Mijn eerste dagen

Ik besefte pas voor hoe lang ik vertrok op het moment dat ik in de luchthaven stond. Ik vroeg me af waaraan ik was begonnen!! Ik was poepnerveus voor al wat komen zou, maar wist dat er geen terugweg was. Ik zou alleen op die vlieger stappen en alleen dit grote avontuur tegemoet gaan! "Come what may!" zou mijn leuze worden.

Eenmaal op het vliegtuig kon ik genieten van een mooie zonsopgang (ik vertrok immers om 03u vanuit Brugge samen met de papa en Christine om op te stijgen om 07u55), waar ik een plaatsje aan het raam kon bemachtigen.

Ter hoogte van Spanje, besefte ik dat mijn zusje ergens onder mij bergen aan het beklimmen was. De bomen leken vanuit de lucht verschrompelde erwtjes.

In de luchthaven van Madrid voelde ik me nog steeds onwennig, gezien ik overal de weg moest vragen. Gelukkig deinsde ik er niet voor terug om mijn beste Spaans boven te halen. (Niet dat dit veel was, maar ik probeerde het toch!) Ik moest de metro nemen in de luchthaven om bij mijn terminal te geraken, raar.

Ik had de hele vlucht het gevoel dat ik met een rood, pijnlijk en gezollen hoofd rondliep, alsof ik de hele tijd had zitten huilen ( wat voor de duidelijkheid niet zo was!) en okselvijvers om "u" tegen te zeggen. ;) Dit alles was hoofdwaarschijnlijk te wijten aan de stress en een tekort aan slaap! (Heb al bij al 4 uurtjes geslapen in 24u tijd.)

In de luchthaven van Zaventem kwam me trouwens een man bekend voor, maar ik kon hem nergens plaatsen. Toen ik zijn armen zag, ging er uiteindelijk een lichtje branden: Hij was die gast die meegedaan heeft aan "Over de grens"! (Een magnifiek tv-programma over een groep personen met een fysieke beperking die gingen trekken doorheen Latijns-Amerika.)

Ik was tevreden dat ik een dagboek had meegenomen, zodat ik een beetje een klankbord had, want de 12u lange vlucht van Madrid naar Lima gebeurde voornamelijk in stilte. Heb mezelf al betrapt op het luidop praten tegen mezelf...best zielig! ;)

Het was gek om te weten dat het in België ondertussen nacht was, terwijl buiten de zon straalde. Alles leek zowat een droom in het begin! ("Maak ik dit echt allemaal mee nu?") Ik voelde me plots zo ALLEEN... (Dat beloofde al veel!) Ik had het plotseling moeilijk met de gedachte dat ik hier 6 maanden of zo zou blijven. Ik hoopte dat die gedachte snel zou veranderen!

In de luchthaven van Trujillo begonnen mijn ogen zwaar te wegen en ik viel zowat in slaap. Een man (die voor zijn werk 1 dag naar Trujillo ging) begon tegen me te praten. We raakten aan de praat en hij waarschuwde me voor de gevaren en zo.

In Huanchaco werd ik bestormd met vragen van taxichauffeurs die me wilden vervoeren naar mijn bestemming. Ik zocht tevergeefs naar iemand met een naambordje van "Otra Cosa" (de organisatie die me een taxi zou regelen). Gelukkig riep een van hen mijn naam, waardoor ik wist dat hij diegene was die ik (min of meer) mocht vertrouwen en me naar mijn bedje zou brengen.

Er zaten geen gordels achteraan in de auto dus kroop ik vooraan (hoewel het veiliger is om achteraan te zitten). Ik had de indruk dat de chauffeur niet kon kiezen tussen de linker -en de rechterkant van de baan, waardoor hij in het midden reed.

Eenmaal in Los Pinos ( de straat van mijn gastfamilie) verwelkomde Alexandra (de dochter van Louis) mij, samen met haar vriend. De taxichauffeur heeft me in feite teveel aangerekend. (Normaal betaalt men 12/15 Soles voor een rit van Trujillo naar Chuanchaco, maar hij rekende me als ik het me goed herinner 20 Soles aan. Het was wat ingewikkeld omdat ik enkel dollars bij me had. Uiteindelijk deed ik niet te moeilijk, want ik was moe en was al tevreden dat ik er veilig geraakt was!!

