. uitnodigen voor een middagje cine) Uiteindelijk werd het "Percy Jackson y el ladron del rayos" van de makers van Harry Potter. Het was super; met een cola en pop-corn waren we gesetteld in een comfortabele zetel. Ze vonden het 'vacan', dus geslaagd!
In de voormiddag zat ik met Jorge in het ziekenhuis van Trujillo voor zijn bloedneus. Een ding weet ik ondertussen wel zeker en dat is dat Peru oneindig veel wachtrijen kent voor alles en nog wat!! Frustrerend vooral als het dan uiteindelijk (na 3u!) jouw beurt is en je te horen krijgt dat er een kopie ontbreekt om de dokter te mogen zien. Ik mocht dus gaan hollen naar een kopiewinkel ergens buiten het ziekenhuis. Vervolgens komen we aan bij de dokter en vraagt die wel niet waarom we zo laat zijn (het was ondertussen al 11u30)... Ik kon ontploffen, maar zou al content geweest zijn als ze Jorge zouden onderzoeken. Na veel getreuzel en gelal mochten we de volgende dag terugkeren voor het effectieve onderzoek. Eerst mochten we nog eens passeren bij de administratie om onze papieren af te geven (wat wou zeggen opnieuw een wachtrij) en erna bij de apotheker om het materiaal te kopen voor de dokter voor de volgende dag (rarara opnieuw een wachtrij!!). Zo een miserie om eens naar de dokter te gaan! Ik kan perfect begrijpen dat de meerderheid van de bevolking wacht tot ze ernstig genoeg ziek zijn om eens naar de dokter te gaan, aan de andere kant is het niet aan te raden om ziek in die hitte in een wachtrij te gaan staan...
Donderdagvoormiddag nam Linda afscheid en ging ik naar de hondjes. Maar zoals maandag had ik na de lunch en mijn spaanse les nog weinig energie om ook nog te gaan helpen in MdN. Ik voelde me die dag wat verveeld en dat was blijkbaar van mijn gezicht af te lezen. Kenny (vriend en ober in 'My Friend') stelde voor om iets te gaan doen 's avonds. Ik besloot om voordien ook nog eens het water in te duiken met mijn plank, misschien zou dit mijn gedachten wat kunnen verzetten?! Uiteindelijk genoot ik ervan, alsook van het gezelschap 's avonds. We aten een warme appeltaart, gingen een pintje pakken en een poolen in Sabesbar.
Vrijdag ging ik de hele dag naar MdN. In de voormiddag was er een evacuatieoefening in geval van een aardbeving en tsunami. (zeer interessant!) In de namiddag was er opnieuw familiebezoek en Gladys had me gevraagd om te helpen met wat spelen e.d. 's Avonds gingen we voetballen en ik kocht hen wat zoetigheid voor achteraf. Na de voetbal gingen we nog eens naar de cine in Huanchaco (in de bib, zoals elke vrij., open voor iedereen). 's Nachts ging ik eerst naar een punkconcert van Sesa (vriendje van Alexandra) in Trujillo en nadien naar Sunkela (zoals beloofd aan Marijke, een Hollands meisje die terug in Huanchaco was). Ik amuseerde me natuurlijk enorm.
Zaterdag sliep ik uit en het was een zalige dag van "alles mag en niets moet!" Ik tekende wat, luisterde muziek en bekeek dvd's. Zondag leerde Louis mij sculpturen, ging ik surfen, tekende ik en pallette met Louis op het strand tot de zon onderging. Gezien ik bij dit laatste verloor, moest ik de picarones (locale zoetigheid) trakteren ;). Ik had heel veel zin om te volleyballen, maar kon jammergenoeg maar geen degelijke bal vinden...
