Afscheid nemen... nog nooit zo moeilijk geweest!

Toen ik terug in Huanchaco was, ben ik van het ene naar het andere moeten hollen!! Afscheid nemen, zak maken, de laatste mails en adressen uitwisselen met heel Huanchaco, cadeautjes kopen voor mijn Peruaanse familie, een fotocollage samenstellen voor MdN, een vuurwerk organiseren voor MdN en voor mijn vrienden,... Uiteindelijk was het super allemaal, maar met veel verdriet in het hart dat ik afscheid nam! Luis gaf me een prachtig kunstwerk die geduld en precisie vragen om rechtgezet te worden. Hij ging mee met me naar de luchthaven van Trujillo. Ik besefte pas in de wachtrij hoe erg ik hem zou gaan missen!! Hij was voor 6 maanden mijn levensgids geweest die me de weg wees in een nieuwe cultuur, een nieuw land, de mensheid, het leven en vooral mezelf! Ik heb enorm veel van hem mogen leren en daar ben ik ongeloofelijk dankbaar voor!!! Hij is soms een jongen, soms een geleerde die heel veel potentieel in zich heeft en enorm veel cariño te bieden heeft!! Voor mij was hij meer dan de moeite waard om mijn pad te kruisen!! Ik heb het dan ook heel mijn terugvlucht enorm moeilijk gehad met al mijn herinneringen en alle liefde die ik daar achterliet!! Ik heb het gevoel dat ik een mooi sprookje heb verlaten, alsof er geen plaats meer is op de volgende bladzijde voor me.

Terugkeren zou ik zeker willen doen en nog veel meer van dat!! Dit hoeft geen einde te betekenen, maar een nieuw begin met nieuwe visies!!

Lieve mensen die me hebben geholpen om mijn sprookje te verwezenlijken, die me op welke manier ook hebben gesteund, die ik op mijn weg heb mogen kruisen: een welgemeende MERCI!!

De Selva (Tarapoto en... San Antonio)

Louis had zijn papa (van 80 jaar) kunnen overtuigen om mee te komen naar Huanchaco om er enkele dagen te verblijven. (Dit deed hij voor zijn mama, want nu moet je weten dat de relatie tussen Louis en zijn papa niet zo super is) Ik trachtte dus wat spanning te breken en ging op een mooie zomerdag (zoals gewoonlijk haha) palletten met zijn papa op het strand en dat zorgde voor hilarische stoten.
Nadien had ik plots het superidee gekregen om eens de selva te bezoeken, omdat het mijn laatste weken in Peru zijn, ik nog een uitdaging, het groene en het avontuur miste. Daarbij wou ik Louis vooral meenemen op de trip, maar had natuurlijk niet aan zijn papa gedacht...
Ben uiteindelijk goed en wel vertrokken naar de selva (beter gekend als ´de jungle´), welliswaar woensdag in de vroege uurtjes en niet maandag zoals gedacht, maar alsnog supernieuwsgierig!! Samen met Kate, Louis ... en jawel zijn papa. Het was een superlange trip van stops en dergelijke van 23uren... Kan je de spanning voorstellen... Daarbovenop deed Louis knorrig tegen me en ik had geen flauw idee vanwaar zijn reactie kwam. Enkele dagen later tijdens de lunch dook een verklaring op voor zijn negativiteit tegenover mij... ik had gelogen tegen hem en dat kon hij niet verkroppen! Ik viel uit de lucht, omdat ik dacht dat ik steeds eerlijk was tegenover iedereen, zelfs al is de waarheid niet altijd even leuk om mee te delen. Ik had een hangmat gekocht met het idee om die mee te nemen naar België. Voor we naar Salpo vertrokken had ik een hangmat aan Louis gevraagd om te gebruiken in Salpo, omdat ik mijn nieuwe hangmat niet wou gebruiken. Hij had alles gedaan die hij kon om mij een hangmat te lenen. Voor we naar Tarapoto vertrokken (en ik opnieuw een hangmat wou meenemen) zei ik tegen Louis dat ik eigenlijk een had maar niet wou vuil maken en vroeg of hij dus nog een had voor mij. Het feit dat ik een had en gewoonweg niet wou gebruiken om hem niet vuil te maken, is bij hem in het verkeerde keelgat geschoten. Daarbij kwam het feit dat ik de laatste tijd veel aan België, Thomas, mama en vrienden dacht, met als resultaat dat mijn Spaans achteruit ging en dat ik niet genoot van de momenten die ik kon ervaren omdat ik in de toekomst leefde. Mentaal zat ik al in België! Eerst kon ik mijn oren niet geloven, maar bij enige reflectie nadien begreep ik de hele situatie en moest toegeven dat hij gelijk had. Ondertussen ben ik Louis heel dankbaar (op het moment zelf waren het harde woorden) dat hij dit zei tegen me en toegaf dat ik hem gekwetst had door te liegen. Ondertussen, na vele discussies en wandelingen, is onze relatie er weer op vooruitgegaan en dat doet me meer dan deugd!! Alleen is het spijtig dat de relatie tussen Louis en Kate ondertussen verwaterd is... :s

Eenmaal in Tarapoto vonden we uiteindelijk een zalig hotelletje in de ´broeze´, waar we gingen baden in de rivier en wandelen tussen het groene. Dit was echter nog niks in vergelijking met ons bezoek later aan San Antonio!! We genoten in ons hotel in Tarapoto van de heerlijke druivenwijn en kookten samen met enkele uitbaters van het hotel. ´s Avonds genoten we nog meer van de heerlijke druivenwijn onder het kaarten op de rivier!!
De volgende dag vroegen we een kennis van Louis, Yolanda, of zijn papa bij haar kon logeren. Het zou namelijk te moeilijk worden om zijn papa in een hangmat te plooien in de wildernis tussen 1001 muggen. Hij zou zijn behoeften moeten doen in een gat in de grond, terwijl stabiliteit niet zijn grootste troef is, wellicht in een minder comfortabele woning verblijven, waarbij zijn grootste voedingsbron fruit zou zijn. Haha redenen genoeg dus om die man dat niet aan te doen! Zo gepland, zo gedaan; we gingen met z´n drieën naar de werkelijke jungle, San Antonio. Ik moet zeggen dat het een dorpje is die een plaatsje in mijn hart veroverd heeft!!

Na de eerste nacht in de hangmat geluierd te hebben, kreeg ik in de ochtend een rondleiding van de kinderen van het dorp. Eerst ontmoette ik twee kinderglimlachen die al nieuwsgierige rond het huis aan het lopen waren. (want iedereen van het dorp had gezien hoe Don Luis met 2 toeristen en gevulde plastickzakken aankwam. Daar moesten wel cadeautjes inzitten!) Hoe verder we onze trip door San Antonio maakten, hoe meer kinderen opdoken en ons vergezelden!! Ik kreeg te horen, te zien en te proeven van al het lekkers die we op onze weg tegenkwamen! Ongeloofelijk alsof we ons in de tuin van Eden bevonden!! Het fruit was er letterlijk voor het rapen!! Later op de dag gingen we ons wassen in de rivier en speelde ik voor boa. De volgende ochtend was ik vroeg uit de veren om een misviering met de kinderen mee te maken. Kate lag ondertussen ziekjes in bed en Luis speelde huisvader en deed het gras af in de tuin met een machete, zorgde voor positieve energie en het eten.
Een andere dag gingen we naar het schooltje met alle plastickzakken vol ballen. Ze ontvingen ons met open armen en waren zeer tevreden met de voet-volley -en basketballen!!
Nog een andere dag gingen we een bezoekje brengen aan een leegstaande herberg (waar Luis vrijwilligers in de toekomst zou willen ontvangen die dan in het schooltje zouden helpen). Kate werd maar niet beter en moest veel rusten. Luis en ik bezochten ondertussen enkele mooie stekjes in de wildernis!! Toen Kate iets beter was gingen we samen op tocht langs de rivier op zoek naar watervallen om in te baden en rotsen om van te springen! Na een ongeloofelijke en onvergetelijke belevenis in de natuur en een dorpje met immens veel cariño drong de tijd om terug huiswaarts te keren. Kort voor we vertrokken maakte ik nog een wandeling naar de velden waar de oogst van het dorp verzameld werd. Tot aan de velden geraakte ik niet, maar ik kwam de priesteres tegen met haar rieten mand op de rug vol lekkers en ik kreeg de kans om haar te helpen. Zo een last dat die mensen elke dag op hun voorhoofd en rug moeten dragen!! Maar telkens vrijgevig met een glimlach, een goeiedag en iets van hun oogst! Ik voelde een cultuurverschil tussen la costa, la sierra en la selva en hoe verder van het stadgebeuren hoe groter de warmte van de bevolking werd!! De tijdsdruk en de stress verdwijnt samen met de hoge gebouwen, de serieuze en haastige blikken en maakt plaats voor een groet, een babbel, een glimlach, cariño... de simpele dingen!!
We waren al opnieuw op weg naar Tarapoto, maar te laat om nog een bus te boeken en dus besloten we om nog maar een nachtje in San Antonio te blijven. De man naast de taxichauffeur (die ons naar Tarapoto zou brengen) stelde voor om in zijn woning te overnachten. Vriendelijk, uiterst vriendelijk op het eerste zicht. (Weet dat sommige mensen het goed voor hebben met je en anderen toch iets meer verwachten...)
In Tarapoto boekten we de volgende dag onze bus en Kate werd opnieuw ziekjes. We besloten om er nog even te blijven en bezochten een opvangcentrum voor dieren uit de selva die moesten herstellen. Er zaten apen, papegaaien, slangen en andere diersoorten waarvan ik de namen niet meer weet. Eenmaal ze er weer bovenop waren, lieten ze de dieren terug vrij in de wildernis.
Toen Kate goed genoeg was om de bus op te kruipen, vertrokken we naar Chachapoyas. (een tussenstop en op deze manier werd een lange busrit van 23u onderbroken!) We gingen ontbijten op de markt en bezochten de watervallen even buiten het stadje. Toen begon de tijd echt te dringen om terug te keren...

