De Selva (Tarapoto en... San Antonio)

Louis had zijn papa (van 80 jaar) kunnen overtuigen om mee te komen naar Huanchaco om er enkele dagen te verblijven. (Dit deed hij voor zijn mama, want nu moet je weten dat de relatie tussen Louis en zijn papa niet zo super is) Ik trachtte dus wat spanning te breken en ging op een mooie zomerdag (zoals gewoonlijk haha) palletten met zijn papa op het strand en dat zorgde voor hilarische stoten.
Nadien had ik plots het superidee gekregen om eens de selva te bezoeken, omdat het mijn laatste weken in Peru zijn, ik nog een uitdaging, het groene en het avontuur miste. Daarbij wou ik Louis vooral meenemen op de trip, maar had natuurlijk niet aan zijn papa gedacht...
Ben uiteindelijk goed en wel vertrokken naar de selva (beter gekend als ´de jungle´), welliswaar woensdag in de vroege uurtjes en niet maandag zoals gedacht, maar alsnog supernieuwsgierig!! Samen met Kate, Louis ... en jawel zijn papa. Het was een superlange trip van stops en dergelijke van 23uren... Kan je de spanning voorstellen... Daarbovenop deed Louis knorrig tegen me en ik had geen flauw idee vanwaar zijn reactie kwam. Enkele dagen later tijdens de lunch dook een verklaring op voor zijn negativiteit tegenover mij... ik had gelogen tegen hem en dat kon hij niet verkroppen! Ik viel uit de lucht, omdat ik dacht dat ik steeds eerlijk was tegenover iedereen, zelfs al is de waarheid niet altijd even leuk om mee te delen. Ik had een hangmat gekocht met het idee om die mee te nemen naar België. Voor we naar Salpo vertrokken had ik een hangmat aan Louis gevraagd om te gebruiken in Salpo, omdat ik mijn nieuwe hangmat niet wou gebruiken. Hij had alles gedaan die hij kon om mij een hangmat te lenen. Voor we naar Tarapoto vertrokken (en ik opnieuw een hangmat wou meenemen) zei ik tegen Louis dat ik eigenlijk een had maar niet wou vuil maken en vroeg of hij dus nog een had voor mij. Het feit dat ik een had en gewoonweg niet wou gebruiken om hem niet vuil te maken, is bij hem in het verkeerde keelgat geschoten. Daarbij kwam het feit dat ik de laatste tijd veel aan België, Thomas, mama en vrienden dacht, met als resultaat dat mijn Spaans achteruit ging en dat ik niet genoot van de momenten die ik kon ervaren omdat ik in de toekomst leefde. Mentaal zat ik al in België! Eerst kon ik mijn oren niet geloven, maar bij enige reflectie nadien begreep ik de hele situatie en moest toegeven dat hij gelijk had. Ondertussen ben ik Louis heel dankbaar (op het moment zelf waren het harde woorden) dat hij dit zei tegen me en toegaf dat ik hem gekwetst had door te liegen. Ondertussen, na vele discussies en wandelingen, is onze relatie er weer op vooruitgegaan en dat doet me meer dan deugd!! Alleen is het spijtig dat de relatie tussen Louis en Kate ondertussen verwaterd is... :s

Eenmaal in Tarapoto vonden we uiteindelijk een zalig hotelletje in de ´broeze´, waar we gingen baden in de rivier en wandelen tussen het groene. Dit was echter nog niks in vergelijking met ons bezoek later aan San Antonio!! We genoten in ons hotel in Tarapoto van de heerlijke druivenwijn en kookten samen met enkele uitbaters van het hotel. ´s Avonds genoten we nog meer van de heerlijke druivenwijn onder het kaarten op de rivier!!
De volgende dag vroegen we een kennis van Louis, Yolanda, of zijn papa bij haar kon logeren. Het zou namelijk te moeilijk worden om zijn papa in een hangmat te plooien in de wildernis tussen 1001 muggen. Hij zou zijn behoeften moeten doen in een gat in de grond, terwijl stabiliteit niet zijn grootste troef is, wellicht in een minder comfortabele woning verblijven, waarbij zijn grootste voedingsbron fruit zou zijn. Haha redenen genoeg dus om die man dat niet aan te doen! Zo gepland, zo gedaan; we gingen met z´n drieën naar de werkelijke jungle, San Antonio. Ik moet zeggen dat het een dorpje is die een plaatsje in mijn hart veroverd heeft!!