Maandag 8 maart was een tweede poging om de straatkinderen in Trujillo te ontmoeten, maar Lesley belde met de vraag of ik later (na 22u) kon afkomen of we onze afspraak zouden verzetten. Ik dacht dat het beter was om te wachten tot woe., gezien het na 22u altijd maar gevaarlijker wordt in het centrum. Hoewel ik het jammer vond dat ik nog steeds geen kennis had gemaakt met het straatgebeuren, kwam iets anders op mijn weg die avond. Ik ging met Louis, Kate en Jack een kampvuurtje houden op het strand. Het was een schitterende en inspiratievolle nacht met een lachende maan en een warm gezelschap!!! Ik bespeelde alle instrumenten (mondharmonica, gitaar, dumjieridum, regenpijp, djembe en stem). Later werd ons gezelschap uitgebreid met een straathond die ik te drinken en te eten gaf.
Woensdag ging ik voetballen met de kindjes (althans de grote, want de anderen hebben opnieuw les in de voormiddag) en stond in het goal. Ik haalde enkele fameuze ballen uit het net, maar hield er enkele blauwe plekken en pijnlijke spieren aan over. Erna gingen ze zwemmen in de zee en in de namiddag hielp ik hen met hun boeken te kaften (net zoals di.). Dit leek eeuwen geleden dat ik dit nog had gedaan. ' s Avonds, vergezeld door Louis die richting busterminal ging om in Lima zijn vader te gaan ophalen, ging ik naar Trujillo (3de poging) om de straatkinderen te ontmoeten. Ik kwam een halfuurtje te laat aan en weet niet of Lesley zou gewacht hebben of niet, maar voor de zekerheid besloot ik nog wat langer te wachten gezien ze meestal later arriveerd. De buurt leek volgens Louis niet zooo veilig, dus besloot ik om er niet te lang stil te blijven staan. Ik wandelde wat op en af, maar zette me uiteindelijk op een stoep tot 00u ong. Toen besloot ik toch maar om terug te keren... (weer een teleurstelling).
Die nacht had ik afwisselend koud en warm en voelde me misselijk. Toen ik dan om 04u het toilet bereikte, werd ik duizelig en geraakte ik bijna niet meer mijn ladder op. Ik besloot dan maar om in bed te blijven die dag! Ik denk dat ik ongeveer een 16u geslapen heb en toen besloten heb om iets te eten en een filmpje te bekijken. (zodat ik de volgende nacht nog wat kon slapen!) Bleek dat het slapen geen enkel probleem vormde! Ik sliep de hele nacht door en werd wakker rond 8u (vrijdag) Na een douche dacht ik naar MdN te gaan voor de vergadering. Ik wilde namelijk een aantal zaken regelen zoals een datum voor een kampvuur met de jongens voor mijn afscheid, hoe het zat met Lesley, me verontschuldigen voor mijn afwezigheid do. en het feit dat ik maandag mss zou vertrekken naar de selva, Tarapoto. Ik denk dat mijn lichaam me iets wil vertellen en me vraagt het iets rustiger aan te doen, vandaar dat ik besloot om te bellen naar MdN ipv te gaan. Ik voel me al beter, maar nog niet op en top, zullen zien wat het weekend brengt en of ik me goed genoeg voel om de jungle te verkennen maandag... :)

En zo ben ik weer helemaal mee met mijn blog, JOEPIE! Het enige wat jammergenoeg ontbreekt zijn de foto's, maar gezien het heel wat tijd vergt om deze te uploaden en er nu een virus op mijn camera zit, laat ik de foto's voor wat het is! Hopelijk kan ik ze in Belgie alsnog afprinten!!

Salpo

En ja, ik ben samen met Beth, Colby, Linda en Louis naar Salpo (ong. 4u van Trujillo) geweest van zo. 4u tot woe 13u. Het was ongeloofelijk!! Vertrokken wel met een bepaalde spanning, omwille van de bus. Maar met wat geluk haalden we het en voor ik het wist zaat ik op het dak van de bus, te genieten van het magnifieke uitzicht! Eindelijk terug in de bergen! (deed me sterk denken aan Ecuador) Het groene, de bergen, de loslopende schapen, koeien, en varkensl,... het was zalig om weer wat natuur te zien en te ruiken! Het stadje was arm. Louis zijn terrein lag wat verderop tussen de wolken, de velden en enkele Eucalyptysbomen. We zaten op een hoogte van 4000 m (hoger dan Cuzco) en soms hoger en dat was aan mijn gezichtskleur te zien. Later kreeg ik er ook meer last van hoofdpijn, bloedneus en kortademigheid. Water drinken en diep in -en uitademen was de boodschap.