Alle zottigheid op een stokje

Morgen zijn we al donderdag. Ik ga naar MdN en eens luisteren hoe het zit met een bezoek aan JC zijn familie + de zaken regelen voor vrij. om naar cine te gaan. Ben ook zeer blij dat ik mijn schatje nog eens heb gehoord na Salpo, want de loodjes beginnen serieus zwaar door te wegen!!
Dit geldt ook voor het samenleven met anderen, het is namelijk alles behalve gemakkelijk rekening te moeten houden met zoveel verschillende mensen!!
Jammer dat Linda en Beth binnenkort alweer vertrekken. Ik besef het nog niet goed, maar binnen een kleine 5 weken moet ik hier ook afscheid nemen...
Het bezoek aan JC werd uiteindelijk verplaatst naar di. De film naar woe. Ik verdiepte me opnieuw wat in de 'cases' van de jongens. Vrijdag ging ik als hond verkleed naar de vergadering met de vraag of er enkelen hun steentje konden bijdragen voor onze watertank. Erna ging ik mee surfen en daardoor voelde ik me in de namiddag zo moe en slap als een schotelvod. Lang nagenieten van mijn middageten zat er niet in, gezien ik beloofd had om mee te helpen in MdN met het familiebezoek. Maandelijks is er namelijk een uitnodiging van de families om samen met hun zoon iets speciaals te doen. Deze keer zouden we samen wat spelletjes spelen om de relatie tussen moeder en zoon te verbeteren. Ik zou daarbij assisteren en volle bak mee entousiasmeren... en dat lukte vrij aardig! (Hoewel ik het Spaans nog niet volledig onder de knie heb, leek dit geen drempel voor mij.)
s Avonds bleef ik thuis en keek ik naar mijn nieuwe verslaving sinds enkele dagen... "Prison Break".
Zaterdag sliep ik uit en ging gaan surfen (enkele schone golven kunnen nemen). s Avonds was er een spetterende carnavalsparty met een stoet voorafgaand. De fiesta was schitterend. Tot vroeg in de ochtend danste ik erop los met een gezichtstatoeage als camouflage.
Met het hele feestgebeuren vergat ik zowat het tsunamialarm. Door de zware aardbeving in Chili is er een tsunamigevaar voor de hele pacific. Toch moet ik zeggen dat verschillende verhalen de ronde doen. Sommigen leven gewoon hun leven anderen zijn dan minder op hun gemak en spreken van naar hogere oorden te trekken. Ik ben er eerlijk gezegd niet zooo gerust in vooral als ik zie hoe ver de zee naar achter getrokken is...maar denk dat het best is om me niet druk (lees: zot) te maken, maar te leven! Hopelijk komt alles goed en vallen er niet nog meer slachtoffers!!
Zondag sliep ik opnieuw uit en ging na een lekkere maaltijd skypen met mijn lover. Voor ik het wist was het opnieuw avond!
Maandag ging ik naar de hondjes en in de namiddag was ik van plan om naar MdN te gaan, maar ik kwam redelijk laat terug en na het eten en een douche had ik de fut niet meer om nog te vertrekken. Dinsdag ging ik van 8u s morgens naar Trujillo om er Annie te ontmoeten en dan samen een huisbezoek te brengen aan de ouders van JC (zij wonen niet direct in de buurt zo bleek, we reden bijna een uur met de bus naar zijn huis). Ik ontmoette zijn mama en zijn broer. Ze wonen in een huis naast het kerkhof, waar zijn broer water verkoopt. Ik kwam binnen in een ruimte, die de woonkamer voorstelde en nam plaats op een van de 3 stoelen die er stonden. Verder was er niets... behalve het verhaal van de moeder en de littekens die ze droeg...
Nadien bezochten we de moeder van Omar (van Mundo de Jovenes) en voor we het wisten was het middag. We staakten onze familiebezoeken voor vandaag en gingen eten in de mall met Daniel, Alejandro en Eding. Wat eerst een gezellig etentje onder de collega's zou zijn, monde uit in een gesprek over een mogelijke aardbeving en tsunami in Peru. Opnieuw was de spanning te voelen!
Na de lunch ging ik de films en de filmuren checken voor morgen. (Zoals beloofd zou ik de jongens woe. uitnodigen voor een middagje cine) Uiteindelijk werd het "Percy Jackson y el ladron del rayos" van de makers van Harry Potter. Het was super; met een cola en pop-corn waren we gesetteld in een comfortabele zetel. Ze vonden het 'vacan', dus geslaagd!
In de voormiddag zat ik met Jorge in het ziekenhuis van Trujillo voor zijn bloedneus. Een ding weet ik ondertussen wel zeker en dat is dat Peru oneindig veel wachtrijen kent voor alles en nog wat!! Frustrerend vooral als het dan uiteindelijk (na 3u!) jouw beurt is en je te horen krijgt dat er een kopie ontbreekt om de dokter te mogen zien. Ik mocht dus gaan hollen naar een kopiewinkel ergens buiten het ziekenhuis. Vervolgens komen we aan bij de dokter en vraagt die wel niet waarom we zo laat zijn (het was ondertussen al 11u30)... Ik kon ontploffen, maar zou al content geweest zijn als ze Jorge zouden onderzoeken. Na veel getreuzel en gelal mochten we de volgende dag terugkeren voor het effectieve onderzoek. Eerst mochten we nog eens passeren bij de administratie om onze papieren af te geven (wat wou zeggen opnieuw een wachtrij) en erna bij de apotheker om het materiaal te kopen voor de dokter voor de volgende dag (rarara opnieuw een wachtrij!!). Zo een miserie om eens naar de dokter te gaan! Ik kan perfect begrijpen dat de meerderheid van de bevolking wacht tot ze ernstig genoeg ziek zijn om eens naar de dokter te gaan, aan de andere kant is het niet aan te raden om ziek in die hitte in een wachtrij te gaan staan...
Donderdagvoormiddag nam Linda afscheid en ging ik naar de hondjes. Maar zoals maandag had ik na de lunch en mijn spaanse les nog weinig energie om ook nog te gaan helpen in MdN. Ik voelde me die dag wat verveeld en dat was blijkbaar van mijn gezicht af te lezen. Kenny (vriend en ober in 'My Friend') stelde voor om iets te gaan doen 's avonds. Ik besloot om voordien ook nog eens het water in te duiken met mijn plank, misschien zou dit mijn gedachten wat kunnen verzetten?! Uiteindelijk genoot ik ervan, alsook van het gezelschap 's avonds. We aten een warme appeltaart, gingen een pintje pakken en een poolen in Sabesbar.
Vrijdag ging ik de hele dag naar MdN. In de voormiddag was er een evacuatieoefening in geval van een aardbeving en tsunami. (zeer interessant!) In de namiddag was er opnieuw familiebezoek en Gladys had me gevraagd om te helpen met wat spelen e.d. 's Avonds gingen we voetballen en ik kocht hen wat zoetigheid voor achteraf. Na de voetbal gingen we nog eens naar de cine in Huanchaco (in de bib, zoals elke vrij., open voor iedereen). 's Nachts ging ik eerst naar een punkconcert van Sesa (vriendje van Alexandra) in Trujillo en nadien naar Sunkela (zoals beloofd aan Marijke, een Hollands meisje die terug in Huanchaco was). Ik amuseerde me natuurlijk enorm.
Zaterdag sliep ik uit en het was een zalige dag van "alles mag en niets moet!" Ik tekende wat, luisterde muziek en bekeek dvd's. Zondag leerde Louis mij sculpturen, ging ik surfen, tekende ik en pallette met Louis op het strand tot de zon onderging. Gezien ik bij dit laatste verloor, moest ik de picarones (locale zoetigheid) trakteren ;). Ik had heel veel zin om te volleyballen, maar kon jammergenoeg maar geen degelijke bal vinden...
Maandag 8 maart was een tweede poging om de straatkinderen in Trujillo te ontmoeten, maar Lesley belde met de vraag of ik later (na 22u) kon afkomen of we onze afspraak zouden verzetten. Ik dacht dat het beter was om te wachten tot woe., gezien het na 22u altijd maar gevaarlijker wordt in het centrum. Hoewel ik het jammer vond dat ik nog steeds geen kennis had gemaakt met het straatgebeuren, kwam iets anders op mijn weg die avond. Ik ging met Louis, Kate en Jack een kampvuurtje houden op het strand. Het was een schitterende en inspiratievolle nacht met een lachende maan en een warm gezelschap!!! Ik bespeelde alle instrumenten (mondharmonica, gitaar, dumjieridum, regenpijp, djembe en stem). Later werd ons gezelschap uitgebreid met een straathond die ik te drinken en te eten gaf.
Woensdag ging ik voetballen met de kindjes (althans de grote, want de anderen hebben opnieuw les in de voormiddag) en stond in het goal. Ik haalde enkele fameuze ballen uit het net, maar hield er enkele blauwe plekken en pijnlijke spieren aan over. Erna gingen ze zwemmen in de zee en in de namiddag hielp ik hen met hun boeken te kaften (net zoals di.). Dit leek eeuwen geleden dat ik dit nog had gedaan. ' s Avonds, vergezeld door Louis die richting busterminal ging om in Lima zijn vader te gaan ophalen, ging ik naar Trujillo (3de poging) om de straatkinderen te ontmoeten. Ik kwam een halfuurtje te laat aan en weet niet of Lesley zou gewacht hebben of niet, maar voor de zekerheid besloot ik nog wat langer te wachten gezien ze meestal later arriveerd. De buurt leek volgens Louis niet zooo veilig, dus besloot ik om er niet te lang stil te blijven staan. Ik wandelde wat op en af, maar zette me uiteindelijk op een stoep tot 00u ong. Toen besloot ik toch maar om terug te keren... (weer een teleurstelling).
Die nacht had ik afwisselend koud en warm en voelde me misselijk. Toen ik dan om 04u het toilet bereikte, werd ik duizelig en geraakte ik bijna niet meer mijn ladder op. Ik besloot dan maar om in bed te blijven die dag! Ik denk dat ik ongeveer een 16u geslapen heb en toen besloten heb om iets te eten en een filmpje te bekijken. (zodat ik de volgende nacht nog wat kon slapen!) Bleek dat het slapen geen enkel probleem vormde! Ik sliep de hele nacht door en werd wakker rond 8u (vrijdag) Na een douche dacht ik naar MdN te gaan voor de vergadering. Ik wilde namelijk een aantal zaken regelen zoals een datum voor een kampvuur met de jongens voor mijn afscheid, hoe het zat met Lesley, me verontschuldigen voor mijn afwezigheid do. en het feit dat ik maandag mss zou vertrekken naar de selva, Tarapoto. Ik denk dat mijn lichaam me iets wil vertellen en me vraagt het iets rustiger aan te doen, vandaar dat ik besloot om te bellen naar MdN ipv te gaan. Ik voel me al beter, maar nog niet op en top, zullen zien wat het weekend brengt en of ik me goed genoeg voel om de jungle te verkennen maandag... :)