Louis was nergens te bespeuren (ook de dag erna niet). Ik kreeg een korte rondleiding in het huis en schoot vervolgens de ene vraag na de andere af in het Spanglish (mix van Spaans en Engels). Uiteindelijk installeerde ik me in de kamer die me werd toegewezen. Ik had de luxe om een eigen kamer met 2 bedden te krijgen. Ik verschoot wel van de vuiligheid en de wat "primitievere" kant van het huis. De matrassen (2 per bed) waren serieus doorgezakt en er lagen een paar dekens op met de kat er al bovenop en de hond onder het bed. Er hing een geur in de kamer en ik haalde meteen mijn musquitonet boven. Niet voor de muggen, want die zijn er (bijna) niet in Huanachaco, maar wel voor de vuiligheid die van het plafond kwam en eventueel ander ongedierte...

Uiteindelijk viel ik snel in slaap en hoewel ik er laat in zat, was ik klaarwakker om 06u. (lokale tijd) (Er is een tijdverschil van 7 uren).

Ik moest pas om 10u in Otra Cosa zijn. Hoewel het slechts 100 meter verder is, liep ik heel de kuststrook af op zoek naar de organisatie. Uiteindelijk belande ik in het restaurant van Otra Cosa, waar ze me het correcte adres gaven. En hoewel ik er 30 min. te laat toekwam, leken ze al verbaasd dat ik er was. (Peruanen komen vaak 30 min. of later toe op een afspraak (als ze al komen)).

Ik kreeg er een beetje praktische informatie en een rondleiding van Miguel door Huanchaco. Hij liet me eveneens enkele zaken proeven, wat leuk was meegenomen en vroeg of ik een zus had die nog single was. (een charmeur maar lieve man ;)) Daarna ging ik lunchen met de nieuwe manager van Otra Cosa, een Koreaanse die er voor 2 jaar zou werken.

De volgende ochtend (zaterdag) kreeg ik van Louis een glas vers geperst fruitsap als verwelkoming. (De nacht voordien was hij al mijn kamer binnen -en ook weer buiten gestormd toen hij zag dat ik al aan het slapen was.) Hij begon met "Mi casa es su casa" en ik voelde me meteen op mijn gemak. Hij stelde zichzelf zeer vurig en vol enthousiasme voor en vroeg of ik later mee ging een ritje maken met de fiets naar de 2de oudste kerk van Latijns-Amerika in Huanchaco. Natuurlijk stemde ik meteen in!

De fietstocht op zich was al een avontuur gezien het heuvelachtig landschap en enkel een voorrem...

Plots kreeg Louis een telefoontje en voor ik het wist zat ik, samen met zijn bazen (hij werkt in een mijn, waardoor ik meteen aan CATAPA (mijn stageplaats) moest denken en vertelde hem erover en hij was meteen geïnteresseerd.) in een restaurantje te genieten van een ontbijt. Voor mij hield het ontbijt gewoon een broodje met kaas en een thee in, terwijl zij een gegrilde vis aten. Daarna gingen we boodschappen doen in Trujillo, een stad die blijkbaar gevaarlijker is dan Huanchaco en waar ik dus niet alleen wou naartoe gaan. Samen er boodschappen gaan doen, was dus een oplossing. We gingen met de auto (blijkbaar zijn er nooit gordels in de achterste zetels en mijn rug deed pijn van alle hoge drempels, putten en bulten op de weg).

Eenmaal in Trujillo werd alles drukker! Het verkeer was zo hectisch met enorm agressieve taxichauffeurs! (Ze stoppen quasi niet met toeteren.) In Huanchaco toeteren ze ook, maar minder)

Ramen van de auto zijn best dicht tijdens een ritje door Trujillo en eventueel deuren op slot. We bezochten de markt en ik keek mijn ogen uit!! Zo fascinerend!! Het was er heel goedkoop (vooral in grote hoeveelheden) en ik kocht er eveneens bananen, mandarijnen, appels, komkommers, tomaten,... te gek! Ze kennen hier 101 verschillende soorten aardappelen. Ik voelde me goed en genoot volop van het hele gebeuren! Ik had mijn fototoestel op zak (dicht bij me en was dicreet) om enkele fotos te trekken. Heel mooi!! Er reden mensen (ook kinderen) rond met kruiwagens om je boodschappen de vervoeren voor enkele Soles. Op het eerste zicht vond ik het schandalig dat een jongen van 10, Matias genaamd, onze boodschappen vooruit duwde. Ik vroeg aan een van Louis zijn bazen of het legaal was. Hij begreep mijn zorg voor de jongen en repliceerde dat hij dit waarschijnlijk als extraatje doet en anders niets verdient als wij geen gebruik maken van zijn hulp. (Iets om over na te denken...)