Heb er prachtige zonsondergangen gezien!!!! (echt waar ongeloofelijk!!) De zondag deden we onze inkopen voor s avonds en de volgende ochtend (redelijk basic; kwakker, brood, kaas en cocathe) s Avonds zochten we wat hout om een vuurtje te maken, nadat we onze tenten en/of hangmatten hadden opgehangen/gezet. Maandag relaxte ik wat en nadien beklommen we de berg(en!) achter ons, richting het stadje. Bij onze wandeling kwamen we pastoors tegen met een aantal kinderen die zongen en dansten op de muziek van de gitaar. We deden natuurlijk zo goed als mogelijk mee in o.a. het prijzen en danken van de heer. Bij het afdalen speelde ik verstoppertje met een 3-tal meisjes. (Merkwaardig, maar leuk vond ik het wanneer ik ze de volgende dag opnieuw in Salpo aantrof en ze nog mijn naam wisten!) In het stadje gingen we middageten en keerden we terug via het kerkhof. Ik had nog wat strandballen, kledij, fluitjes, hangers, toiletgerief en dergelijke mee en speelde de "goede weldoener" bij de kinderen en de vrouwen in de straat. Ze bestormden me zowat.
Dinsdag bezochten we de Shamana (een energierijke plaats!!) Ik voelde me er enorm bekeken, ongemakkelijk en aan de andere kant vol bewondering voor de vele gezichten en dieren die je kon herkennen in de gesteenten. Er leek een sterke aanwezigheid te zijn van voorouders. Ik zocht een plekje voor een poging tot meditatie.
De tocht die dag was vrij zwaar, maar zeker en vast de moeite waard!! Vooral het voortdurend stijgen en dalen en de warme zon maakten het moeilijk. Ondanks kon ik lachen en was blij met de dingen die ik mocht zien, ruiken en voelen! Voldoening kwam naar boven bij het kampvuur, gezang, cocathe met ron, gelach, spelletjes en een mini-vuur spektakel van Beth. Die avond zag ik een levensechte tarantula richting de ene tent lopen!! (ben dan maar in de ander tent gaan slapen!:))
Heb de indruk dat Salpo goed gedaan heeft voor de teamspirit (of homespirit). De plooien van voordien waren gladgestreken. Alleen waren er deze keer een aantal kibbelingen tussen Louis en Linda. Dit maal voelde ik me de buffer.

Een drukke agenda met van alles wat

Zondag 14 febr. ook wel gekend als Valentijn, maar ja wat maakt het uit als je liefje aan de andere kant van de aardbol zit?!
Linda is terug en dat maakt veel goed! Ze vormt ook af en toe wat een buffer tussen Louis, Alex en mij. Had het er even moeilijk mee vandaag dat ik Alex haar badkamer niet meer mag gebruiken, omdat ik haar niet zou helpen poetsen. Naar mijn mening is haar conclusie niet juist, maar ja ik liet het erbij. In plaats van me druk te maken en me af te vragen waar ik nu weer in de mist was ingegaan, vroeg ik het haar kort erna op de vrouw af. Achteraf bekeken had ik goed gehandeld. Ik luchtte mijn hart bij Thomas en besefte dat ik hem meer en meer begin te missen!
s Avonds legde Linda me mijn (en die van Thomas) Maya-horoscoop en weefspel uit. Het was superinteressant en verhelderend, soms zelfs een beetje freaky! Mijn opdracht is: leren loslaten! Vrijdag en zaterdag was ik vooral bezig met het huis aan de kant te doen (lees: de boel te drogen, platiek gaan kopen en op de daken leggen,...) Ik had veel plannen, maar al bij al deed ik slechts enkele zaken. Morgen is een andere dag met opnieuw een druk programma; 6u30 surfen, 9u honden, 15u Spaans, vervolgens MdN en om 21u naar Trujillo om straatkinderen te ontmoeten. (zullen zien...)