En zo ben ik weer helemaal mee met mijn blog, JOEPIE! Het enige wat jammergenoeg ontbreekt zijn de foto's, maar gezien het heel wat tijd vergt om deze te uploaden en er nu een virus op mijn camera zit, laat ik de foto's voor wat het is! Hopelijk kan ik ze in Belgie alsnog afprinten!!

Salpo

En ja, ik ben samen met Beth, Colby, Linda en Louis naar Salpo (ong. 4u van Trujillo) geweest van zo. 4u tot woe 13u. Het was ongeloofelijk!! Vertrokken wel met een bepaalde spanning, omwille van de bus. Maar met wat geluk haalden we het en voor ik het wist zaat ik op het dak van de bus, te genieten van het magnifieke uitzicht! Eindelijk terug in de bergen! (deed me sterk denken aan Ecuador) Het groene, de bergen, de loslopende schapen, koeien, en varkensl,... het was zalig om weer wat natuur te zien en te ruiken! Het stadje was arm. Louis zijn terrein lag wat verderop tussen de wolken, de velden en enkele Eucalyptysbomen. We zaten op een hoogte van 4000 m (hoger dan Cuzco) en soms hoger en dat was aan mijn gezichtskleur te zien. Later kreeg ik er ook meer last van hoofdpijn, bloedneus en kortademigheid. Water drinken en diep in -en uitademen was de boodschap.
Heb er prachtige zonsondergangen gezien!!!! (echt waar ongeloofelijk!!) De zondag deden we onze inkopen voor s avonds en de volgende ochtend (redelijk basic; kwakker, brood, kaas en cocathe) s Avonds zochten we wat hout om een vuurtje te maken, nadat we onze tenten en/of hangmatten hadden opgehangen/gezet. Maandag relaxte ik wat en nadien beklommen we de berg(en!) achter ons, richting het stadje. Bij onze wandeling kwamen we pastoors tegen met een aantal kinderen die zongen en dansten op de muziek van de gitaar. We deden natuurlijk zo goed als mogelijk mee in o.a. het prijzen en danken van de heer. Bij het afdalen speelde ik verstoppertje met een 3-tal meisjes. (Merkwaardig, maar leuk vond ik het wanneer ik ze de volgende dag opnieuw in Salpo aantrof en ze nog mijn naam wisten!) In het stadje gingen we middageten en keerden we terug via het kerkhof. Ik had nog wat strandballen, kledij, fluitjes, hangers, toiletgerief en dergelijke mee en speelde de "goede weldoener" bij de kinderen en de vrouwen in de straat. Ze bestormden me zowat.
Dinsdag bezochten we de Shamana (een energierijke plaats!!) Ik voelde me er enorm bekeken, ongemakkelijk en aan de andere kant vol bewondering voor de vele gezichten en dieren die je kon herkennen in de gesteenten. Er leek een sterke aanwezigheid te zijn van voorouders. Ik zocht een plekje voor een poging tot meditatie.
De tocht die dag was vrij zwaar, maar zeker en vast de moeite waard!! Vooral het voortdurend stijgen en dalen en de warme zon maakten het moeilijk. Ondanks kon ik lachen en was blij met de dingen die ik mocht zien, ruiken en voelen! Voldoening kwam naar boven bij het kampvuur, gezang, cocathe met ron, gelach, spelletjes en een mini-vuur spektakel van Beth. Die avond zag ik een levensechte tarantula richting de ene tent lopen!! (ben dan maar in de ander tent gaan slapen!:))
Heb de indruk dat Salpo goed gedaan heeft voor de teamspirit (of homespirit). De plooien van voordien waren gladgestreken. Alleen waren er deze keer een aantal kibbelingen tussen Louis en Linda. Dit maal voelde ik me de buffer.

Een drukke agenda met van alles wat

Zondag 14 febr. ook wel gekend als Valentijn, maar ja wat maakt het uit als je liefje aan de andere kant van de aardbol zit?!
Linda is terug en dat maakt veel goed! Ze vormt ook af en toe wat een buffer tussen Louis, Alex en mij. Had het er even moeilijk mee vandaag dat ik Alex haar badkamer niet meer mag gebruiken, omdat ik haar niet zou helpen poetsen. Naar mijn mening is haar conclusie niet juist, maar ja ik liet het erbij. In plaats van me druk te maken en me af te vragen waar ik nu weer in de mist was ingegaan, vroeg ik het haar kort erna op de vrouw af. Achteraf bekeken had ik goed gehandeld. Ik luchtte mijn hart bij Thomas en besefte dat ik hem meer en meer begin te missen!
s Avonds legde Linda me mijn (en die van Thomas) Maya-horoscoop en weefspel uit. Het was superinteressant en verhelderend, soms zelfs een beetje freaky! Mijn opdracht is: leren loslaten! Vrijdag en zaterdag was ik vooral bezig met het huis aan de kant te doen (lees: de boel te drogen, platiek gaan kopen en op de daken leggen,...) Ik had veel plannen, maar al bij al deed ik slechts enkele zaken. Morgen is een andere dag met opnieuw een druk programma; 6u30 surfen, 9u honden, 15u Spaans, vervolgens MdN en om 21u naar Trujillo om straatkinderen te ontmoeten. (zullen zien...)
Jammergenoeg heb ik nog geen kennis gemaakt met de straatkinderen in Trujillo. Ik heb er 45 min. staan wachten aan de poorten van de universiteit, maar tevergeefs. Uiteindelijk ben ik dan maar terug huiswaarts gekeerd.
MdN heb ik maandag even overgeslaan, omwille van het drukke programma. Dinsdag herinnerde ik me dan dat ik eigenlijk beloofd had te helpen brainstormen voor carnaval. (zat. is het carnaval voor de kinderen en MdN roept de hulp in van een aantal vrijwilligers. Nu zijn er nog 3 meisjes die er ook vrijwilligers zijn. Mijn opdracht was om hen te motiveren om deel te nemen en te helpen. Gladys vroeg of ik enkele zaken kon verduidelijken in het Engels voor hen. (zo word miscommunicatie vermeden!) Uiteindelijk ging ik di. ipv ma. en al snel kwamen we tot een idee voor een thema. We dachten om iets te doen rond het recycleringsproject en kozen voor 3 personen die de containers (glas, PMD en karton) zouden voorstellen. Vervolgens 2 jongens die de vuile stad en 2 de propere stad zouden representeren. Als laatste zou je dan ik hebben die met de tricyclo rijd met daarin de vuiligheid. Dus we gingen aan het werk om het thema te realiseren. (met ´we´bedoel ik hoofdzakelijk Alejandro en mezelf.) De kinderen willen wel participeren in de stoet, maar zijn liever lui dan moe.
Woe. opnieuw een hele dag in MdN. Tussendoor nam ik opnieuw Spaanse lessen en ´s avonds ging ik met Nilo (een vriend) iets eten en wat bijpraten. Ik vloog dus weer van het ene naar het andere.
Donderdag ging ik wandelen met de hondjes en in de namiddag naar MdN. Daar vertrok ik met Alejandro richting Plaza de Armas om ons in te schrijven voor de carnavalstoet voor zaterdag. Ondertussen waagde ik mijn kans en vroeg of ook honden mochten deelnemen. Dit ging jammergenoeg niet. (Rafaella en ik wilden nl. een sponseractie organiseren om een watertank te kunnen kopen voor het hondenasiel. We hadden eerst het idee om eten en drank te verkopen in Huanchaco ten voordele van het hondenasiel, maar we schoten maar niet in actie, hadden daarvoor toestemming nodig van het stadhuis en doordat alles hier zo rap(!) verloopt op vlak van administratie... uiteindelijk hadden we een beter idee. Ik riep andere vrijwilligers op om ons te helpen bij een grote sponsertocht. Verkleed als honden (met oren, neus en staart), pafletten met foto's van de honden en teksten vragend om een bijdrage, een rugzak met hondeneten, een hond in de ene hand met t-shirt aan met tekst op en een lege fles water in de andere hand (om het geld in te verzamelen) zouden we de straat op gaan.) Ik dacht namelijk dat het mooi meegenomen zou zijn, moesten we wat reclame kunnen maken door ook zaterdag in de stoet mee te lopen, maar dat zou te gevaarlijk zijn voor de kinderen met al die honden en we zouden ook niet voldoende opvallen tussen het verkleed volk... Vrijdag was het zover, we gingen de straat op en ik voelde me een bedelaar..., maar onze actie was een succes! We haalden toch al 270 Soles!:) Grappig dat Peruanen ons te hulp schoten en toeristen ons voorbijliepen of met de smoes afkwamen dat ze al vrijwilligerswerk deden. Ik ben allesinds tevreden met onze inzet!
Morgen is een nieuwe dag in MdN voor carnaval en zondag neem ik een dag vrijaf, want ik geraak uitgeput! Nu ja ik doe het allemaal met veel liefde, zowel voor de hondjes als voor de kindjes! Zondag is er sprake van naar Salpo (sierra= de bergen) te gaan. Dat zou fantastisch zijn!! Nu nog afwachten. Hopelijk hoor ik nog iets van Lesley om ons straatbezoek van de kinderen over te doen. En als alles goed gaat, help ik Annie donderdag met een huisbezoek aan o.a. de familie van Juan Carlos. Juan Carlos is woe. vertrokken naar Casa de Jovenes, omdat hij ondertussen 15 jaar is en dus te oud om in MdN te blijven. Vrijdag de 26ste mag ik niet vergeten om met de jongens naar de cine te gaan zoals beloofd. Ieder einde van de maand doen we iets samen en ik kwam met dit voorstel af, omdat het eens iets anders is en best leuk kan zijn voor hen. Veel plannen maw en ondertussen vliegt de tijd enorm snel voorbij!! We zijn alweer weekend, ik bedoel...