Na de eerste nacht in de hangmat geluierd te hebben, kreeg ik in de ochtend een rondleiding van de kinderen van het dorp. Eerst ontmoette ik twee kinderglimlachen die al nieuwsgierige rond het huis aan het lopen waren. (want iedereen van het dorp had gezien hoe Don Luis met 2 toeristen en gevulde plastickzakken aankwam. Daar moesten wel cadeautjes inzitten!) Hoe verder we onze trip door San Antonio maakten, hoe meer kinderen opdoken en ons vergezelden!! Ik kreeg te horen, te zien en te proeven van al het lekkers die we op onze weg tegenkwamen! Ongeloofelijk alsof we ons in de tuin van Eden bevonden!! Het fruit was er letterlijk voor het rapen!! Later op de dag gingen we ons wassen in de rivier en speelde ik voor boa. De volgende ochtend was ik vroeg uit de veren om een misviering met de kinderen mee te maken. Kate lag ondertussen ziekjes in bed en Luis speelde huisvader en deed het gras af in de tuin met een machete, zorgde voor positieve energie en het eten.
Een andere dag gingen we naar het schooltje met alle plastickzakken vol ballen. Ze ontvingen ons met open armen en waren zeer tevreden met de voet-volley -en basketballen!!
Nog een andere dag gingen we een bezoekje brengen aan een leegstaande herberg (waar Luis vrijwilligers in de toekomst zou willen ontvangen die dan in het schooltje zouden helpen). Kate werd maar niet beter en moest veel rusten. Luis en ik bezochten ondertussen enkele mooie stekjes in de wildernis!! Toen Kate iets beter was gingen we samen op tocht langs de rivier op zoek naar watervallen om in te baden en rotsen om van te springen! Na een ongeloofelijke en onvergetelijke belevenis in de natuur en een dorpje met immens veel cariño drong de tijd om terug huiswaarts te keren. Kort voor we vertrokken maakte ik nog een wandeling naar de velden waar de oogst van het dorp verzameld werd. Tot aan de velden geraakte ik niet, maar ik kwam de priesteres tegen met haar rieten mand op de rug vol lekkers en ik kreeg de kans om haar te helpen. Zo een last dat die mensen elke dag op hun voorhoofd en rug moeten dragen!! Maar telkens vrijgevig met een glimlach, een goeiedag en iets van hun oogst! Ik voelde een cultuurverschil tussen la costa, la sierra en la selva en hoe verder van het stadgebeuren hoe groter de warmte van de bevolking werd!! De tijdsdruk en de stress verdwijnt samen met de hoge gebouwen, de serieuze en haastige blikken en maakt plaats voor een groet, een babbel, een glimlach, cariño... de simpele dingen!!
We waren al opnieuw op weg naar Tarapoto, maar te laat om nog een bus te boeken en dus besloten we om nog maar een nachtje in San Antonio te blijven. De man naast de taxichauffeur (die ons naar Tarapoto zou brengen) stelde voor om in zijn woning te overnachten. Vriendelijk, uiterst vriendelijk op het eerste zicht. (Weet dat sommige mensen het goed voor hebben met je en anderen toch iets meer verwachten...)
In Tarapoto boekten we de volgende dag onze bus en Kate werd opnieuw ziekjes. We besloten om er nog even te blijven en bezochten een opvangcentrum voor dieren uit de selva die moesten herstellen. Er zaten apen, papegaaien, slangen en andere diersoorten waarvan ik de namen niet meer weet. Eenmaal ze er weer bovenop waren, lieten ze de dieren terug vrij in de wildernis.
Toen Kate goed genoeg was om de bus op te kruipen, vertrokken we naar Chachapoyas. (een tussenstop en op deze manier werd een lange busrit van 23u onderbroken!) We gingen ontbijten op de markt en bezochten de watervallen even buiten het stadje. Toen begon de tijd echt te dringen om terug te keren...