Tom en Imara keerden terug (achteraf bekeken,veel te vroeg natuurlijk) en de rest van bende zette zijn reis voort...
De volgende dag in Cuenca bezochten we Cajas, wat voor magnifieke panoramas zorgde!!! Een plaats die je dromen te boven gaat en waar je je een kan voelen met de omgeving! Vrije natuur zonder in de verste verte een bewoonde wereld te zien, horen of ruiken. OVERWELDIGEND!!!

Van Cuenca naar Baños werd een gezin van hun geld beroofd en onmiddelijk stond heel de bus in rep en roer. Ondertussen moesten wij (nog halfslapend, gepakt en gezakt) uitstappen in het holst van de nacht om op een afgelegen plaats een volgende bus te nemen... Je kan je waarschijnlijk voorstellen hoe we ons op ons gemak voelden, na onze eerste kennismaking met diefstal. Het was echter wel leuk dat we op deze plaats een bus richting Riobamba aantroffen met schapen op het dak. Duidelijk is de foto niet (de witte dingen bovenaan zijn de schapen), maar snel een kiekje maken was de boodschap, vooraleer iemand je fototoestel had gezien.
Baños was uiteindelijk heel mooi en anders dan verwacht. Ik vond er een leuke, warme muts en s avonds gingen we relaxen in de warm(geel-bruine)waterbaden. Nog later op de avond trokken we met een party-bus (en heel wat aangeschoten, maar grappige toeristen) naar de top van de berg om er een mooi verlichte stad aan te treffen. Er was ook een kampvuur en gitaar, wat uitraard zorgde voor een supersfeertje. We gingen dan ook met die zotte bende nadien nog karaoke zingen en de benen van onder ons lijf dansen.

De volgende dag vroeg uit de veren om van de St.-Franciscusbrug te "bungee jumpen". Gezien het uitzicht er opnieuw formidastisch was en er een fotograve van dienst nodig was om alles vast te leggen, moest ik jammer genoeg mijn sprong en het slingeren in het diepe aan me laten voorbij gaan ;p. In de namiddag profiteerde ik echter wel van een prachtige rit met de mountainbike naar de vele watervallen. Daarbij kwam onverwacht een lekkere (en goedkope) lunch in een soort boshut met uitzicht op een van de watervallen. Bij de laatste waterval namen we een duik in het ijskoude water.

De volgende stop was Otavalo (boven Quito, de hoofdstad van Ecuador) en daarmee ook het meest noordelijke punt die we bezochten in Ecuador. Daar konden we de typische weekelijkse markten bezoeken; dierenmarkt, artesaniamarkt, voedselmarkt,... Je vond er echt vanalles! Van de typische zwarte schoentjes en witte blousen van Otavalo, sieraden, de duizenden gebreien truien, mutsen en hangmatten, opeengehokte kippen, varkens en cavias tot paarse, levende krabben bijeengebonden en dode hele koeien.
Het werd uiteindelijk een grote shopdag en we waren niet weg te slaan van de verschillende boeiende, welruikende(!) en kleurrijke markten. s Avonds maakten we het gezellig bij het afscheidsetentje van Randa met een taart, een ijsje, een waterpijp en superveel lol!!

Vincent en ik besloten om aan onze terugreis te beginnen richting Mitad del Mundo. Daar bezochtten we een museum die een woordje uitleg gaf omtrent de evenaar (we zaten op 00º00·00"), een stukje geschiedenis en enkele proeven zoals een ei in evenwicht houden op een nagel (ik kreeg daar trouwens een certificaat van, omdat ik een van de weinigen was die er in slaagde), water laten wegstromen die noch wijzerzin, noch tegenwijzerzin draaide,...

Mindo was de naam van het volgende dorpje waar we het regenwoud zouden bezoeken. Het was er dan ook mistig en nat... We vonden er echter een leuk hostelletje waar we even konden op adem komen van onze vele nachtbussen. De dag erop reden we met de jeep naar boven om er te gaan canopingen. (dit is van een boom naar een andere (soms op toch wel een serieuze afstand) slingeren via kabels) De timing van de organisatie waar we onze dagtrip boekten, kwam niet zo goed overeen met onze dagplanning. Ze kwamen te laat (Ecuadoriaanse, Peruaanse of moet ik zeggen Latijns-Amerikaanse tijd) met als gevolg dat we een heel stuk te voet mochten lopen. Het geluk zat ons mee, want we kregen een lift van een brommer (samen (met 3) op de moto :).