Natte dromen

Vorige doderdagvoormiddag ging ik zoals gewoonlijk met de schatjes van het hondenasiel wandelen en in de namiddag zou ik na de vrijwilligerslunch naar MdN gaan, maar daar kwam een surfboard tussen! Ik kocht de surfboard (met leash) over van een vriend, Jeroen. Hij is in zeer goede staat en ik kan hem opnieuw verkopen als ik vertrek of meenemen naar België. ( Ik denk dat ik voor de laatste optie ga!) Hoewel ik jammergenoeg nog niet veel werk gemaakt heb van mijn surfambitieskan ik hem (eens in België) nog steeds verkopen (of gewoon ophangen in mijn kamer. :))
Het afgelopen weekend was, op een zotte Sunkelanight na, een ´natte-merrie´. Ik werd letterlijk wakker in een zwembadje. Gezien ik toch zo graag in het supergezellig zomerhutje van Louis wou slapen, moest ik de nattigheid er maar bijnemen. Gevolg was dat ik een weekendje in de zetel in de salon beneden doorbracht.
Maandag vertrok ik opnieuw naar mijn harige vrienden met droge, maar vuile kleren. Er was goed nieuws voor Daniel (hij had elke zondag een dag vrijaf vanaf nu). Het slechte nieuws was echter dat de jonge vervanger de deur van het hondenhok van de ´gevaarlijke´ honden niet goed had gesloten... Dit had als gevolg dat ik maandagochtend (onder het strontruimen) een grote doorzichtige plastiekzak aantrof vol vliegen en... het arme slachtoffer. Terwijl ik sta te huilen van de verschrikking, tracht ik te relativeren, dat dit maar een hond is en dit ook mensen overkomt. (Toch zouden dergelijke zaken kunnen worden vermeden als er een degelijke deur aan dat hondenhok zou komen!)
Dinsdag ging ik naar MdN en kreeg een positief antwoord op mijn vragen aan Annie. Ik was natuurlijk supercontent dat ik dit gevraagd had en initiatief had genomen!! Nu afwachten op de uitvoering ervan. Ik kreeg ook een mailtje van Annie met de vraag of ik wou helpen om de verjaardag van Naiser voor te bereiden. Ik schoot onmiddelijk in gang en kocht hoedjes, confetti, serpentines en balonnen. Ik bereidde eveneens een activiteit voor ivm uitbeelden, pictonary en dansen. Al bij al verliep alles goed met heel wat inzet en entousiasme van mezelf! Heb de indruk dat dit bij de jongens soms een beetje ontbreekt. (maar eens ze bezig zijn...! ;)
Donderdagochtend werd ik opnieuw wakker in een nat bed (maar nu nog erger dan de vorige keer). Ik vond er niets meer leuk aan en pakte heel mijn boeltje in. Ik maakte kennis met een waterhuis en enkele gevaren die daar kwamen bij kijken, zoals een electrochock van de frigo, een glibberige trap,... Ik moet zeggen dat ik niet zo een fan ben van El Niño (Een warme Australische zeestroming die verwoestend kan optreden en om de zoveel jaar terugkeert over de Pacific) Maar gelukkig komt de zon telkens terug en deze keer gebeurde dit met de terugkomst van Linda!

Van intolerantie op weg naar tolerantie

Deze ochtend ging ik naar MdN met de intentie om te gaan recycleren, maar de verantwoordelijke daarvoor kwam te laat opdagen en had nadien blijkbaar geen tijd meer genoeg. Ik hielp Christian en Joel dan maar met hun Engels en tussen door trachtte ik Irwin en William te motiveren om door te werken aan hun Wiskunde. Nadien speelden we voor de verandering 'uno'. Ik zag eveneens dat 'Monopoly' vaak gespeeld werd. (Dat was toch af te leiden van de staat waarin het zich bevond.) Ik keerde terug in de namiddag om opnieuw te helpen met hun huiswerk (terwijl ze in vakantie zijn...) Later hadden ze opnieuw een workshop van de handpoppen, maar ik besloot om te vertrekken in de hoop zusje lief nog op skype te ontmoeten. Tevergeefs uiteindelijk. Toen ik vertrok zag ik dat er iets aan mijn fiets (of beter gezegd Louis zijn fiets) was. Ik had er even genoeg van en uitte mijn ongenoegen tegenover Umberto. Ofwel verdween er materiaal ofwel was er materiaal van je kapot, smeten ze letterlijk en figuurlijk dingen naar je hoofd ... het was steeds iets. Ik kwam toe in MdN met veel energie, maar vertrok steeds zonder energie! Ik kan me niet altijd even goed en snel genoeg uiten in het Spaans, wat het nog moeilijker maakt om te reageren op dergelijke situaties. Als ze daarbovenop dan niet luisteren of onbeleefd zijn, wil ik gewoon vertrekken. (Dat is natuurlijk het gemakkelijke aan er niet vast te werken; ik kan 'vluchten', maar natuurlijk niet de oplossing!) Mijn geduld en tolerantie was ver te zoeken. Misschien had ik last van mijn hormonen of gewoon een slechte dag!? Morgen is een nieuwe dag, dan zien we wel weer!
Woensdag was effectief een nieuwe dag vol amusement. De jongens kregen bezoek van 3 kapsters uit Trujillo die even hun skills wilden testen op hun koppies. Resultaat was dat ik met een aantal knappel kopjes, maar net daarom weer eens te laat, aankwam in de surfschool. Gladys expliceerde aan de altijd zo goed gezinde (!) Juan Carlos waarom we zo laat arriveerden. (Een zorg minder voor mij allesinds).
In de namiddag ging ik slaapzakken en tenten kopen voor de jongens. Ze gaan namelijk in begin april op kamp en hoewel ik er jammergenoeg niet meer zal zijn om hen te vergezellen, wou ik hen dit cadeau doen met al het geld die ik verzamelde op mijn benefietfeestje!! Voor mijn afscheid zouden we dan een kampvuur op het strand kunnen houden met muziek en eten en er nadien overnachten in de tenten! Een ander moment zouden we naar de cine kunnen gaan in de mall en er iets samen eten bijvoorbeeld. (Klinkt chic, maar heel gepland natuurlijk, zullen zien hoe alles verloopt!) Ik kocht eveneens schoolmateriaal (stylos, gommen, latten, slijpers, kleurpotloden, stiften,...) voor hen met het geld.
Umberto vergezelde me op zijn vrije dag bij het kopen van dit alles en ik was hem daarvoor dankbaar! We hadden enkele interessante conversaties en met veel geduld expliceerde hij me nadien de verschillende achtergronden van de jongens met tranen in de ogen. Velen waren/ zijn verwikkeld in een draaikolk van drugsverslaving, mishandeling, alcoholverslaving, ondervoeding, levend van/in de vuiligheid, prostitutie,...enz. Ze krijgen soms geen bezoek van familie en hebben gebrek aan geborgenheid! Ik kreeg er letterlijk kippevel van! Op dergelijke momenten kan ik heel wat plaatsen van die jongens, word ik plots toleranter, zie ik de dingen anders, stoor ik me niet meer aan een kapotte fiets, een verloren zakmes en dergelijke. Het is hun straatmentaliteit die naar bovenkomt, de survival of the fittest! Ik kreeg heel wat te horen en besloot om Annie (de coördinatrice) te vragen of ik hun dossiers mocht lezen en de straat mocht op gaan om kinderen die nog effectief leven op straat te ontmoeten. Lesley is de straathoekwerkster als het ware die de straatkinderen in Trujillo observeert en indien mogelijk meeneemt naar MdN.

