Poco a poco (beetje bij beetje)

Ik dacht dus dat mijn eerste werkdag gisteren (maandag) zou zijn... Mooi niet dus. Ik stond op en ging naar de bakker en genoot van een lekker ontbijt (zoals meestal: broodje kaas met tomaat en komkommer en een kaneelthee ;)). Ik stond om 11u aan Otra Cosa met mijn zak vol speelgoed voor de kindjes. Daar ontmoette ik 4 andere vrijwilligers, waarvan een ondertussen in de bergen zit voor zijn project. Ik kreeg opnieuw de praktische uitleg van de organisatie te horen... De rondleiding was dit keer gelukkig uitgebreider en ik kreeg de kans om in zo een "bromfietsje" te zitten. Het was een superbelevenis! We zaten met 3 op de achterbank en al schuddend bereikten we onze bestemming. (zie foto in het donker)

Samen met Miguel bezocht ik El mundo del niños. Ik was superblij dat hij me vergezelde, gezien ik ondersteuning (vooral wat betreft de taal) kon gebruiken! Ik was poepnerveus en kreeg de zenuwtrekjes in mijn ogen maar niet onder controle. Ik begreep dat er 12 kinderen verblijven tussen de 6 en de 15 jaar. Ik mag er 5 dagen per week helpen van 9u tot 13u. In de namiddag zijn er al 2 andere vrijwilligers. Ik gaf hen elk een sleutelhanger van base en een speeltje voor er aan. Ze leken tevreden ermee. Na mijn bezoek moest ik stoom afblazen!! Het is ZO FRUSTREREND wanneer je niet op je woorden kan komen! Miguel stelde me gerust dat dit nog zou komen, maar dat ik rustig moest blijven en het beetje bij beetje zou leren. (typisch ik he, wil het alweer allemaal kunnen). Ik was nadien blij dat ik alleen kon genieten van mijn lunch en maakte vervolgens een avondwandeling door de stad.



Ik ontmoette er mensen op de pier en had opnieuw snel "vrienden" gemaakt met de plaatselijke bevolking. (Wat vragen om een foto te trekken toch allemaal teweeg brengt?! Die mensen zijn hier zo vriendelijk!)

Ik bedacht vervolgens thuis al wat spelletjes om de volgende dag te spelen en trachtte eens "uno" uit te leggen in het Spaans.