Jammergenoeg heb ik nog geen kennis gemaakt met de straatkinderen in Trujillo. Ik heb er 45 min. staan wachten aan de poorten van de universiteit, maar tevergeefs. Uiteindelijk ben ik dan maar terug huiswaarts gekeerd.
MdN heb ik maandag even overgeslaan, omwille van het drukke programma. Dinsdag herinnerde ik me dan dat ik eigenlijk beloofd had te helpen brainstormen voor carnaval. (zat. is het carnaval voor de kinderen en MdN roept de hulp in van een aantal vrijwilligers. Nu zijn er nog 3 meisjes die er ook vrijwilligers zijn. Mijn opdracht was om hen te motiveren om deel te nemen en te helpen. Gladys vroeg of ik enkele zaken kon verduidelijken in het Engels voor hen. (zo word miscommunicatie vermeden!) Uiteindelijk ging ik di. ipv ma. en al snel kwamen we tot een idee voor een thema. We dachten om iets te doen rond het recycleringsproject en kozen voor 3 personen die de containers (glas, PMD en karton) zouden voorstellen. Vervolgens 2 jongens die de vuile stad en 2 de propere stad zouden representeren. Als laatste zou je dan ik hebben die met de tricyclo rijd met daarin de vuiligheid. Dus we gingen aan het werk om het thema te realiseren. (met ´we´bedoel ik hoofdzakelijk Alejandro en mezelf.) De kinderen willen wel participeren in de stoet, maar zijn liever lui dan moe.
Woe. opnieuw een hele dag in MdN. Tussendoor nam ik opnieuw Spaanse lessen en ´s avonds ging ik met Nilo (een vriend) iets eten en wat bijpraten. Ik vloog dus weer van het ene naar het andere.
Donderdag ging ik wandelen met de hondjes en in de namiddag naar MdN. Daar vertrok ik met Alejandro richting Plaza de Armas om ons in te schrijven voor de carnavalstoet voor zaterdag. Ondertussen waagde ik mijn kans en vroeg of ook honden mochten deelnemen. Dit ging jammergenoeg niet. (Rafaella en ik wilden nl. een sponseractie organiseren om een watertank te kunnen kopen voor het hondenasiel. We hadden eerst het idee om eten en drank te verkopen in Huanchaco ten voordele van het hondenasiel, maar we schoten maar niet in actie, hadden daarvoor toestemming nodig van het stadhuis en doordat alles hier zo rap(!) verloopt op vlak van administratie... uiteindelijk hadden we een beter idee. Ik riep andere vrijwilligers op om ons te helpen bij een grote sponsertocht. Verkleed als honden (met oren, neus en staart), pafletten met foto's van de honden en teksten vragend om een bijdrage, een rugzak met hondeneten, een hond in de ene hand met t-shirt aan met tekst op en een lege fles water in de andere hand (om het geld in te verzamelen) zouden we de straat op gaan.) Ik dacht namelijk dat het mooi meegenomen zou zijn, moesten we wat reclame kunnen maken door ook zaterdag in de stoet mee te lopen, maar dat zou te gevaarlijk zijn voor de kinderen met al die honden en we zouden ook niet voldoende opvallen tussen het verkleed volk... Vrijdag was het zover, we gingen de straat op en ik voelde me een bedelaar..., maar onze actie was een succes! We haalden toch al 270 Soles!:) Grappig dat Peruanen ons te hulp schoten en toeristen ons voorbijliepen of met de smoes afkwamen dat ze al vrijwilligerswerk deden. Ik ben allesinds tevreden met onze inzet!
Morgen is een nieuwe dag in MdN voor carnaval en zondag neem ik een dag vrijaf, want ik geraak uitgeput! Nu ja ik doe het allemaal met veel liefde, zowel voor de hondjes als voor de kindjes! Zondag is er sprake van naar Salpo (sierra= de bergen) te gaan. Dat zou fantastisch zijn!! Nu nog afwachten. Hopelijk hoor ik nog iets van Lesley om ons straatbezoek van de kinderen over te doen. En als alles goed gaat, help ik Annie donderdag met een huisbezoek aan o.a. de familie van Juan Carlos. Juan Carlos is woe. vertrokken naar Casa de Jovenes, omdat hij ondertussen 15 jaar is en dus te oud om in MdN te blijven. Vrijdag de 26ste mag ik niet vergeten om met de jongens naar de cine te gaan zoals beloofd. Ieder einde van de maand doen we iets samen en ik kwam met dit voorstel af, omdat het eens iets anders is en best leuk kan zijn voor hen. Veel plannen maw en ondertussen vliegt de tijd enorm snel voorbij!! We zijn alweer weekend, ik bedoel...