Gisterenavond (zat. 30 jan.) naar filmpje gekeken met Mira. Had geen zin om uit te gaan naar Sunkela en was trouwens te moe. De volgende ochtend zou ik de surfboard van Jeroen testen. Ik ging opnieuw met Mira de zee in, maar veel golven waren er niet! Gezien het wereldkampioenschap surfen nog bezig was, ging ik naar de rechterkant van de pier. Het was niet veel, maar voldoende om het board aan te voelen en ik moet zeggen (ondanks dat ik een lichte neiging heb om telkens op mijn rechterkant te draaien) dat het me bevalt. Na vele keren aan de surfwinkel te passeren met vragen omtrent de benodigdheden en de kosten, besloot ik nu om Jeroen zijn board over te kopen met leash! Ik voelde me beetje verplicht om meer werk te maken van mijn surfskills (voorlopig alles behalve goed-> ik oefen veel te weinig!) nadat ik van mijn schatie een lycra kreeg. (mopje) Doe het gewoon graag! Ik kan vervolgens mijn board hier dan weer verkopen of meebrengen naar Belgieland. Leuk zou natuurlijk zijn als ik hem zou meenemen met de goede intentie om hem dan ook effectief te gebruiken. Zo niet kan ik hem nog steeds aan de muur hangen ;).
In de namiddag was het de finale van de surfkampioenschappen dus ging ik kijken. Het was tussen Picolo (Peru) en een Braziliaan. Jammergenoeg won de laatste... (ondanks onze support voor Picolo)
Erna had ik wat tijd over en besloot om nog wat aan mijn blog te werken, na een lange tijd (zoals meestal) van verwaarlozing. Drie uren heeft het geduurd en dat is dan vooral (en praktisch alleen) het opladen van fotos. Heb nu een USB van 8 GB gekocht en ik hoop dat al mijn fotos daar op zullen kunnen.
s Avonds ging ik naar de surfbeachparty van het jaar in Huanchaco en beleefde er een topnacht met Louis al dansend en zingend ;). Ik moest denken aan mijn keppie die een 'rockoptreden' aan het missen was! Er waren verschillende optredens, muziekgenres en volk. Lang uitslapen zondag zat er niet in, omdat ik met zuslief wou skypen (maar tevergeefs). In de plaats sprak ik met Thomas en hoorde dat zijn lange vlucht uiteindelijk goed verlopen was. (gelukkig!)
Ik ging vandaag naar het hondenasiel met een beetje een onwennig gevoel. (Gaan ze me weer 'bijten' als ik over de muur klim?) Maar ze waren braaf en toen ik hoorde dat ze een hele week niet gaan wandelen waren, vetrok ik meteen met mijn 18 schatjes. Ik kwam slechts terug met 14 bengels... Ze komen wel terug dacht ik en zo gebeurde het ook :), weliswaar op hun tempo. Daniel vertelde me onder het schoonmaken van de kooien, het stront ruimen en eten klaarmaken voor de honden, dat hij nu zondagen vrijaf had. Ik was tevreden dit te horen. Dit betekende dat hij gesproken had met zijn baas. (en dus dat hij geluisterd had naar wat ik hem vertelde omtrent zijn rechten als werknemer)
In de namiddag ging ik naar MdN, waar ik hielp met huiswerk en vervolgens ging zwemmen in zee met hen. Het was maw een drukke maar voldane dag voor mij!

Thomas in Peru

Eindelijk was het zo ver!! ;) Mijn liefje was op komst! Gisterenochtend om 7u is mijn lieve schat opnieuw huiswaarts gekeerd. Heb voorlopig even het gevoel dat ik in een gat val. Weet even niet wat ik moet denken, doen of zeggen... Ben weer alleen en probeer draad van alledag terug op te pikken. Hopelijk kan ik me nog 2 maanden bezig houden, want eerlijk gezegd heb ik het er voorlopig moeilijk mee...
Na een weekje te reizen met mijn schat en nadien een weekje in Huanchaco te vertoeven, voel ik me als een echte toerist. Heb dan ook niet veel omhanden gehad hier en begrijp de mensen nu wel die me met grote ogen aankijken als ik ze vertel dat ik hier bijna 6 maanden blijf. Waar is de tijd dat ik geen tijd had voor zaken, dat ik uren tekort kwam in een dag om alles gedaan te krijgen?
Nadat ik mijn lieve schat in de luchthaven had uitgewuifd ging ik met een emmer glas en wat tegenzin naar MdN (Zoals beloofd aan Lizzy voor het recycleringsproject). Bleek dat ze niet zo goed was en terug naar huis gekeerd is. Ook de jongens zelf waren spoorloos. Op mijn terugweg langs het strand kwam ik ze tegen. (Kijkend naar de surfkampioensschappen)
Ik vond het leuk om ze alsnog tegen het lijf te lopen en bleef wat hangen om te babbelen en onozel te doen. (De barman van een resto hier kwam flyeren en deelde gadgets uit. Hij was zo rond om een aansteker (als reclamestunt) te geven aan een jongen van MdN. Ik sprak hem erop en hij dacht dat ik de aansteker wou, dus gaf mij er ook een. Ik dacht; snapt hij het nu niet of wil hij het nu niet snappen? In elk geval had ik nadien veel moeite om de aansteker aan Naiser terug te vragen, maar met resultaat.
Laat ons even terug gaan in de tijd... althans voor een twee-tal weken. Ik stond nerveus en vol ongeduld Thomas in de luchthaven van Lima op te wachten. Ik had al een lange busrit vanuit Trujillo achter de rug. Toen ik mijn schatie zag, kon ik het bijna niet geloven. Hij is echt in Peru!! Eerste nacht bleven we gezellig in onze hotelkamer (niet dat we ver gingen lopen, want we zaten toch wel een heel eind van het centrum.) De volgende dag bezochten we Lima en bleek dat het de 475ste verjaardag was van de stad en een grote stoet van heiligen (gedragen door stoere... en ook minder stoere mannen), danskoppels (jong en oud die de marinera (typische dans met de fameuze zakdoekjes) dansten), muziekanten en acteurs maakten de straten onveilig. Ook Plaza de Armas en de vele kerken en andere belangrijke gebouwen er rond ontbraken natuurlijk niet aan ons bezoek. s Avonds gingen we een kijkje nemen bij de prachtige fonteinen (heel romantisch... en nat). Blijkbaar werd veel geld in de constructie ervan gestoken met als doel toeristen te lokken... tot ergernis van heel wat inwoners. (Stel je voor hoeveel mensen ze van drinkwater hadden kunnen voorzien ipv dit complex te bouwen bijvoorbeeld.)
Na 1 dag en 2 nachten in Lima vertrokken we met de vlieger (zie magnifieke fotos) richting Cuzco. Na een uitgebreid ontbijt en een korte vlucht (1u) zochten we de bezoekmogelijkheden voor de MP. Deels met de taxi, deels al wandelend (en sleurend met de rugzakken) vonden we redelijk vlot waar we al onze tickets moesten kopen. (toch wel voor een stuk dankzij mijn voorbereidingen ;)) 18 jan. waren we dan ook al op weg naar Agua Calientes (stadje dichtbij MP, waar nu zoveel toeristen vastzitten omwille van de enorme regenval!... hadden wij even geluk dat we daar op tijd vertrokken waren!!) met de trein (de fameuze backpacker trein) eerst naar Ollantaytambo. Vanuit de trein konden we al een aantal mooie kickjes nemen van de jungle met prachtige groene schakeringen, er tussen de bruine, wilde rivier en op de achtergrond de reusachtige bergen. Ook kregen we al een voorsmaakje van de terrasbouw. Eenmaal in AC werden we overspoeld door artesaniamarktkraampjes. (een paradijs voor mij maw!) Prachtig zeg maar; het stadje, de spoorwegen, de bergen en dat alles in het groen. Natuurlijk mag daar een romantisch etentje niet aan ontbreken in een supergezellig restaurantje. Alleen viel mijn lieve schat hier van de 'gezelligheid' een aantal keer letterlijk in slaap.
De volgende dag vroeg uit de veren om in de rij te gaan staan om de bus te nemen naar de MP (4u). Toen begon het een beetje te spetteren en werden de regenponchos bovengehaald. Vervolgens gingen we met de grote rugzakken de bus op en zaten geplet tussen raam en zetel. Tijdens het rijzen van het ochtendlicht, de wolken en de vele toeristen, arriveerden we aan MP. (=de oude berg) Het was PRACHTIG!!! (We zagen zelfs lamas lopen op de MP.) Na er 6u! (redelijk lang toch wel, maar we haalden dan ook alles uit het geld dat we ervoor hadden betaald ;)) rondgelopen te hebben hadden we het zowat gezien ;). Ons bio-ritme had een draai gekregen en terwijl anderen nog aan hun dag moesten beginnen, waren wij al moe gewandeld. Na ons magnifiek bezoek door wind, regen en zon gingen we relaxen in de warmwaterbaden van AC. Er was een prachtig restaurant/bar met diverse kleuren (typisch) die mijn kamer zou kunnen/mogen zijn :).
De terugrit was in de Vistadome trein waar we een snack, ramen zijwaarts en boven ons + een modeshow kregen. We waren redelijk 'versleten' toen we in Cuzco aankwamen met de taxi. Vanuit het hostel, op het dakterras, hadden we een mooi uitzicht over de stad. Onze mutsen die we kochten in Lima kwamen goed van pas. In de straten vonden we de volgende dag kraampjes, typisch geklede mensen (al dan niet met lama) vragend voor fotos, bedelaars, straatverkopers, masseuses enz. (van deze laatste profiteerden we met volle teugen!) Ook genoten we van de nacionale 'lekkernijen' zoals ceviche (vergelijkbaar met picante sushi-> niks voor ons dus!), gevulde peper (natuurlijk super pikant) en zo. Gelukkig konden we ook genieten van pastas, hamburgers en ... pizzas! ;)
De volgende dag organiseerden we een bustrip naar een aantal steden in de buurt. (Pisac, Ollantaytambo en Chinchero.
In Pisac bezochten we de typische markt en ruines o.a. In Ollant. nog ruines en in Chinc. een zeer mooi en autentiek kerkje.
We hadden soms kibbelingetjes, maar ook ook zeer veel mooie, lieve, romantische en soms ook gewoon hilarische momenten samen!! :)
Eenmaal veilig en wel thuis (in Huanchaco) bezochten we de verschillende plekjes, restos, enz. die moesten gezien zijn. Mijn verjaardag was zeer speciaal omwille van het feit dat het hier gebeurde in Peru en ondanks de afstand kreeg ik kaartjes en zelfs cadeautjes vanuit Belgie (waarvoor trouwens dank (speciaal aan Kerlijn, verrassend!!). Ik kreeg verder een armbandje, de Spaanse versie van Harry Potter, een licra on te surfen, een taart (waar ik bijna met mijn neus werd ingeduwd), een typische biscuitkoek en een liedje op de gitaar! (super!) s Avonds gingen schatie en ik uiteten en waren we als het ware op stap in onze trouwkledij. (Geen paniek dat is nog niet voor meteen!)
Het waren leuke dagen samen; surfen, zwemmen, Chan Chan bezoeken, een kijkje nemen in de kerk en op de pier, galgje spelen, koken, elkaar met bloem besmeuren, uit eten, urenlang op lookbroodjes wachten, verhaaltjes voorlezen, kruiswoordraadsels oplossen, filmpje bekijken, shoppen, afdingen, uitgaan naar Sunkela, kibbelen, serieuze conversaties,... en zo veel meer tot we op 29 januari om 7u in de luchthaven zaten en beseften dat de tijd voorbij gevlogen is, we elkaar nog enorm graag zien en we elkaar nog voor 2 maanden moeten missen...