Trouwens brood kennen ze hier niet, enkel broodjes (zoet of zout of pistoleachtig).

Louis brengt me heel wat Spaanse woordjes bij en gaf me zelfs een boekje om nieuwe woorden tijdens een conversatie neer te pennen.

s Avonds genoot ik van Louis zijn gitaarspel en percutie op de djembe. Hij is echt een artiest met alles er op en eraan. Daarmee bedoel ik dat hij een vrije gedachtengoed heeft, een socialist is, veel waarde hecht aan het leven en geniet van de kleine dingen des levends, gelijkheid (oa tussen werknemers en werkgevers),... een dromer. Mooi als je het mij vraagt met al zijn theoriën en dan kom ik daar als realistische westerling zoals hij het zo goed kan beschrijven... (opnieuw iets om over te denken)

Zijn ouders wonen in de bergen en zijn heel wat primitiever. Hij behoort niet tot de rijksten, maar zou heel wat rijker zijn dan zijn ouders. Hij is beeldhouwer maar verdient daarmee niet genoeg en werkt dus eveneens in de mijn en ik dacht ook begrepen te hebben dat hij nog wat bijklust.

Ik moet zeggen ik voel me niet echt alleen meer en vind zijn huis en hemzelf echt gezellig!! ;)

Ik heb vandaag (zondag) voor de eerste keer mijn kleren gewassen. (Opnieuw een ervaring rijker!) Een deel kon in de wasmachine (Het is hier veel simpeler dan in België: geen graden, enkel 1 programma) en het andere deel (grootste deel) heb ik met de hand gewassen. (Vooral ondergoed en kleren die durven te verkleuren in de wasmachine) Ik vond het vermoeiend. Daarna heb ik mijn kamertje een "poetsbeurt" gegeven en wat kleren uitgepakt. Vervolgens heb ik de papieren met praktische info van Otra Cosa eens gelezen, maar het meeste wist ik al of had ik reeds ondervonden. Enkele zaken waarvoor ik bijvoorbeeld moet opletten zijn groenten en fruit wassen en/of pellen, gezien de zwakke magen van de Europeanen daar niet tegenkunnen, mannen die je nastaren, versieren en mogelijks misleiden = machogisme. Alsook het feit dat de meeste verkopers en chauffeurs meer vragen aan touristen en je in principe tot 2x mag afdingen, ...enz.

Daarna leek het me noodzakelijk om beetje Spaans te leren. In de loop van de week zal ik me ook informeren voor de Spaanse lessen. Ik weet dat ik ook de mogelijkheid krijg om met een Peruviaan talen uit te wisselen (=intercambio). De persoon in kwestie leert me dan Spaans, terwijl ik hem Engels leer. Op deze manier helpen we elkaar en hoef ik niets te betalen.

Mijn werkuren zijn voorlopig (normaalgezien...) (lokale tijd): Ma.: 11u-13u & 15u-18u Di.-vrij.:9u-13u & 15u-18u. Normaal moet ik in het weekend dus niet werken, maar ik dacht verstaan te hebben dat dit nog kan veranderen. Het is misschien mogelijk minder dagen in de week te werken en dan de zondag een hele dag. De kinderen moeten anders namelijk een hele dag binnen blijven, gezien er maar 1 vaste werknemer is of zo...

Na het blokken vroeg ik Alexandra of ze zin had in een partijtje "uno". We hadden het beiden naar onze zin. (Louis was opnieuw niet te bespeuren de hele dag en hoogstwaarschijnlijk opnieuw ergens aan het werk.)

Morgen is mijn eerste "werkdag", spannend!!