De handpoppen vond ik best leuk om te maken, maar ik had al snel door dat dit niet voor iedereen gelde. Ik vond het al vreemd dat de jongens (ze al een beetje kennende) eerlijkgezegd voor zoiets rustigs en geduldigs te vinden waren... Enkelen gaven al snel op, anderen zetten door, maar hun poppen haalden de volgende les niet en nog anderen waren mistevreden over het resultaat en maakten hun pop kapot... Dit resulteerde in heel wat frustratie van sommigen. Moet eerlijk zijn dat de persoon die de workshop gaf niet echt gestructureerd (stap voor stap bv.) te werk ging, noch veel gezag had over de jongens. Nu ja ieder zijn stijl natuurlijk! Later hoorde ik dat hij niet meer terug kwam, maar ze een vrouw hadden gevonden die de workshop wou geven. (:) haha!) Zij ging (zoals verwacht) anders en (naar mijn mening) beter te werk! :)

De volgende dag ging ik surfen met de jongens van MdN. (wel tis te zeggen zij gingen surfen en ik hielp een beetje en hield een oogje in het zeil.) Natuurlijk ook de unieke gelegenheid om fotos te maken van hen terwijl ze ongestoord in het water liggen te ploeteren of op het strand uitrusten. Eenmaal terug in MdN (de weg naar Un Lugar (=surfschool) en terug is altijd een herrie. (ze wachten praktisch nooit op elkaar, gooien hun vuiligheid op de grond of op het strand (als ze bijvoorbeeld iets lekkers kregen van me) of doden insecten en zeedieren... (op die momenten zijn het niet echt schatjes...)) kregen we een initiatie van een brandweerman omtrent het gebruik van een brandblusapparaat.

Een andere dag gingen we naar het strand nadat we opnieuw handpoppen hadden gemaakt. Enkelen namen een duik, anderen speelden voetbal op het speelpleintje.
Ik had monopoly in Lima gekocht voor hen, maar wou dit niet zomaar geven. Mijn muzikaalpak (met snoepjes in) van voor kerstmis was ondertussen spoorloos. Ik had een uurtje om s morgens iets te doen met hen voor we opnieuw gingen surfen. (ze hebben 3 keer surflessen in de week) Ik verzamelde ze in een kring in het klasje en gaf hen papier en iets om te schrijven. Ik herinnerde me dat Alejandro in de ochtends soms moraalverhaaltjes voorlas en hen nadien vragen stelde daarover. Ik had iets kleins in gedachten om de dag goed te beginnen... Ze moesten elk een complimentje bedenken voor de persoon die rechts van hun zat en vervolgens opschrijven. Als alles goed verlopen was, had ik nadien een nummer in mijn hoofd die ze moesten raden. De persoon die het nummer raadde, mocht het cadeautje openen. Ze vonden het allemaal enorm super en wilden het meteen spelen. Natuurlijk zou dit resulteren in chaos, maar mits de nodige begeleiding zou dit vlot kunnen verlopen. (en natuurlijk lukte me dat ook! ;))