De handpoppen vond ik best leuk om te maken, maar ik had al snel door dat dit niet voor iedereen gelde. Ik vond het al vreemd dat de jongens (ze al een beetje kennende) eerlijkgezegd voor zoiets rustigs en geduldigs te vinden waren... Enkelen gaven al snel op, anderen zetten door, maar hun poppen haalden de volgende les niet en nog anderen waren mistevreden over het resultaat en maakten hun pop kapot... Dit resulteerde in heel wat frustratie van sommigen. Moet eerlijk zijn dat de persoon die de workshop gaf niet echt gestructureerd (stap voor stap bv.) te werk ging, noch veel gezag had over de jongens. Nu ja ieder zijn stijl natuurlijk! Later hoorde ik dat hij niet meer terug kwam, maar ze een vrouw hadden gevonden die de workshop wou geven. (:) haha!) Zij ging (zoals verwacht) anders en (naar mijn mening) beter te werk! :)

De volgende dag ging ik surfen met de jongens van MdN. (wel tis te zeggen zij gingen surfen en ik hielp een beetje en hield een oogje in het zeil.) Natuurlijk ook de unieke gelegenheid om fotos te maken van hen terwijl ze ongestoord in het water liggen te ploeteren of op het strand uitrusten. Eenmaal terug in MdN (de weg naar Un Lugar (=surfschool) en terug is altijd een herrie. (ze wachten praktisch nooit op elkaar, gooien hun vuiligheid op de grond of op het strand (als ze bijvoorbeeld iets lekkers kregen van me) of doden insecten en zeedieren... (op die momenten zijn het niet echt schatjes...)) kregen we een initiatie van een brandweerman omtrent het gebruik van een brandblusapparaat.

Een andere dag gingen we naar het strand nadat we opnieuw handpoppen hadden gemaakt. Enkelen namen een duik, anderen speelden voetbal op het speelpleintje.
Ik had monopoly in Lima gekocht voor hen, maar wou dit niet zomaar geven. Mijn muzikaalpak (met snoepjes in) van voor kerstmis was ondertussen spoorloos. Ik had een uurtje om s morgens iets te doen met hen voor we opnieuw gingen surfen. (ze hebben 3 keer surflessen in de week) Ik verzamelde ze in een kring in het klasje en gaf hen papier en iets om te schrijven. Ik herinnerde me dat Alejandro in de ochtends soms moraalverhaaltjes voorlas en hen nadien vragen stelde daarover. Ik had iets kleins in gedachten om de dag goed te beginnen... Ze moesten elk een complimentje bedenken voor de persoon die rechts van hun zat en vervolgens opschrijven. Als alles goed verlopen was, had ik nadien een nummer in mijn hoofd die ze moesten raden. De persoon die het nummer raadde, mocht het cadeautje openen. Ze vonden het allemaal enorm super en wilden het meteen spelen. Natuurlijk zou dit resulteren in chaos, maar mits de nodige begeleiding zou dit vlot kunnen verlopen. (en natuurlijk lukte me dat ook! ;))

Hondenasiel

Maandag ging ik voor de tweede keer mee met Linda naar het hondenasiel. Ook Alex en haar liefje vergezelden ons met de fiets. Opnieuw kwamen we een gigantische dode zeeleeuw tegen. Na het wandelen, raapte ik kilos stront (tja min of meer 45 honden…), kregen ze water in hun bakken en in het zwembad en kuiste ik het grote hok. In de namiddag ging ik naar MdN nadat ik mijn ticket verlengd had (ipv 13 jan. keer ik dus officieel terug 31 maart (dwz 1 april in België)) Ik besloot om min. 2 dagen per week ook in het hondenasiel te helpen, want daar werkt slechts een kerel en af en toe eens vrijwilligers. En in MdN heb ik de indruk dat er veel meer mensen helpen. Ik hou nog steeds van MdN (zeker en vast!), maar wil me nuttig blijven voelen! Vandaar dus mijn keuze. Ik kreeg een planning van Alejandro voor de zomervakantie (jan-feb). Ik wist niet dat ze dit hier kenden… (ze verbazen mij nog elke dag ;)) Volgende stap is natuurlijk zien hoe goed dit lukt… In elk geval wil ik ook mijn Spaanse lessen terug hernemen, want sinds ik van Ecuador terug ben (en dus veel Nederlands met Vincent heb gebabbeld) is het Spaans met HEEL wat haar op! En natuurlijk heb ik goede voornemens met surfen ook. Daarnaast wil ik in het hondenasiel en in MdN mijn steentje bijdragen,… en terwijl ik dit alles probeer in een schema te werken zit Linda met me te lachen en vraagt me hoelang ik nu al in Latijns-Amerika ben. J En ik weet dat ze gelijk heeft, ik hou mezelf voor de zot dat ik dit alles wil plannen, maar ik wil dan ook zoveel doen… Dit is iets dat ik hier nog moet leren, van mijn planning zien af te geraken. Zelfs nu op dit eigenste moment zou ik normaal aan het surfen zijn en zou ik al naar het hondenasiel geweest zijn…, maar ik ben vanochtend yoga gaan doen op het strand en ben later dan verwacht teruggekeerd ( ik loop hier niet meer rond met een horologe! SUPER!!) en ik wou me ook niet opjagen. Dus besloot om na mijn ontbijt wat tijd vrij te maken om mijn blog aan te vullen. Sebiet vertrek ik dan nog wel naar MdN om kennis te maken met een soort workshop omtrent handpoppen. (ik ben benieuwd) Ik heb niet zoveel tijd meer voor ik opnieuw weg ben naar Cuzco, maar ik tel dan ook al af om mijn schatje te zien!! (en terwijl geniet ik natuurlijk ook van de momenten hier!! ;-)

Nieuwjaar in Huanchaco

Terug in Huanchaco werd het opnieuw een voorbereiding op feesten, maar dan voor Oudejaar en Nieuwjaar. Ik moest iets geels zien te vinden om het nieuwe jaar in te gaan. Ik kocht dus een gele bloemenkrans en een geel maskertje. s avonds speelde ik met Linda (super Belgische vrijwilligster in het hondenasiel, Melanie (toerist uit Engeland), Louis en Daniel (vriend uit Lima) “uno” met sancties (halve ajuin opeten, looksap opdrinken, koffiepoeder eten,… wat voor grappige stoten zorgde!
De volgende dag ging ik samen met Linda voor de eerste(echte) keer mee naar het hondenasiel. Het is een kunst om er binnen en buiten te geraken, zonder al te veel honden mee te nemen! (zeker als je met de fiets bent en die eerst wil binnen zetten bijvoorbeeld) We gingen wandelen en ik (met mijn Europees gedachtengoed) dacht dat al die honden mooi aan de lijn gingen. Haha, niet dus! We namen een stuk of 14 honden mee naar het strand voor een wandeling en met enig gezag en geklap komen ze telkens naar je toe gelopen. Zo kwamen we op onze weg een dode dolfijn en een dode geit tegen. Eerder had ik daar ook al een aantal dode zeeleeuwen aangetroffen toen ik er eens ging lopen langs het strand. De honden waren zeer wild en enthousiast, maar doenbaar en lief! s Avonds ging ik naar de cine met een aantal vrienden om opnieuw twilight te zien. Bij onze terugkeer hadden we het enorm getroffen met onze taxi! We kregen goede muziek te horen en te zien via de zonneweerder naast de chauffeur. Nadien brachten we nog een bezoekje aan de bar van Omar en Louis die deze avond officieel open ging.
De volgende dag was al Oudejaar en s avonds ging ik eten in Otra Cosa restaurant met een 20- tal andere vrijwilligers. Daar kregen we nog een bloemenkrans en een feesthoedje (tuurlijk allemaal in het geel) en een lekker buffet voorgeschoteld. Later gingen we naar de bar van Louis en Omar om er verder te vieren.
Nieuwjaarsdag sliepen we allemaal uit en in het weekend regelde ik de tickets voor Cuzco, zodat dit inorde was voor mijn schatje en ik. (Thomas komt (eindelijk! ;-)) 16 jan. in Lima aan en dan gaan we samen naar Cuzco en de Macu Piccu voor een weekje. Na ons avontuur daar gaan we richting Huanchaco voor een weekje om nog wat na te genieten van de MP en van elkaar natuurlijk! ;) (en ook een beetje om mijn verjaardag te vieren hihi)
Zondag vervolgens stond ik op om 6u ong. om een dagje te gaan surfen in Chicama (ong. 2u van Trujillo). We zaten met 4 pers. op de achterbank, 2 naast de chauffeur en 6 surfplanken op het dak. (en het is niet dat we een caravan of zo hadden…) De golven zijn er als het ware zeer kunstmatig. Het lijkt alsof iemand de golven ergens aan het fabriceren is, omdat ze zo gelijkmatig en lang zijn. (typisch voor Chicama blijkbaar) In de voormiddag heb ik 3u in het water niets anders gedaan dan gepeddeld L. Ik was zo gefrustreerd dat ik geen golf te pakken kreeg. De stroming was er zeer sterk en peddelen hielp je praktisch niet vooruit, enkel ter plaatse blijven hielp daarmee. (wat ook al heel wat was) Ik moet er heel hulpeloos uit gezien hebben, want ik kreeg een keer de kans om met de boot mee te gaan tot voorbij de branding om vervolgens terug in het water te springen en een golf te nemen. Normaalgezien betaal je voor zo een boot… J De tweede keer echter weigerde ik, omdat ik wilde bewijzen dat ik het kon… maar zonder resultaat. In de namiddag waren de golven me beter gezind!! Ze waren ook iets groter, maar ik had terug volle moed en was vastberaden. Achteraf was ik tevreden, want ik had toch zeker 4 golven rechtgestaan! (en dat wel met mijn kleine, onstabiele plank!) De golven zijn er normaalgezien wel iets kleiner en gelijkmatiger dan in Huanchaco, dus hopelijk lukt het me daar dan ook met deze plank… Na een uitputtende dag kregen we bij onze terugkeer als beloning een mooie zonsondergang te zien in Huanchaco.