Natte dromen

Vorige doderdagvoormiddag ging ik zoals gewoonlijk met de schatjes van het hondenasiel wandelen en in de namiddag zou ik na de vrijwilligerslunch naar MdN gaan, maar daar kwam een surfboard tussen! Ik kocht de surfboard (met leash) over van een vriend, Jeroen. Hij is in zeer goede staat en ik kan hem opnieuw verkopen als ik vertrek of meenemen naar België. ( Ik denk dat ik voor de laatste optie ga!) Hoewel ik jammergenoeg nog niet veel werk gemaakt heb van mijn surfambitieskan ik hem (eens in België) nog steeds verkopen (of gewoon ophangen in mijn kamer. :))
Het afgelopen weekend was, op een zotte Sunkelanight na, een ´natte-merrie´. Ik werd letterlijk wakker in een zwembadje. Gezien ik toch zo graag in het supergezellig zomerhutje van Louis wou slapen, moest ik de nattigheid er maar bijnemen. Gevolg was dat ik een weekendje in de zetel in de salon beneden doorbracht.
Maandag vertrok ik opnieuw naar mijn harige vrienden met droge, maar vuile kleren. Er was goed nieuws voor Daniel (hij had elke zondag een dag vrijaf vanaf nu). Het slechte nieuws was echter dat de jonge vervanger de deur van het hondenhok van de ´gevaarlijke´ honden niet goed had gesloten... Dit had als gevolg dat ik maandagochtend (onder het strontruimen) een grote doorzichtige plastiekzak aantrof vol vliegen en... het arme slachtoffer. Terwijl ik sta te huilen van de verschrikking, tracht ik te relativeren, dat dit maar een hond is en dit ook mensen overkomt. (Toch zouden dergelijke zaken kunnen worden vermeden als er een degelijke deur aan dat hondenhok zou komen!)
Dinsdag ging ik naar MdN en kreeg een positief antwoord op mijn vragen aan Annie. Ik was natuurlijk supercontent dat ik dit gevraagd had en initiatief had genomen!! Nu afwachten op de uitvoering ervan. Ik kreeg ook een mailtje van Annie met de vraag of ik wou helpen om de verjaardag van Naiser voor te bereiden. Ik schoot onmiddelijk in gang en kocht hoedjes, confetti, serpentines en balonnen. Ik bereidde eveneens een activiteit voor ivm uitbeelden, pictonary en dansen. Al bij al verliep alles goed met heel wat inzet en entousiasme van mezelf! Heb de indruk dat dit bij de jongens soms een beetje ontbreekt. (maar eens ze bezig zijn...! ;)
Donderdagochtend werd ik opnieuw wakker in een nat bed (maar nu nog erger dan de vorige keer). Ik vond er niets meer leuk aan en pakte heel mijn boeltje in. Ik maakte kennis met een waterhuis en enkele gevaren die daar kwamen bij kijken, zoals een electrochock van de frigo, een glibberige trap,... Ik moet zeggen dat ik niet zo een fan ben van El Niño (Een warme Australische zeestroming die verwoestend kan optreden en om de zoveel jaar terugkeert over de Pacific) Maar gelukkig komt de zon telkens terug en deze keer gebeurde dit met de terugkomst van Linda!