In de namiddag gingen we wandelen in de regen (is eens iets anders) om er de watervallen te bewonderen.
Een groot dilemma deed zich voor toen we Mindo wilden verlaten. We wisten niet hoe we het zouden regelen met de nachtbussen om onze veiligheid te garanderen en aan de andere kant geen tijd te verliezen. Vooral het feit dat iedereen ons afraadde om s nachts (of zelfs overdag) door Quito rond te slenteren. De kans dat je overvallen werd of te maken kreeg met dergelijke ongemakkelijkheden was SUPERgroot. Uiteindelijk was onze doorrit er zeer kort, maar noodzakelijk. Dus daar gingen we dan, 2 blanke prooien met grote rugzak in de bus. Uiteindelijk werd gelukkig alleen mijn water gestolen.
Als ik me goed herinner was het plan om naar Alausi te gaan en er nu wel de trein te nemen die ons naar el Nariz del diablo zou leiden. (wat in het doorgaan niet lukte omwille van plaatsgebrek) Uiteindelijk zat de trein er opnieuw vol en moesten we toch al doorreizen naar Riobamba. De trein was wel eens leuk om te zien, maar ik denk dat we er beiden meer van hadden verwacht. De uiteindelijke "neus van de duivel" leek niet zo impressionant, maar vertelde wel de geschiedenis van de vele mensen die er gestorven zijn door de treinrails (een van de moeilijkste ter wereld wordt wel beweerd) aan te leggen op toch wel zeer steile hoogte.

Gezien we nu al zo veel gedaan, gezien en gereisd hadden in die paar dagen tijd, maar nog steeds geen vulkaan hadden beklommen, zaten we beiden met de kriebels om dat nog te doen voor we het land der vulkanen verlieten. Jammergenoeg beseften we beiden dat we daar niet echt op voorzien waren... Uiteindelijk besloten we om Chimborazo te bezoeken, die ons heel wat dichter bracht bij onze droom. Daarbij ook het feit dat we dit jaar dan toch eens wat sneeuw zouden hebben gezien ;). We hebben hem niet echt beklommen, maar hebben genoten van de prachtige panoramas, de koude en hadden een reden om onze nieuwe mutsen te testen.

Ten slotte eindigden we in Vilcabamba, waar ik eerlijk kan zeggen dat we in een paradisio beland waren! Het hostel (wel iets duurder dan al andere, maar was einde van de trip dus konden we ons dat wel veroorloven (een goed bed doet bijvoorbeeld wonderen!).) was magnifiek! (ontbijtbuffet, zwembad, prachtig uitzicht over de stad, pool, bar)

Na een bezoek aan het stadje zelf, gingen we gaan paardrijden. Dat was een MEGA- ervaring!!
Uiteindelijk vonden we na deze uitputtelijke dag met de prachtige, maar wilde galoperende paarden een hostel met nog meer faciliteiten (zelfs bubbelbad, sauna en turksstoombad waren aanwezig!) Een full-body massage zou die avond compleet gemaakt hebben omwille van de enorme pijn en stijfheid in mijn spieren van het paardrijden. Maar ik was al zeer gelukkig met een pizza en een filmpje om de avond af te sluiten. Het was perfect! Na dit prachtige avontuur gingen we richting onze thuis in Huanchaco via Piura. Uiteindelijk ondervonden we geen problemen met paspoort of dergelijke aan de grens. Enkel had ik wat problemen met mijn visakaart in Ecuador. Ik kon namelijk geen geld afhalen en later bleek (mede door mijn fout) dat er gefraudeerd was met mijn kaart. Gelukkig ben ik niet zooo veel geld kwijt en heb ik hier reeds leren relativeren en genieten van de dingen!! Allesinds geen reden om terug te keren of zaken te annuleren. (gelukkig!) Ik ben veilig, gezond, had goede compagnie, heb enorm veel genoten van alle zaken en ben heel dankbaar dat het allemaal zo goed is verlopen! Dus denk dat dit dubbel zo hard telt. Nu even acclimatiseren in Huanchaco voor een 2-tal dagen en dan richting Lima om er kerstmis te vieren met mijn Peruaanse familie! JOEPIE!!