Kerstmis in Lima

We vertrokken met een ITTZA bus (een van de duurdere busmaatschappijen) naar Lima. Ik moest even wennen aan de semi-cama (=half-bed), de veiligheid en het feit dat we eten en drank kregen op de bus. Dit was echte luxe in vergelijking met onze reistoestanden in Ecuador! Ik had de eer en het genoegen om naast Alex, mijn Peruaanse zus te mogen zitten. Heb de indruk dat deze trip ons meer naar elkaar heeft gebracht. We verbleven in het huis van een tante die momenteel in Frankrijk woont. Het was super om mijn kerstvoorbereidingen eens op verplaatsing mee te maken. Ook hier ontbreekt de kalkoen niet en zeker niet de lol om er een te vinden. Er was namelijk een plaats waar we een gratis konden afhalen, maar gezien dit ook voor de andere inwoners gelde, ontstond er een enorm lange rij van (niet overdreven) 4-5 straten!! Het moment dat ik er langskwam kon ik het niet geloven en vond ik het spijtig dat ik mijn fototoestel niet mee had. Met goede moed sloten we achteraan aan. Een man voor ons riep naar voorbijgangers 2 Soles. Eerst begreep ik niet waarover het ging en dacht aan “loesje” zaken, het volgende moment had ik door dat hij zijn plaats verkocht en opnieuw achteraan in de rij ging staan. Na 15 min. in de rij passeerde er een taxi met de boodschap dat er elders een minder lange rij stond en het voor de taxi maar 1 Sol was. Alex, Louis en ik keken naar elkaar en wisten eerst niet of hij te vertrouwen was. Vervolgens verkocht Louis zijn plek voor 5 Soles en ging hij alleen de kalkoen achterna. Alex en ik bleven in de rij in geval hij er toch geen vond. Ondanks we ongeveer 2uren in de rij stonden zonder de ingang van de winkel te zien, hadden we enorm veel lol met het proberen te verkopen van onze plek! Louis kwam even later terug met een kalkoen en Alex en ik smeten ons volledig voor onze verkoop… met resultaat ;). De dag was snel voorbij en we hadden nog geen cadeautjes. s Avonds zag ik Daan van CATAPA (vorige stageplaats) wat een leuke verrassing was en samen met Louis babbelden we de hele avond. Louis was niet zo in to shopping de volgende dag, maar ik hielp hem bij het kiezen van de vele cadeautjes. (hij kocht voor ieder familielid (12) een cadeautje, hoewel zijn mama hem vorig jaar al zei dat hij dit niet hoefde te doen.) Ik kocht voor de familie “paneton” (=typisch kerstgerecht, doet met denken aan rozijnenbrood met extra zoetigheid in.) en wat wijn. Voor mijn zusjes (Alex en Jessica) en Louis kocht ik iets extras. Ik had ook nog strandballen van base over (heb al enkele gegeven aan MdN en andere meegegeven met Louis voor de arme kindjes in de sierra) die ik voor Cammy en Joaquin (de 2 kinderen van 5 en 6 jaar) heb ingepakt. Louis gaf ik mijn laatste stuk melkchocolade van côte d or (waar hij zo zot van is), een kokoskaars van MdN en een beeldje van 2 uilen. (een grote die een kleine iets aanleert) Ik vond het perfect toen ik het zag staan! Louis (de grote uil) die me (kleine uil) iets bijleert van het leven, surfen, Spaans, … met veel geduld en passie! Voor Alex kocht ik 2 vanillekaarsjes van MdN en oorbelletjes van het playboykonijn. (wat ze wel degelijk leuk vond) Voor Jessi een fotokader in haar lievelingskleuren. Na mijn inkopen deed ik een telefoontje huiswaarts die me even met mijn beide voeten op de grond plaatste. Ik had met mijn hoofd in de wolken gelopen en niet meer gedacht aan Ecuador en mijn visakaart. Ik besefte plots dat er een grote kans bestond dat ik mijn geld kwijt was en daarmee verdween ook alle pret. Ongerust ging ik kerstavond tegemoet… Uiteindelijk deden alle lachende, dansende, zingende en zotte gezichten van de familie, kerstmutsen, vuurwerk (illegaal om het zelf af te schieten, maar geen mens die daar naar kijkt!!) cadeautjes (een gele onderbroek van Louis (typisch voor nieuwjaar in Peru), een ketting, armbandjes en patchouly. (zouden ze denken dat ik van artesania hou? ;)) karaoke en de kalkoen me snel van gedachten veranderen!! Op kerstmis pas belde ik om mijn kaart uiteindelijk te blokkeren. Nadien was het een dagje van alles mag niks moet. We zongen opnieuw karaoke en ik begon al aardig in het Spaans mee te zingen. Ook oma van 81 wist me opnieuw te verassen met een van haar “goocheltrucs”. Een van de volgende dagen bracht ik nog een bezoekje aan Miraflores met het park der liefde en de prachtige koeien! Ten slotte schakelden we ook een meidendag in; Alex, Jessi en ik gingen shoppen in een van de goedkoopste straten van Lima in Gamarra op zoek naar leuke kledij. Natuurlijk was voorzichtigheid (en afdingen) hier zeker op zijn plaats. Bij de terugkeer werd Jessi wat nerveus, omdat het al donker was en er enorm veel volk rondliep. (Zowel Alex als Jessi hadden al minder leuke ervaringen met o.a. overval). Maar uiteindelijk verliep alles goed. Tante Patty heeft me enorm gesteund trouwens op het moment dat ik mijn bankrekening consulteerde. Ik belde de klantendienst en ze wisten me te vertellen dat ik slechts 500 euro meer op mijn rekening staan had. Een moment later had ik plots maar 35 euro meer. Ik begreep er niets van en begon te crashen. Ik viel in een gat en wist even niet wat ik moest denken of doen, behalve dat ik zo stom geweest was… Tante Patty kalmeerde me en tot mijn verbazing begon ik al snel te relativeren. Ik dacht aan het feit dat dit het einde was van mijn trip en ik zou terugkeren naar België, dat ik dankbaar was om wat ik heb mogen ervaren en blij dat ik zoveel mensen op mijn weg ben tegengekomen. Misschien dat ik kon terugkeren met Thomas als hij kwam. Het was niet dat ik er naar uitkeek om al terug te keren en afscheid te nemen, maar er was geen andere manier. Ik had gelukkig de man verkeerd begrepen en toen ik opnieuw belde legde hij me rustig uit dat ik een limiet had om uit te geven en het bijna niet kon dat al mijn geld reeds weg was. Nadien bleek dat ik inderdaad geld kwijt was, maar gelukkig niet alles! ;-)

Voorbereiding kerstmis voor el Mundo de niños

Ik kwam de 20ste december s morgens terug aan in Huanchaco (zoals beloofd) en de 22ste zouden we (Louis, Alexandra en ik) vertrekken richting Lima om er kerstmis te vieren met de rest van de familie. Ik had dus nog 2 dagen de tijd om kerstcadeautjes voor el Mundo de Niños te kopen en er mee binnen te springen. Zogezegd zogedaan. Ik kon Louis overtuigen om me te vergezellen naar Trujillo, om er in de Zela (straat met goedkope (en dus ook wat peligroso) kledingwinkels) te gaan shoppen. Voor mijn vertrek had ik, onder het spelen met Wiliam, gezien dat zijn broek openstond en hij geen onderbroek aan had… Ik vroeg hem of hij geen onderbroek had of hij dit gewoon niet graag aan deed. Hij vertelde me dat niet alle jongens er zoveel ondergoed hadden, dus kocht ik in Trujillo voor hen onderbroekjes en kousen. Ze hadden reeds van andere vrijwilligers sportschoenen gekregen (en shorts )(om te voetballen natuurlijk), maar zaten er met hun blote voeten in. Vandaar dus het idee om hen dit te geven. Ik maakte voor elke gast een cadeauzakje met daarin 2 onderbroeken en 2 paar kousen, een stuk chocolade, een lekstok, een stylo (die ik eerder voor hen ook al had gekocht) en een klein stukje speelgoed. Ik kocht in Trujillo vervolgens ook een zak snoepen, met het idee om deze in een muzikaal pak (= op muziek wordt een pakje krantenpapier doorgegeven, wanneer de muziek stopt mag de persoon die op dit moment het pakje vastheeft een laag verwijderen. Daar staat een opdracht geschreven die moet worden uitgevoerd. Wanneer de opdracht goed is volbracht gaat de muziek weer aan en wordt het pakje opnieuw doorgegeven… enz. Op het einde zit er een verrassing in het pakje.) Ik zou er met kerstmis zelf niet zijn, maar dacht dat het leuk zou zijn om voordien de pakjes te geven en een activiteit te doen samem om zo toch een beetje kerstmis samen te vieren met hen. Zoals je waarschijnlijk al kan raden, klinkt dit allemaal heel mooi, maar te gepland… We zitten tenslotte nog steeds in Latijns – Amerika, dus waar zat ik met mijn gedachten toen ik dit allemaal regelde?! Natuurlijk liep niet alles zoals gehoopt (zelfs al had ik de zaken voordien bevraagd en besproken met een van de opvoeders) en uiteindelijk kwam van het muzikaal pak niks in huis. Toen ik er aan kwam, waren eerst en vooral niet alle jongens er aanwezig en tegen de avond hadden ze reeds andere activiteiten gepland… Positief was wel dat ik me die dag met diegenen die er waren heb geamuseerd! Ik maakte filmpjes van zingende, dansende jongens, fotos van de kerstversiering, het onderling zot doen en we speelden zelfs “blinde manneke” (ongepland! ;-))
Ik kreeg de kans niet om de cadeautjes zelf te geven… L Ik kon ze daar laten en zij zouden ze op kerstmis dan geven. Minder leuk nieuws natuurlijk, maar ik had weinig keus, want ik zou die avond nog de bus nemen richting Lima.