Van intolerantie op weg naar tolerantie

Deze ochtend ging ik naar MdN met de intentie om te gaan recycleren, maar de verantwoordelijke daarvoor kwam te laat opdagen en had nadien blijkbaar geen tijd meer genoeg. Ik hielp Christian en Joel dan maar met hun Engels en tussen door trachtte ik Irwin en William te motiveren om door te werken aan hun Wiskunde. Nadien speelden we voor de verandering 'uno'. Ik zag eveneens dat 'Monopoly' vaak gespeeld werd. (Dat was toch af te leiden van de staat waarin het zich bevond.) Ik keerde terug in de namiddag om opnieuw te helpen met hun huiswerk (terwijl ze in vakantie zijn...) Later hadden ze opnieuw een workshop van de handpoppen, maar ik besloot om te vertrekken in de hoop zusje lief nog op skype te ontmoeten. Tevergeefs uiteindelijk. Toen ik vertrok zag ik dat er iets aan mijn fiets (of beter gezegd Louis zijn fiets) was. Ik had er even genoeg van en uitte mijn ongenoegen tegenover Umberto. Ofwel verdween er materiaal ofwel was er materiaal van je kapot, smeten ze letterlijk en figuurlijk dingen naar je hoofd ... het was steeds iets. Ik kwam toe in MdN met veel energie, maar vertrok steeds zonder energie! Ik kan me niet altijd even goed en snel genoeg uiten in het Spaans, wat het nog moeilijker maakt om te reageren op dergelijke situaties. Als ze daarbovenop dan niet luisteren of onbeleefd zijn, wil ik gewoon vertrekken. (Dat is natuurlijk het gemakkelijke aan er niet vast te werken; ik kan 'vluchten', maar natuurlijk niet de oplossing!) Mijn geduld en tolerantie was ver te zoeken. Misschien had ik last van mijn hormonen of gewoon een slechte dag!? Morgen is een nieuwe dag, dan zien we wel weer!
Woensdag was effectief een nieuwe dag vol amusement. De jongens kregen bezoek van 3 kapsters uit Trujillo die even hun skills wilden testen op hun koppies. Resultaat was dat ik met een aantal knappel kopjes, maar net daarom weer eens te laat, aankwam in de surfschool. Gladys expliceerde aan de altijd zo goed gezinde (!) Juan Carlos waarom we zo laat arriveerden. (Een zorg minder voor mij allesinds).
In de namiddag ging ik slaapzakken en tenten kopen voor de jongens. Ze gaan namelijk in begin april op kamp en hoewel ik er jammergenoeg niet meer zal zijn om hen te vergezellen, wou ik hen dit cadeau doen met al het geld die ik verzamelde op mijn benefietfeestje!! Voor mijn afscheid zouden we dan een kampvuur op het strand kunnen houden met muziek en eten en er nadien overnachten in de tenten! Een ander moment zouden we naar de cine kunnen gaan in de mall en er iets samen eten bijvoorbeeld. (Klinkt chic, maar heel gepland natuurlijk, zullen zien hoe alles verloopt!) Ik kocht eveneens schoolmateriaal (stylos, gommen, latten, slijpers, kleurpotloden, stiften,...) voor hen met het geld.
Umberto vergezelde me op zijn vrije dag bij het kopen van dit alles en ik was hem daarvoor dankbaar! We hadden enkele interessante conversaties en met veel geduld expliceerde hij me nadien de verschillende achtergronden van de jongens met tranen in de ogen. Velen waren/ zijn verwikkeld in een draaikolk van drugsverslaving, mishandeling, alcoholverslaving, ondervoeding, levend van/in de vuiligheid, prostitutie,...enz. Ze krijgen soms geen bezoek van familie en hebben gebrek aan geborgenheid! Ik kreeg er letterlijk kippevel van! Op dergelijke momenten kan ik heel wat plaatsen van die jongens, word ik plots toleranter, zie ik de dingen anders, stoor ik me niet meer aan een kapotte fiets, een verloren zakmes en dergelijke. Het is hun straatmentaliteit die naar bovenkomt, de survival of the fittest! Ik kreeg heel wat te horen en besloot om Annie (de coördinatrice) te vragen of ik hun dossiers mocht lezen en de straat mocht op gaan om kinderen die nog effectief leven op straat te ontmoeten. Lesley is de straathoekwerkster als het ware die de straatkinderen in Trujillo observeert en indien mogelijk meeneemt naar MdN.