Tom en Imara keerden terug (achteraf bekeken,veel te vroeg natuurlijk) en de rest van bende zette zijn reis voort...
De volgende dag in Cuenca bezochten we Cajas, wat voor magnifieke panoramas zorgde!!! Een plaats die je dromen te boven gaat en waar je je een kan voelen met de omgeving! Vrije natuur zonder in de verste verte een bewoonde wereld te zien, horen of ruiken. OVERWELDIGEND!!!

Van Cuenca naar Baños werd een gezin van hun geld beroofd en onmiddelijk stond heel de bus in rep en roer. Ondertussen moesten wij (nog halfslapend, gepakt en gezakt) uitstappen in het holst van de nacht om op een afgelegen plaats een volgende bus te nemen... Je kan je waarschijnlijk voorstellen hoe we ons op ons gemak voelden, na onze eerste kennismaking met diefstal. Het was echter wel leuk dat we op deze plaats een bus richting Riobamba aantroffen met schapen op het dak. Duidelijk is de foto niet (de witte dingen bovenaan zijn de schapen), maar snel een kiekje maken was de boodschap, vooraleer iemand je fototoestel had gezien.
Baños was uiteindelijk heel mooi en anders dan verwacht. Ik vond er een leuke, warme muts en s avonds gingen we relaxen in de warm(geel-bruine)waterbaden. Nog later op de avond trokken we met een party-bus (en heel wat aangeschoten, maar grappige toeristen) naar de top van de berg om er een mooi verlichte stad aan te treffen. Er was ook een kampvuur en gitaar, wat uitraard zorgde voor een supersfeertje. We gingen dan ook met die zotte bende nadien nog karaoke zingen en de benen van onder ons lijf dansen.

De volgende dag vroeg uit de veren om van de St.-Franciscusbrug te "bungee jumpen". Gezien het uitzicht er opnieuw formidastisch was en er een fotograve van dienst nodig was om alles vast te leggen, moest ik jammer genoeg mijn sprong en het slingeren in het diepe aan me laten voorbij gaan ;p. In de namiddag profiteerde ik echter wel van een prachtige rit met de mountainbike naar de vele watervallen. Daarbij kwam onverwacht een lekkere (en goedkope) lunch in een soort boshut met uitzicht op een van de watervallen. Bij de laatste waterval namen we een duik in het ijskoude water.

De volgende stop was Otavalo (boven Quito, de hoofdstad van Ecuador) en daarmee ook het meest noordelijke punt die we bezochten in Ecuador. Daar konden we de typische weekelijkse markten bezoeken; dierenmarkt, artesaniamarkt, voedselmarkt,... Je vond er echt vanalles! Van de typische zwarte schoentjes en witte blousen van Otavalo, sieraden, de duizenden gebreien truien, mutsen en hangmatten, opeengehokte kippen, varkens en cavias tot paarse, levende krabben bijeengebonden en dode hele koeien.
Het werd uiteindelijk een grote shopdag en we waren niet weg te slaan van de verschillende boeiende, welruikende(!) en kleurrijke markten. s Avonds maakten we het gezellig bij het afscheidsetentje van Randa met een taart, een ijsje, een waterpijp en superveel lol!!

Vincent en ik besloten om aan onze terugreis te beginnen richting Mitad del Mundo. Daar bezochtten we een museum die een woordje uitleg gaf omtrent de evenaar (we zaten op 00º00·00"), een stukje geschiedenis en enkele proeven zoals een ei in evenwicht houden op een nagel (ik kreeg daar trouwens een certificaat van, omdat ik een van de weinigen was die er in slaagde), water laten wegstromen die noch wijzerzin, noch tegenwijzerzin draaide,...

Mindo was de naam van het volgende dorpje waar we het regenwoud zouden bezoeken. Het was er dan ook mistig en nat... We vonden er echter een leuk hostelletje waar we even konden op adem komen van onze vele nachtbussen. De dag erop reden we met de jeep naar boven om er te gaan canopingen. (dit is van een boom naar een andere (soms op toch wel een serieuze afstand) slingeren via kabels) De timing van de organisatie waar we onze dagtrip boekten, kwam niet zo goed overeen met onze dagplanning. Ze kwamen te laat (Ecuadoriaanse, Peruaanse of moet ik zeggen Latijns-Amerikaanse tijd) met als gevolg dat we een heel stuk te voet mochten lopen. Het geluk zat ons mee, want we kregen een lift van een brommer (samen (met 3) op de moto :).

In de namiddag gingen we wandelen in de regen (is eens iets anders) om er de watervallen te bewonderen.
Een groot dilemma deed zich voor toen we Mindo wilden verlaten. We wisten niet hoe we het zouden regelen met de nachtbussen om onze veiligheid te garanderen en aan de andere kant geen tijd te verliezen. Vooral het feit dat iedereen ons afraadde om s nachts (of zelfs overdag) door Quito rond te slenteren. De kans dat je overvallen werd of te maken kreeg met dergelijke ongemakkelijkheden was SUPERgroot. Uiteindelijk was onze doorrit er zeer kort, maar noodzakelijk. Dus daar gingen we dan, 2 blanke prooien met grote rugzak in de bus. Uiteindelijk werd gelukkig alleen mijn water gestolen.
Als ik me goed herinner was het plan om naar Alausi te gaan en er nu wel de trein te nemen die ons naar el Nariz del diablo zou leiden. (wat in het doorgaan niet lukte omwille van plaatsgebrek) Uiteindelijk zat de trein er opnieuw vol en moesten we toch al doorreizen naar Riobamba. De trein was wel eens leuk om te zien, maar ik denk dat we er beiden meer van hadden verwacht. De uiteindelijke "neus van de duivel" leek niet zo impressionant, maar vertelde wel de geschiedenis van de vele mensen die er gestorven zijn door de treinrails (een van de moeilijkste ter wereld wordt wel beweerd) aan te leggen op toch wel zeer steile hoogte.

Gezien we nu al zo veel gedaan, gezien en gereisd hadden in die paar dagen tijd, maar nog steeds geen vulkaan hadden beklommen, zaten we beiden met de kriebels om dat nog te doen voor we het land der vulkanen verlieten. Jammergenoeg beseften we beiden dat we daar niet echt op voorzien waren... Uiteindelijk besloten we om Chimborazo te bezoeken, die ons heel wat dichter bracht bij onze droom. Daarbij ook het feit dat we dit jaar dan toch eens wat sneeuw zouden hebben gezien ;). We hebben hem niet echt beklommen, maar hebben genoten van de prachtige panoramas, de koude en hadden een reden om onze nieuwe mutsen te testen.

Ten slotte eindigden we in Vilcabamba, waar ik eerlijk kan zeggen dat we in een paradisio beland waren! Het hostel (wel iets duurder dan al andere, maar was einde van de trip dus konden we ons dat wel veroorloven (een goed bed doet bijvoorbeeld wonderen!).) was magnifiek! (ontbijtbuffet, zwembad, prachtig uitzicht over de stad, pool, bar)

Na een bezoek aan het stadje zelf, gingen we gaan paardrijden. Dat was een MEGA- ervaring!!
Uiteindelijk vonden we na deze uitputtelijke dag met de prachtige, maar wilde galoperende paarden een hostel met nog meer faciliteiten (zelfs bubbelbad, sauna en turksstoombad waren aanwezig!) Een full-body massage zou die avond compleet gemaakt hebben omwille van de enorme pijn en stijfheid in mijn spieren van het paardrijden. Maar ik was al zeer gelukkig met een pizza en een filmpje om de avond af te sluiten. Het was perfect! Na dit prachtige avontuur gingen we richting onze thuis in Huanchaco via Piura. Uiteindelijk ondervonden we geen problemen met paspoort of dergelijke aan de grens. Enkel had ik wat problemen met mijn visakaart in Ecuador. Ik kon namelijk geen geld afhalen en later bleek (mede door mijn fout) dat er gefraudeerd was met mijn kaart. Gelukkig ben ik niet zooo veel geld kwijt en heb ik hier reeds leren relativeren en genieten van de dingen!! Allesinds geen reden om terug te keren of zaken te annuleren. (gelukkig!) Ik ben veilig, gezond, had goede compagnie, heb enorm veel genoten van alle zaken en ben heel dankbaar dat het allemaal zo goed is verlopen! Dus denk dat dit dubbel zo hard telt. Nu even acclimatiseren in Huanchaco voor een 2-tal dagen en dan richting Lima om er kerstmis te vieren met mijn Peruaanse familie! JOEPIE!!